Interview /
De vijf W's volgens... Linda Jansma
“Ik ben nog altijd dezelfde Linda Jansma als toen.”
WIE denkt Linda Jansma wel dat zij is?
Een beetje verlegen schrijfster cq. hondentrimster die het geluk had dat een uitgeefster iets in haar manuscripten zag. Tot het moment dat ik werd benaderd over mijn geschreven thriller had ik niet het idee dat iemand ooit iets in mijn schrijfwerk zou zien. Ik dacht eigenlijk dat ik helemaal niet zo bijzonder was op dat gebied (en dat denk ik nu eigenlijk nog steeds). Dat ik het mis had, bleek een jaar later, toen mijn debuut op de longlist van De Gouden Strop terechtkwam, en ik ook nog eens de Schaduwprijs won. Blijkbaar had mijn uitgeefster gelijk, toen ze me benaderde en zei dat ze wel wat zag in mijn manuscripten. En daar ben ik natuurlijk heel blij om. Tenslotte is het balletje toen gaan rollen en zag ik eindelijk, sinds ik op ongeveer tienjarige leeftijd mijn eerste thriller schreef, mijn eigen boek in de winkels liggen.
WAT is het verschil tussen de Linda Jansma van 2010 - toen je debuutthriller Caleidoscoop verscheen - en de Linda Jansma van nu?
Eigenlijk is er geen verschil. Ik ben nog steeds dezelfde Linda Jansma als toen. Deeltijd schrijfster, deeltijd hondentrimster, en een enorme boekengek. Misschien dat ik wat minder verlegen ben geworden. Ik kom tegenwoordig natuurlijk op plekken waar veel mensen zijn (vond ik vroeger doodeng) en soms moet ik zelfs een groep mensen toespreken tijdens een meet & greet. In dat opzicht ben ik dus waarschijnlijk wel wat veranderd. Maar niet veel.
WAAR komt jouw interesse voor de maatschappelijke problemen die in jouw thrillers een belangrijke rol spelen vandaan?
Goede vraag. En het antwoord is: geen idee. Ik lees over zulke problemen in de krant en dan wil ik er graag meer over weten. Achtergronden, verhalen van betrokkenen, niet alleen van de “goeden”, maar zeker ook van de “slechten”, die verhalen intrigeren me. De interactie tussen die twee groepen, de gevolgen die eruit voortkomen, daar kan ik uren over nadenken en speculeren. Ik ben van mening dat dergelijke maatschappelijke problemen van twee kanten bekeken moet worden. Het is niet allemaal zo zwart-wit als men ons wil laten geloven. Mensen oordelen vaak terwijl ze maar één kant van het verhaal weten en dat geeft een vertekend beeld. Ik probeer in mijn verhalen die twee kanten ook zo goed mogelijk te laten doorschemeren. Want hoe slecht een persoon ook is, hij heeft altijd een goede kant, een kant die vaak verborgen blijft. En dat probeer ik mijn lezers met mijn boeken mee te geven.
WAAROM gelden andere vrouwelijke thrillerauteurs voor jou als inspiratiebronnen?
Mijn eerste manuscript, Buitenspel (niet uitgegeven), schreef ik helemaal volgens “de regels” van onze Nederlandse auteurs, zoals Saskia Noort en Esther Verhoef. Of zij echt een inspiratiebron waren, valt te bezien. Ik dacht eigenlijk: als ik op zo’n manier schrijf, zal er vast wel een uitgeverij zijn die er interesse in heeft. Natuurlijk werkt het zo niet, maar dat zag ik pas in na mijn tweede manuscript, Tweestrijd (wel uitgegeven, maar volledig herschreven). Mijn derde, Caleidoscoop, schreef ik nadat ik voor het eerst een boek van Karin Slaughter had gelezen. Triptiek, geweldig vond ik dat boek en ik denk dat zij dus ook een heel grote inspiratiebron is geweest voor het schrijven van dat specifieke manuscript. Ik merkte halverwege toen ook dat ik niet meer moest gaan lezen in werk van Karin Slaughter, omdat ik veel te veel haar stijl ging volgen. Sindsdien heb ik geen boeken van haar hand meer gelezen. Inmiddels kan ik wel zeggen dat ik mijn eigen stijl heb ontwikkeld en misschien wordt het nu wel eens tijd dat ik de Grant County reeks van Karin Slaughter alsnog ga lezen.
WANNEER gaan jouw grootste wensen in vervulling; als schrijfster en privé?
Een huisje of, nog beter, een boerderijtje in Friesland, met lekker veel dieren, zowel binnen als buiten. Voor de research van mijn vierde boek, Schuilplaats, ben ik veel in Friesland geweest, op de plek waar mijn vader is geboren: Holwerd. Ik ben enorm verknocht geraakt aan de omgeving, de sfeer, de mensen en als het even kan hoop ik over niet al te lange tijd die kant op te verhuizen.
Wat schrijven aangaat heb ik niet echt een grootste wens. Ik ben tevreden als mijn lezers tevreden zijn. Ik kan me ontzettend rijk voelen als ik een mooie reactie op een van mijn boeken krijg. En dan weet ik weer: dit is toch het mooiste wat je kan krijgen, als auteur?
OVER SCHUILPLAATS
Mayke en Han zijn pleegouders van zes kinderen en wonen in een grote boerderij in Friesland. Als hen gevraagd wordt crisisopvang te bieden aan drie zusjes bedenken ze zich geen moment en nemen de meisjes liefdevol in huis. Al snel merkt Mayke dat er iets aan de hand is met de 14-jarige Nikki, het oudste meisje, dat weigert te praten, en krijgt ze het vermoeden dat er veel meer speelt dan een uithuisplaatsing van drie mishandelde kinderen. Dan verdwijnt één van de andere pleegkinderen. Wat is er met hem gebeurd? Hebben de zusjes er iets mee te maken?
