Interview /
De vijf w's volgens... Nathalie Pagie
Nathalie Pagie was na haar studie als journalist verbonden aan lokale media als De Dordtenaar, weekblad De Merwestreek en Omroep Brabant. Momenteel is zij freelance tekstschrijver en communicatieadviseur voor diverse firma’s, instellingen en gemeenten. Als docent/trainer is zij verbonden aan de opleiding Communicatie van Avans Hogeschool in Breda. Haar debuutroman, de onvervalste vrouwenthriller De toneelclub (2013), wordt uitgegeven door uitgeverij Boekerij.
Door Kees de Bree (naar een idee van Peter Kuijt)
Wie denkt Nathalie Pagie dat ze wel is?
‘Ik ben geboren en opgegroeid in Waalwijk, waar ik een heerlijke jeugd heb gehad met mijn ouders en mijn zus Sabine. De lagere school vond ik geweldig, ik was een leergierig type en heb heel wat boeken verslonden. Taal was mijn ding; dictees maken, opstellen schrijven, toneelstukjes verzinnen, super! De middelbare school ging me goed af, maar vond ik minder plezierig. Gelukkig vond ik mijn draai weer in Tilburg, waar ik op kamers ging om Journalistiek te studeren en daarna Cultuurwetenschappen aan de Universiteit. Na mijn studie heb ik kort bij de krant gewerkt in Dordrecht, maar ik maakte al snel de overstap naar een communicatieadviesbureau, waar ik begon als tekstschrijver en me ontwikkelde tot communicatieadviseur. Na een jaar of zes ben ik voor mezelf begonnen. Als freelancer kon ik een kijkje nemen in de keuken van verschillende organisaties. De afwisseling en dynamiek van het freelancen past bij mij. Mijn werk is nooit saai, ik mag me met van alles bemoeien en ontmoet de meest uiteenlopende mensen. Pure inspiratie voor mijn boeken. Een boek schrijven stond al langer op mijn wensenlijstje, maar mijn drukke werkzaamheden lieten het niet toe. Toen ik een jaar of twee geleden even geen freelance-opdracht kon vinden, greep ik mijn kans. Op een oude computer in mijn tuinhuis heb ik De Toneelclub geschreven.’
Wat is precies het verhaal dat Nathalie Pagie in De toneelclub wilde vertellen?
‘De Toneelclub gaat over Elin, een jonge vrouw die leert op te komen voor zichzelf. Ze baalt van de situaties waarin ze terecht is gekomen en van de slachtofferrol die ze meerdere malen heeft bekleed. Op een dramatisch moment in het boek besluit ze dat het anders moet. Ze wil geen slachtoffer meer zijn en neemt het heft in eigen handen. Stap voor stap wordt ze sterker en vindt ze de kracht om af te rekenen met haar verleden en haar oude ik.’
Waar speelt het verhaal zich eigenlijk af? Dit wordt in het boek nergens echt duidelijk.
‘Het verhaal speelt in Breda. Dit wordt niet expliciet benoemd, maar ik denk dat de mensen uit deze stad 'm wel zullen herkennen. Ik heb er zelf een tijd in het centrum gewoond en dat was een groot feest. In de Bourgondische sfeer voel ik me als een vis in het water. Net als Elin heb ik er verschillende toneelcursussen gevolgd en ik heb er mijn man ontmoet. Sinds een paar jaar wonen we met onze kinderen in een klein dorpje naast Breda. Lekker groen en rustig, maar toch op fietsafstand van Breda. Een perfecte combinatie.’
Waarom heeft hoofdpersoon Elin zo'n moeilijke relatie met iedereen? Met haar klasgenootje op de middelbare school, haar ex-vriend, haar moeder, haar vriendinnen, haar baas?
‘Zo ziet ze het zelf niet. Ze is een sympathieke hardwerkende vrouw die het beste met iedereen voor heeft. Je zou kunnen zeggen dat ze te lief is, te meegaand, en dat anderen daarvan profiteren. Ze laat dat gebeuren, maar wordt er niet gelukkig van. Het duurt even voordat ze daadwerkelijk beseft dat ze hierin ook een eigen verantwoordelijkheid heeft. Maar als ze dat eenmaal door heeft, is het hek van de dam. Dan moet en zal het anders en is er geen weg meer terug.’
Wanneer besluit Elin de zaken grondig te veranderen en een nieuw leven te beginnen?
‘Dat verraad ik liever niet! Op een dramatisch moment in het boek beseft Elin dat ze niet op de oude voet verder kan. Dat het anders moet en dat ze daar veel lef voor nodig heeft. Ik denk dat dit een element is waar vooral vrouwen zich in kunnen herkennen. Vrouwen zijn sterke wezens, maar opkomen voor zichzelf heeft niet vaak de prioriteit. De zorg voor anderen wel. Het vinden van een balans tussen die twee is niet eenvoudig. Elin zoekt haar eigen weg, de vraag is of ze dit op de juiste manier doet en of ze daarbij niet te ver gaat.’
