De vleermuismoorden: spanning met een vleugje humor

Een lekkere down-to-earth politiethriller met een hoog realiteitsgehalte. Met deze mooie woorden weet een van de deelnemers aan deze leesclub het inmiddels negende deel in de Liese Meerhout-cyclus keurig thuis te brengen. In De vleermuismoorden  wordt commissaris Liese geen moment rust gegund. De vermoedelijke aanslag op een busje met Britse zakenlui blijkt een moord te verhullen. Liese wordt verzocht de zaak te onderzoeken. Ze is er nog maar net aan begonnen of een rechter wordt vermoord. Als er ook nog eens een aanslag op Liese zelf wordt gepleegd, besluit ze onder te duiken in een hotelletje in de binnenstad. Ze weet nog niet hoe, maar de gewetenloze moordenaar moet worden gestopt. Dit dreigende sfeertje wordt goed uitgedragen door de cover die een spannende thriller tegen een winters decor belooft, is de conclusie van enkele deelnemers. De grijsblauwe achtergrond wordt erg mooi bevonden en de schemering roept bij sommigen iets onheilspellends op.

Het kon ook niet anders of de Vlaamse uitdrukkingen die tijdens het lezen her en der opduiken, komen weer eens ter sprake. Maar ook deze keer stoort het de lezers nauwelijks en wordt het eerder charmant bevonden. De vergelijking tussen Toni Coppers en Pieter Aspe kon eveneens niet uitblijven, al vindt een enkeling dit geen goede referentie. Coppers heeft andere zorgen aan het hoofd en stelt dat Vlaamse auteurs zelden of nooit aan bod komen in Nederland, wie het ook is. Nederlandse sterauteurs kunnen op hun beurt nauwelijks op een behoorlijke oplage rekenen in Vlaanderen. Hij besluit terecht met de opmerking dat we een behoorlijke boom kunnen opzetten over het hoe en waarom, maar dat dit niet de bedoeling is van deze leesclub.

Dus snel over op Liese Meerhout. Een van de lezers stelt dat dit hoofdpersonage gedurende het verhaal sterk is geëvolueerd en dat ze zich in het begin nogal truttig, onvolwassen gedraagt. De jonge, onbezonnen commissaris is tot een gedreven commissaris verworden, iemand die zich vooral vragen durft te stellen over de toekomst. De onzekerheid over hoeveel aanslagen op haar leven ze nog moet incasseren roept tevens spanning op. Spanning die goed is gedoseerd. Steeds weer word je verrast door de plotwendingen, en de spanningsbogen zijn erg goed opgebouwd. Toch is er ook ruimte voor humor. En deze valt bij een aantal deelnemers goed, met dank aan de grappige dialogen en interacties. De vlotte schrijfstijl draagt hier ook een steentje aan bij. Coppers doet niet aan ‘rocket science’: het verhaal, zo ook het forensische gedeelte, is voor iedereen goed te volgen.

Over het einde zijn de meningen wel wat verdeeld. Verrassend, vindt de een. Slap en verre van creatief, vindt de ander. Nemen we echter de eindscores erbij dan blijkt dat dit Coppers geenszins de das om heeft gedaan. De laagste score is een 6,8. De hoogste een 8,5. De gemiddelde puntenwaardering komt uit op een 7,9. Eerder al beoordeelde de leesclub Dood water  met een 7,8 en Het laatste oordeel  met een 8,1. Er is dan ook maar één conclusie mogelijk: het niveau van de auteur is heel constant. Een prestatie an sich.

Het volledige verslag en alle beoordelingen van deze 157e Hebban Thriller Leesclub vind je hier.