De Vrienden van Hebban #6: Ine Deceuninck
‘Ik ben Ine, een veertiger uit Gent, België. Ruim één jaar geleden kwam ik op Hebban terecht. Ik kreeg een gratis e-boek, Billie en Seb, in ruil voor een recensie. Ik heb me moeten reppen om iets geschreven te krijgen, mijn boek was niet uitgelezen tegen de opgelegde deadline. Ik had natuurlijk de wondere wereld van Hebban ontdekt: surfen, dat deed ik in plaats van lezen. Ik ontdekte ook de leesclubs. Eerst kwam Anna Karenina, sindsdien neem ik aan de ene na de andere deel. Vol van Hebban stelde ik me onlangs kandidaat voor de Hebban Literatuur Club, en ja, ik werd lid. Als jullie een beetje uitgebreider met me willen kennismaken, kan dat hier op We Love Lit.'
Voor mij is het beste boek allertijden:
‘Dit is een heel moeilijke vraag. Het beste boek dat ik aan het lezen ben of onlangs heb gelezen, is voor mij op dat ogenblik het beste allertijden. Ik heb relatief veel ‘beste boeken’. Dat komt wellicht omdat ik nogal kan opgaan in een boek. Net zoals Tea, twee vrienden geleden, bevind ik me momenteel bij Hans Castorp en andere longlijders, afgezonderd van de rest van de wereld op De toverberg van Thomas Mann. De hardnekkige verkoudheid waarmee ik nu kamp helpt om me nog beter in te leven in dit prachtboek.’
Ik zou de volgende auteur weleens willen ontmoeten:
‘Jeroen Brouwers zou ik wel willen ontmoeten. Hij is voor mij een van de schrijvers die de Nederlandse taal de afgelopen decennia op niveau heeft weten te houden. Een soms moeilijke, eigenzinnige, polemiserende mopperaar, maar wat een auteur! Ik kan heel erg genieten van zijn romans, zoals De zondvloed, maar zeker ook, of misschien nog meer, van zijn autobiografisch werk, zoals Kroniek van een karakter. Ik zou me echter heel klein voelen tegenover hem en wellicht niets gezegd krijgen…
Misschien kan ik beter een stukje teruggaan in de tijd, naar de jaren voor WOII. Dan zou ik graag in Oostende in (het nog steeds bestaande) Café du Parc afpreken met Joseph Roth. Roth, een joodse vluchteling, een arme schrijver in exil, die zijn leven sleet in hotels, staat niet alleen bekend voor zijn goeie boeken, bijvoorbeeld Tarabas, maar ook voor zijn drankzucht. Ja, doe maar een beetje Dutch courage voor deze Belg. Ik neem de garnaalkroketjes met een lekker glas babbelwater erbij.’
Zo ziet mijn ideale leesdag eruit:
‘Kennen jullie de muziek van Wannes Cappelle, van Het Zesde Metaal? Misschien niet, want hij zingt in het West-Vlaamse dialect. Maar een van zijn liedjes heet Dag zonder schoenen. Sinds ik dit lied ken, zeg ik thuis af en toe: “Morgen doe ik een dag zonder schoenen”. Dat is dus een dag om lekker thuis te blijven, daar word ik blij van. (Wannes Cappelle neemt zo’n dagje eigenlijk om ietwat andere redenen, maar ik vind de uitdrukking zo mooi). Voor mij is een ideale (halve) leesdag: geen schoenen aan moeten doen, het huis dus niet uit moeten gaan, voldoende eten en drinken in de buurt, geen andere bezigheden. Lekker warm binnen blijven in de winter, lekker buiten in de zon in de zomer.’
Naar dit boek kijk ik enorm uit:
‘Een boek dat mij hier al maanden ligt aan te staren is De bekentenis van Adrià van Jaume Cabré. Het boek werd op radiozender Klara aangeraden door Kurt Van Eeghem. Via zijn tips heb ik wel meer goeie boeken, theaterstukken, tentoonstellingen en muziek ontdekt. Maar het is weer zo’n dikke klepper en er is zo veel te lezen de laatste tijd... Het boek blijft dus liggen. Telkens weer hoor ik het fluisteren “Kies mij nu toch”. En dan antwoord ik met pijn in het hart telkens weer: “Eerst nog één ander, maar dan kom jij aan de beurt.”
En de gedichten die Michel Faber schreef voor zijn overleden vrouw, in de bundel Tot leven, een liefdesgeschiedenis, die wil ik binnenkort kopen. Ik twijfel nog of ik niet beter de originele Engelse versie koop. Op Saint Amour las hij eruit voor, zo aangrijpend mooi! Echt een aanrader.’
Als ik voor een maand naar een onbewoond eiland zou gaan en ik mocht maar één boek meenemen, dan nam ik dit boek mee:
‘Voor één maand op een onbewoond eiland neem ik Robinson Crusoe van Daniel Defoe mee, dat lijkt me wel passen. Het is een stukgelezen boek in mijn boekenkast, het hangt letterlijk met plakband aan elkaar. Toen ik twaalf werd mocht ik met mijn vader naar de boekhandel. Drie boeken mocht ik kiezen, dit was er een van. Ik herinner me een lange discussie tussen de verkoopster en mijn vader. Zij wou dat ik de aangepaste jeugdversie kocht, mijn vader vond dat ik wel toe was aan het integrale werk. Hij wees de dame erop dat hij zijn verantwoordelijkheid als ouder wel zou nemen. Zij dacht het pleit te winnen door mij te laten kiezen tussen een kleurrijke versie met een aantrekkelijke prent voor kinderen of de integrale versie met een nogal ouderwetse zwart-wit ets op de kaft. Ik ging gewoon voor het dikste boek en maakte daarmee niet alleen mezelf, maar ook mijn vader gelukkig. In mijn tienerjaren heb ik dit boek ongeveer jaarlijks herlezen. Sindsdien niet meer en ik denk dat dat eigenlijk nog wel eens moet. Het is sowieso een klassieker die de moeite waard is, maar ik voel mezelf verplicht om ook eens met de ogen van een volwassene te lezen hoe het eraan toe ging tussen die blanke en zijn zwarte metgezel Vrijdag. Laat dus maar komen, die maand op een eiland!’
Mijn boekenkast is ingedeeld op:
‘Oh, een makkelijke vraag, maar jullie krijgen een uitgebreid antwoord.’
Dit boek geef ik vaak cadeau:
‘Er is geen specifiek boek dat ik vaak cadeau geef. Maar ik geef wél vaak boeken cadeau. Ik neem er mijn tijd voor en trek naar de boekhandel om het meest geschikte boek voor de persoon in kwestie te vinden. Soms is het een boek dat ik al heb gelezen, maar vaak ook niet. Ik ben altijd benieuwd naar de reactie als het cadeaupapier eraf gaat. Ik hoop dan dat er na verloop van een paar weken een spontane bespreking volgt, maar zo niet, vraag ik wel terloops of het eigenlijk een goed boek was…’
Het eerste boek dat ik helemaal zelf las was:
‘Dat weet ik echt niet meer. Uit de klasbibliotheek kregen we al van in het eerste leerjaar wekelijks een boekje mee naar huis, daar zal dat eerste tussen gezeten hebben. Wat ik me wel nog heel goed herinner is het eerste ‘boek’ dat ik per se wou kunnen lezen: De witte uil van Suske en Wiske. Toen we pas aan het lezen van onze eerste woordjes toe waren, had een vriendinnetje me wijsgemaakt dat zij dat verhaal al kon lezen. Ik wist van mezelf dat ik het nog niet kon. Ze heeft het me toen voorgelezen en me gezworen dat ze echt las. Triest dat ik was, ik wou dat ik dat ook al kon. Mijn moeder beweerde dat de vriendin had gelogen, mijn vader had niet veel tijd maar las me een stukje voor en dat kwam niet overeen met de versie van de vriendin. Zij had echter zo goed toneelgespeeld dat ik bleef twijfelen tot ik het stripverhaal helemaal zelf kon lezen. En ja, ze had alles verzonnen. Ik heb haar daarna niet meer vertrouwd…’
Het slechtste boek dat ik ooit las is:
‘Daar is geen plek meer voor in mijn geheugen: helemaal verdrongen.’
Zo zorg ik ervoor dat lezen leuk blijft:
‘Lezen blijft in de eerste plaats leuk door de boeken goed uit te kiezen. Is er dan toch een boek waarmee het echt niet klikt, dan is de boodschap om het onuitgelezen aan de kant te leggen. Soms vind ik een boek gewoonweg slecht, dan is dat makkelijk. Maar het is niet altijd zo eenvoudig, zeker niet als anderen van wie je het oordeel op prijs stelt, het boek wel heel goed vinden. Soms zijn er boeken waarvan ik voel dat ik ze wel kan waarderen, maar dat ik er op een verkeerd moment aan begin. Dan zet ik ze weg voor later. Soms is dat na een paar weken al, maar het kan ook veel later zijn. Zo heb ik vorig jaar na 20 jaar wachten erg genoten van Anna Karenina en van Ulysses.’
Volgende week:
‘Ik wil graag Hilde H. in het vriendenboekje. Hilde viel me voor het eerst op in de Elsschot-leesclub Een ontgoocheling met rake reacties, vaak onderbouwd vanuit haar opleiding geschiedenis. Sindsdien ben ik steeds nieuwsgierig als ik de frêle paarse bloemetjes van haar avatar ergens zie opduiken. Ik zou het leuk vinden om nog wat meer over haar te weten. Het zou bovendien geen straf zijn indien ik haar leeslijst zou moeten overnemen.’
