De Vrienden van Hebban #7: Hilde Houbrechts
‘Ik ben Hilde, 54, woon in Gierle in de Antwerpse Kempen en lezen was altijd al mijn ding. Als kind verstopte ik mij zelfs in boeken, zo verlegen was ik. In die fantasiewereld kon ik veilig naar de wereld gluren en durfde ik ook alles. In mijn studententijd ontdekte ik de diepere lagen in literatuur en werd verliefd. Ook op Alain. We kregen vier kinderen en toen ze klein waren was ik voltijds voorleesmoeder. We ontleenden wasmanden vol prentenboeken, verhalen en sprookjes uit de bib. Later ging ik opnieuw voor mijn carrière, maar door gezondheidsproblemen eindigde die nogal abrupt. Nu ben ik gewoon thuis en het enige voordeel hiervan is dat ik tijd heb om te lezen zoals ik dat graag wil: langzaam, en met al mijn zintuigen. Maar er is ook leven naast het lezen. Samen met Alain ga ik graag naar tentoonstellingen, of naar een goed restaurant. Als je geluk hebt kan je ons ook tegenkomen in de schouwburg voor een toneel- of dansvoorstelling, of zelfs in de Antwerpse opera, of gewoon met de fiets of te voet genietend van een stukje natuur. In principe toch. En als het mij niet lukt droom ik het wel.’
Voor mij is het beste boek allertijden:
‘Ik heb niet echt een boek dat ik als een bijbel overal meedraag. Tijden veranderen en het beste boek allertijden evolueert mee. Maar het zal steeds een heel ‘rijk’ boek zijn, met veel diepere lagen om te ontginnen. Een boek vol verbeelding ook. Mijn meest recente beste boek aller tijden is zeker Maanpaleis van Paul Auster. We lazen het onlangs met de ‘real life’ leesclub waarvan ik lid ben. Het is eigenlijk een boek over eenzaamheid en de zoektocht naar identiteit. Maar er zit zoveel meer in. Het is een boek vol verhalen en geschiedenis. Heerlijk absurd soms. Nu eens bevind je je op de maan met Cyrano de Bergerac of de Amerikaanse astronauten, dan reis je naar Europa of het verre oosten, of naar het wilde westen in ware gangsterstijl. Drie generaties maken telkens weer dezelfde fouten. Alles is in conflict en alles gebeurt keer op keer opnieuw, en dat in Amerika, het land van de vooruitgang.’
Ik zou de volgende auteur weleens willen ontmoeten:
‘Ik moet meteen aan Willem Elsschot denken, al kan dat helaas niet meer. Ik zie het nochtans al voor me. Het zou meer weg hebben van een audiëntie dan van een ontmoeting. En ik zou er niets wijzer van worden waarschijnlijk. Want die lepe vos liet nooit echt in zijn hoofd kijken.’
Zo ziet mijn ideale leesdag eruit:
‘Een zwoele zomerdag in onze tuin. Ik nestel mij in een kingsize hangmat, vastgemaakt aan de beuk en de lindeboom, die schaduw verzekeren. Een beetje wind doet hun blaadjes zacht zingen. De hond komt af en toe kijken of ik er nog ben en wiegt mij heen en weer. Er moet niets. Ik lees en ik geniet. Op zo’n dagen mag het zeker een dik boek zijn. Als het kan eentje van Murakami. De moord op Commendatore heb ik gelukkig nog tegoed.’
Mijn eerste baan in het boekenvak was:
‘Mijn allereerste job was die van schoolbibliothecaris. De bibliotheek was verbonden aan een ‘normaalschool’, zoals men toen in Vlaanderen een school noemde waar onderwijzers werden opgeleid. Het was een tijdelijk contract. De school had immers besloten om te stoppen met de lerarenopleiding en de vaste bibliothecaris had al een nieuwe job gevonden. De boeken waren echter beloofd aan een andere school. Ik was dus eigenlijk vooral een ‘verhuizer’ met een mooie titel.’
Deze overeenkomst heb ik met mijn favoriete boekpersonage:
‘Zoals ‘het beste boek aller tijden’ evolueert ook een ‘favoriete boekpersonage’. Nu koester ik vooral Lila, uit de roman van Marilynne Robinson met dezelfde titel. Lila wordt overrompeld door de liefde en moet zich daarom proberen los te maken van de schaamte en de eenzaamheid die haar kindertijd beheerste. Soms is één zin in een boek voldoende om te begrijpen waar je al een halve eeuw mee worstelt. “Dat was eenzaamheid. Wanneer je je gebrand hebt doet elke aanraking zeer, ongeacht of die aardig bedoeld is.”’
Als ik voor een maand naar een onbewoond eiland zou gaan en ik mocht maar één boek meenemen, dan nam ik dit boek mee:
‘Het verhaal van mijn leven, de memoires van Giacomo Casanova. Het gaat om ruim vierduizend pagina’s in drie dikke delen, dus dat moet volstaan. Naar verluidt zijn de memoires een genoegen om te lezen en dat niet alleen omdat Casanova zoveel succes had bij vrouwen, maar ook omdat ze gewoon spannend zijn, onwaarschijnlijk en zelfs goed geschreven. Casanova was een avonturier die zijn weg blufte door het leven; hij verkeerde in adellijke kringen en kwam in contact met de beroemdheden van zijn tijd. In die zin is het verhaal van zijn leven ook een eersteklas tijdsdocument van de 18de eeuw, wat mij als historicus zeker interesseert.’
Dit boek geef ik vaak cadeau:
‘Ik denk niet dat er een specifiek boek is dat ik al dikwijls cadeau heb gedaan. Er is wel een boek dat mij inspireert als ik cadeautjes mag geven. Ik blader dan graag door De boekenapotheek van Ella Berthoud en Susan Elderkin. Voor elke kwaal, leeftijd of gemoedstoestand weten zij een boek te verzinnen. Heel interessant voor Hebbanisten trouwens want ook voor allerlei leeskwalen hebben de auteurs een remedie, terug te vinden onder lemma’s als ‘dikke pillen, afgeschrikt door’, ‘overweldigd door het aantal boeken in je huis’, ‘boeken kopen, dwangmatig’…. Eigenlijk zou ik dit boek misschien wat vaker cadeau moeten geven want het is een boek vol inspiratie.’
Het eerste boek dat ik helemaal zelf las was:
‘Ik heb vooral herinneringen aan De twaalf wonderlijke sprookjes van koningin Fabiola die een hype waren in de jaren zestig van de vorige eeuw. Ik was helemaal in de ban van De dansende waterlelies die later in de Efteling zouden uitgebeeld worden. Tussen de ‘frêle paarse bloemetjes’ die Ine ontwaart op mijn Avatar zie je trouwens ook een waterlelie, die zomaar uit het niets uit die lelijke roosters lijkt te groeien, heel erg teer aan de oppervlakte, maar tegelijkertijd erg sterk en onverwoestbaar.’
Dit boek zouden ze echt moeten verfilmen:
‘Doe maar Aquarium van David Vann. Een heel intens moeder-dochterverhaal, gewelddadig en gruwelijk zelfs. Maar als David Attenborough dan de schoonheid en de kleurenpracht van de onderwaterwereld en de vissen voor zijn rekening zou kunnen nemen zit er ongetwijfeld een Oscar in voor ‘beste film’ en ‘beste scenario’.’
Het slechtste boek dat ik ooit las is:
‘Ik twijfel tussen een wandelboek voor de Ardennen, waarvan ik de titel kwijt ben, en een kookboek van Pascale Naessens. Met het eerste liepen we voortdurend verloren en de gerechten uit het tweede zijn gewoon niet lekker. Als een roman mij niet ligt lees ik gewoon niet verder. Ik heb dus weinig of geen herinnering aan ‘slechte’ boeken. Ik probeer die trouwens ook te vermijden door wat ik lees zorgvuldig uit te kiezen op basis van recensies en lezerscommentaren.’
Volgende week:
‘Ik weet dat achter de avatar met het verlaten strand ene Inge Drewes schuilt. Ik heb haar al een paar maal ontmoet in een leesclub en weet dat zij haar mening altijd raak en helder weet te verwoorden. Zij heeft blijkbaar zelfs een boek geschreven over lezen en leesclubs, en dat intrigeert mij bijzonder.’
