Column /
Deadline
Mijn hele leven heb ik al haast. Het lied 'Opzij, opzij, opzij' van Herman van Veen lijkt voor mij geschreven. Waarom die haast? Omdat de dood in mijn nek hijgde. Waar ik in mijn werk deadlines probeerde te halen, deed ik mijn uiterste best mijn eigen 'deadline' te ontlopen. Bijna mislukte dat in 2010 toen taaislijmziekte mijn longen zo had verwoest dat ik niet meer zelfstandig kon ademen. Op het nippertje redden donorlongen mijn leven en kon ik letterlijk opgelucht (én zelfstandig!) ademhalen.
Na een zware revalidatie krabbelde ik op. Ik had weer een toekomst. 'Cadeautijd' die ik zo goed mogelijk wilde besteden, alsof mijn leven ervan af hing. Ik wilde in de tijd die mij restte iets neerzetten waar mijn donor trots op kon zijn. Ik stelde mezelf een doel. Ik wilde bestsellerauteur worden en mijn donor eren met een plek in de Bestseller 60. Als een bezetene begon ik te schrijven. De haast die ik in mijn 'vorige leven' had, was nog steeds aanwezig.
Twee boeken later begon ik met het schrijven van De vrouw in de spiegel. Weer verviel ik in mijn oude modus, niet in staat om rust te nemen, dingen te laten bezinken en goed te overdenken. Op een nacht werd ik wakker gemaakt door Elisabeth. Een personage dat vijf jaar geleden al in mijn hoofd zat. Ik had destijds een verhaal voor haar bedacht en was ook al begonnen met het schrijven ervan. Door alle ziekteperikelen was ze in een la beland en ik was haar al bijna vergeten. Dat accepteerde ze niet. In die bewuste nacht maakte ze me wakker, ging op mijn bed zitten en vertelde me dat zij net als ik een tweede kans verdiende. Ze wilde een nieuw leven, in een nieuw verhaal. Of ik daar eens rustig over na wilde denken. De rest van de nacht sliep ik niet meer.
Het oorspronkelijke verhaal dat ik voor Elisabeth had bedacht, beschouwde ik al als verloren. Ik beschouwde háár als verloren. Ze paste helemaal niet in de plot van De vrouw in de spiegel. Toch?!? Elisabeth bleef me achtervolgen, soms fluisterde ze dingen in mijn oor, soms staarde ze me alleen maar aan. Toen ik geen gehoor leek te geven aan haar wensen werd ze ongeduldig. Ze begon steeds harder te schreeuwen en hield me uit mijn slaap. Net zo lang totdat ik haar niet meer kon negeren en wanhopig schreeuwde: 'Oké, ik weet nog niet hoe, maar je krijgt je zin.'
'Benut de extra tijd die je hebt gekregen en verzin een verhaal voor me.'
'Maar het verhaal draait niet om jou. Iemand anders heeft de hoofdrol!'
'Daar kan ik mee leven', was haar antwoord. 'Waar ik niet mee kan leven, is dat juist jij die weet hoe kostbaar het leven is, mij geen tweede kans wilt geven terwijl je die zelf wel hebt gehad. Haal het verhaal dat je jaren geleden bent begonnen uit de la, pak er de elementen uit die je door De vrouw in de spiegel heen kunt weven, herschrijf ze voor mijn part, maar laat de kern van mijn personage intact.'
En toen werd ik zenuwachtig. Om deze klus te kunnen klaren had ik tijd nodig om na te denken, verhaallijnen aan elkaar te puzzelen, karakters met elkaar te verweven. Maar ik had ook een deadline voor het aanleveren van het manuscript, afspraken met mijn uitgever, een PLANNING. Daar kwam op deze manier niets van terecht. De paniek sloeg toe. Planning was heilig!
Ik kreeg geen letter meer op papier. Nachten achtereen werd ik badend in het zweet wakker en al die keren stond Elisabeth in de hoek van de kamer naar me te kijken. Ze zweeg en dat maakte het nog erger. Overdag meed ik mijn laptop. Ik verdroeg dat grote witte scherm niet waarin de woordenteller op nul bleef staan. Wandelen met mijn hond dan maar in een poging mijn hoofd leeg te maken zodat er ruimte ontstond voor nieuwe verhaallijnen zonder dat ik de oorspronkelijke plot geweld aan deed. En tijdens een van die wandelingen viel het kwartje. Wat was er nou zo erg aan mijn deadline niet halen en wat langer de tijd te nemen? Mijn eigen 'deadline' had ik dankzij mijn donor ook niet gehaald en daar was ik alleen maar beter van geworden.
Het was tot die dag nog nooit in me opgekomen dat het uitstellen van de deadline van De vrouw in de spiegel misschien ook wel positief zou uitpakken. Wat was er erg aan extra tijd nemen voor het schrijven? Ik had nu toch extra tijd? Toen pas viel het tweede kwartje. Ik mocht even stoppen met rennen en een adempauze nemen, want de dood had zijn pijlen even niet meer op mij gericht. Die nacht sliep ik voor het eerst goed. Bij het ontwaken zat Elisabeth op mijn bed. Ze glimlachte voor het eerst naar me. Met een goedkeurende blik in haar ogen stak ze me haar hand toe. 'Laten we er een leuke tijd van maken.'
Ruim twee jaar na het verschijnen van mijn vorige thriller Verdieping X leverde ik het manuscript in van De vrouw in de spiegel. Mét Elisabeth en een levensles rijker. Soms levert goed in de spiegel kijken hele mooie dingen op.
Bekijk hier vast de spannende boekteaser van De vrouw in de spiegel:
