Interview Dennis Rijnvis

Wie is Dennis Rijnvis?
Dennis: ‘Ik heb negen vingers, ben linkshandig, woon vlakbij het graf van Willem van Oranje en wilde als kind vuilnisman worden. Verder ben ik 32 jaar oud en naast het schrijven van thrillers werk ik als wetenschapsjournalist voor Nu.nl, de Volkskrant, Quest en KIJK. Ik schrijf stukjes over de meest uiteenlopende onderwerpen, zoals opgegraven mummies, neanderthalers, zeeslakken die beschikken over een ‘wegwerppenis’, maar ook verhalen over de werking van het menselijk brein, de deeltjesversneller en atoomklokken. Maar voor Quest en de Volkskrant publiceer ik langere verhalen over onderwerpen die me fascineren. Pas heb ik voor Volkskrant Magazine bijvoorbeeld een verhaal geschreven over een man die binnen twee minuten de volgorde van een door elkaar geschud kaartspel uit zijn hoofd kan leren. Hij is geheugenatleet en doet mee aan wedstrijden over de hele wereld. Met speciale technieken heeft hij zijn geheugen tot in de perfectie getraind. Ik vind het erg interessant om me te verdiepen in buitenbeentjes, mensen die de wereld net even anders bekijken dan anderen.’

Waar lagen de uitdagingen bij het schrijven van Savelsbos?
Dennis: ‘Ik ben journalist en schrijf normaal gesproken wel lange artikelen voor tijdschriften als Quest en Volkskrant Magazine, maar die beslaan hooguit 3000 woorden. Savelsbos is een boek van 80.000 woorden. Daar zat de uitdaging. In de eerste plaats was het lastig om me te concentreren op zo’n langdurig project. Daarnaast bevat een boek meerdere verhaallijnen, het is veel complexer dan een journalistiek artikel.’

Het verhaal van Savelsbos speelt zich in verschillende tijdzones af, waarbij de lezer teruggaat in de tijd om langzamerhand meer te weten te komen over de motivaties en acties van de karakters in de tegenwoordige tijd. Was het lastig om dit op deze manier vorm te geven?
Dennis: ‘Het klopt dat er veel flashbacks in het verhaal zitten. Ik zou het zelf geen tijdzones noemen, dan denk ik aan sciencefiction, haha. Het was niet heel lastig, het voelde vrij natuurlijk aan tijdens het schrijven. Ik verplaatste me in de personages. Als ze teruggaan naar de mergelgroeves waar Juul is verdwenen en ze zelfs personen uit hun verleden ontvoeren omdat ze hen verdenken van betrokkenheid bij de verdwijning, komen er als vanzelf herinneringen bij hen boven.’

In welk genre zou je jouw boek zelf plaatsen. Het heeft namelijk ook heel veel young adult elementen.
Dennis: ‘Ik zelf zie mijn boek als een spannende roman, het predicaat thriller vind ik ook goed. Het verhaal speelt zich inderdaad voor een deel af in de jeugd van de hoofdpersonen, omdat ze worden gedreven door een noodlottige gebeurtenis uit die tijd waarbij hun jeugdvriendin Juul is verdwenen. Dit drama verbindt de vier jongens voor de rest van hun leven. Ik geloof eerlijk gezegd niet dat het feit dat een verhaal voor een deel over kinderen gaat ook meteen betekent dat het een young adult-verhaal is.’

Waar komt het idee voor dit verhaal vandaan?
Dennis: ‘Ik heb – net als iedereen, denk ik – wel een paar herinneringen aan mijn jeugd waarbij ik achteraf denk: wat als dat verkeerd was afgelopen? Kinderen sluiten wel eens voor de grap iemand op, steken iets in brand omdat vuur hen fascineert. Hoe zou het aflopen als zoiets verkeerd gaat en kinderen dat hun hele leven mee moeten dragen? En wat als er maar één of twee kinderen verantwoordelijk zijn, moeten de andere die erbij waren dan toch ook schuld dragen? Die vragen vormden mijn inspiratie.’

Heb je veel research gedaan voor Savelsbos?
Dennis: ‘Redelijk veel. Ik had al eens een uitgebreid artikel geschreven over de mergelgroeves in Limburg, dus ik wist al behoorlijk wat over de geschiedenis en de tijdloze, benauwde sfeer die daar hangt. Ik heb verschillende wandelingen gemaakt door de groeves en het Savelsbos. Dat was behoorlijk spannend. Als het licht van je zaklantaarn uitvalt in de groeves, ben je reddeloos verloren. Je verdwaalt dan onmiddellijk, zo donker is het daar. Een paar jaar geleden zijn er nog twee jongens uit een tehuis op die manier omgekomen in de onderaardse gangen. Bizar genoeg ging de zaklamp van de man die me rondleidde ook kapot, gelukkig had hij een reserve-exemplaar bij zich.’

Wat trok je zo aan, aan die mergelgrotten en dat Savelsbos?
Dennis: ‘Het Savelsbos is een prachtig heuvelachtig bos dat buitenlands aandoet, maar tegelijkertijd heeft het een schaduwzijde in de vorm van de mergelgroeves, een stelsel van donkere gangen waarin je al snel de weg kwijtraakt en bent afgesloten van de buitenwereld. Dat was mijns inziens een perfect decor voor deze thriller, omdat het gaat over mensen die een wanhoopsdaad begaan die ze willen verbergen voor de buitenwereld.’

Waarom heb je ervoor gekozen om vanuit het perspectief van een puber te schrijven? Was dat lastig?
Dennis: ‘Ik wilde laten zien wat voor impact een traumatische gebeurtenis op iemands psyche kan hebben, hoe iemand zelf ook niet meer precies weet wat hij zich nog herinnert en wat hij heeft verdrongen uit angst voor de waarheid. Die wanhoop en verwarring kun je volgens mij het beste weergeven vanuit het ik-perspectief. En het was niet zo moeilijk om me in te leven in de hoofdpersoon. Daniël is voor een deel gebaseerd op mezelf. Ik kan zelf ook verstrikt raken in mijn eigen gedachten en vrij afwachtend zijn, al was dat vroeger erger dan nu. Maar Daniël heeft ook karaktertrekken die ik niet heb. Zo stelt hij zich erg afhankelijk op van anderen, dat doe ik niet graag.’

Wat vind je zelf belangrijk bij thrillers?
Dennis: ‘Ik vind de spanning, de meeslependheid van een verhaal het allerbelangrijkste binnen het genre boeken dat ik wil schrijven. Je moet de wereld om je heen even kunnen vergeten, opgaan in de personages en de spanning voelen die hen verlamt. Dan is een spanningsgedreven boek volgens mij geslaagd.’

Waar werk je momenteel aan?
Dennis: ‘Momenteel denk ik vooral na over waar ik aan wil werken. Ik ga in ieder geval nog een tweede boek schrijven, weer spanningsgedreven. Misschien kies ik wel voor een verhaal in Delft, de stad waar ik woon. Dat vind ik een heel mooie omgeving met veel historie. Maar ik heb ook plannen voor non-fictie, iets dat aansluit bij mijn werk als wetenschapsjournalist.’