Deze week: vuur, samenzweringen en een stad die nooit slaapt

Of je het nu 'vuurtjen', 'stoken' of 'vuurtje fikken' noemt, om te genieten van een mooi haard- of kampvuur hoef je helemaal geen pyromaan te zijn. Ik weet nog goed hoe het de eerste keer voelde om een kampvuurtje aan te blazen. Licht in het hoofd, brandlucht in de neus, terwijl de vlammen steeds meer greep krijgen op de kleine pyramide van takjes en karton. Dan extra houtblokken - eerder die middag gehakt met een veel te grote bijl - er tegenaan en toekijken hoe het vuur verder vreet, tot er zich een roodgloeiende kern van kolen vormt, waar je niets meer aan hoeft te doen, alleen nieuwe takken en blokken toevoegen. En de volgende ochtend smeulde de as nog steeds. Hoe oud was ik? Een jaar of zes, zeven? Dat mag tegenwoordig vast niet meer.

Daniel Hume heeft een heel boek aan de fascinatie voor vuur gewijd. Hij gaat overal ter wereld op zoek naar verschillende manieren om vuur te maken. Echt een boek om je weer even helemaal oer te voelen, lijkt me.

In ons boek Hoe schrijf je fantasy en sciencefiction? omschrijven we het subgenre urban fantasy als volgt:

Urban fantasy speelt doorgaans in onze tijd en wereld, in een stedelijke omgeving en dus ook met technologie op ons niveau (soms iets meer geavanceerd). Daarnaast is er in deze wereld magie mogelijk, of zijn er fantastische wezens aanwezig: vaak vampiers, weerwolven, ondoden, maar het kunnen ook elfen, draken en trollen zijn.

Ik heb me van november 2016 tot en met mei 2017 geheel afgekeerd van media. Dat hielp niet, dus ging ik weer nieuws kijken. Om niet in een 'echo chamber' of een 'news bubble' terecht te komen ben ik ook Fox News gaan volgen, naast CNN, The Washington Post en The New York Times, en ik kijk zelfs af en toe op Breitbart (auw!), maar het helpt niets. Ik blijf alles aan president Trump verschrikkelijk vinden. Een nederlaag voor het menselijk ras dat zo'n persoon gekozen is tot de leider van de Verenigde Staten van Amerika. Ondanks alle analyses die uitleggen wat er gebeurd is en waarom, blijf ik het een aanfluiting vinden, een degradatie van wat beschouwd werd (vooral door henzelf, dat dan wel weer) als the greatest nation on earth.

Daarom kijk ik toch wat argwanend naar mijn enthousiasme en hoopvolle gevoelens bij het uitkomen van het boek Samenzwering, van Luke Harding. Zitten daar de ingrediënten in die het grote publiek in de VS, en belangrijker nog de echte 'Trump base' laten inzien hoe fout het is gegaan met hun land? Niet voor niets is de VS van de eerste plek naar de zesde getuimeld in de Nation Brands Index (toegegeven: via CNN). Maar dan bedenk ik me: dit is een vertaling, de Engelstalige versie is al in januari 2017 uitgekomen. Nee dus: het heeft de base niet wakkergeschud.

Maar toch: bereinteressant!

Russische beren, wel te verstaan.