Dit is het winnende verhaal van de Zomerlezen Schrijfwedstrijd - Oranje Week

Spelersvrouw

door Joseph Roelands

Ze moet er nog steeds aan wennen. Het maakt niet eens meer uit dat haar foto al meer dan tien keer op de cover van Vogue heeft gestaan. Nu is ze in de pers alleen nog maar 'de vrouw van'. En er hangt zo’n negatieve sfeer omheen. Ze wordt sowieso standaard afgedaan als golddigger, en wat ze zelf al heeft bereikt, doet er gewoon niet meer toe. Dat ze elkaar hebben ontmoet toen haar huis nog groter was, haar carrière succesvoller en haar banksaldo een veelvoud is niet meer belangrijk. Haar zelf verworven rijkdom werd nooit als reden vermoed van hun relatie, zoals andersom nu voortdurend het geval is.

Maar zelfs nu, vijf jaar later, verschillen hun inkomens niet eens zoveel, maar toch is het een algemeen aanvaard beeld dat zij slechts meelift op het succes van haar voetballende partner. Zelfs de shoots die ze nu boekt, worden in de roddelpers meestal toegeschreven aan hun huwelijk. Terwijl ze in al die jaren ervoor, ze staat tenslotte al meer dan tien jaar aan de top van de modellenwereld, minstens net zoveel, of misschien zelfs meer klussen boekte.

Maar vanavond is voor haar en collega-spelersvrouwen, en voor niemand anders. Een bevriende ontwerper heeft een prachtige jurk voor haar laten bezorgen en eerder vandaag is ze nog langs haar favoriete kapper geweest. Het korte zwarte kapsel, dat haar handelsmerk is geworden, zit weer onberispelijk. En haar vaste visagiste heeft zojuist de laatste hand gelegd aan de perfecte look. Haar jurkje is kort, sexy en super verleidelijk en de schoenen die de ontwerper erbij heeft gedaan zijn elegant en over de top vrouwelijk. Ze gaat echt weer eens ouderwets schitteren vanavond.

De oranje roos, die bij de uitnodiging zat, ligt op het nachtkastje. Het was als een volledige verrassing gekomen, eergisteren. Twee dagen nadat het nationale team zich op hun trainingskamp had teruggetrokken, was de uitnodiging van de KNVB bezorgd. Een galadiner voor alle spelersvrouwen, in Zeist, voordat ze morgen dan gezamenlijk naar het WK vliegen. Het zal ook een verrassing worden voor het team zelf, dus ze zijn gevraagd om het stil te houden.

Wel heeft ze meteen geappt met Dorethée, haar beste vriendin uit de groep, zelf ook oud-model. Hoewel ze al een paar jaar gestopt is, in haar ogen nog steeds verreweg de mooiste in het groepje spelersvrouwen. Ze zijn de afgelopen jaren goed bevriend geraakt en hebben al vaak gesproken over hoe er over hen gedacht wordt. Haar vriendin was daar veel makkelijker in, en kon het beter naast zich neerleggen dan zij zelf. Ze verheugt zich nu in elk geval op een leuke avond samen.

De telefoon gaat. Ze kijkt op de klok. De taxi zal er al over vijf minuten zijn, die bellen later maar terug. Ze grist de roos mee van het nachtkastje en loopt naar beneden. In haar tasje hoort ze het trillen van haar mobiel. Iemand stuurt haar een appje. Dat komt zo wel. Eerst gauw die schoenen aantrekken. Want hoe prachtig ze ook zijn, het is wel even iets waar je de tijd voor moet nemen, met mooie, lange platte veters die om haar enkels gewikkeld worden. Ze knielt en legt de roos naast zich op de grond. Terwijl ze de tweede schoen vast maakt, beseft ze dat er vanavond niet gebukt of geknield moet worden, dat is in dit jurkje echt niet te doen, zonder veel te veel van zichzelf te laten zien.

Een klop op de voordeur. Dat zal de taxi zijn. Snel staat ze op, neemt haar tasje van de tafel bij de voordeur en opent de deur. Een jongeman in keurig kostuum lacht haar vriendelijk toe en gaat haar voor naar een klaarstaande limo met geblindeerde ruiten. Hij opent de deur voor haar en ze stapt in. Een blonde dame en een wat oudere heer verwelkomen haar met een glas champagne en ze neemt plaats. Ze herkent beiden niet, dus het zullen wel KNVB bobo’s zijn.

Ze neemt een slok en de twee gaan verder met het gesprek waar ze blijkbaar mee bezig waren. De taal is niet te verstaan, al lijkt het op Zweeds of Deens. Haar mobiel in haar tas trilt opnieuw en ze ziet dat het berichtje van Dorethée is. Met een glimlach opent ze de app. Haar hoofd voelt duizelig als ze de woorden leest: 'Ik sprak net met John, de uitnodiging is niet echt! Ik heb de politie al gebeld, blijf binnen.'

Ze voelt het bloed uit haar hoofd wegstromen en kijkt naar de twee medepassagiers. Die zijn inmiddels gestopt met praten en kijken haar lachend aan. "Wie zijn jullie?", vraagt ze met zwakke, overslaande stem. De vrouw komt naast haar zitten en neemt, zonder dat ze de kracht heeft zich te verzetten, haar mobiel af, leest de app en roept iets tegen de chauffeur voorin. De auto maakt meteen een scherpe bocht en geeft meer gas.

"We hebben er in elk geval één," zegt de blondine tevreden, terwijl deze haar zwakke polsen met tape samen bindt, "en met zo’n kort golddigger jurkje is ze er in elk geval al helemaal klaar voor. Ze zijn gewend om voor geld mannen te verwennen." De man lacht hardop en zegt dat de anderen er ook al een paar hebben. Hij gaat aan de andere kant naast haar zitten en betast haar met een goedkeurende grom.

Klaar voor wat? De anderen? Mannen verwennen? Waar gaan ze haar heen brengen? Ze kan haar ogen amper open houden en beseft nu pas dat er iets in haar champagne gezeten moet hebben. Hoe kon ze zo dom zijn? Ze is haar roos vergeten, die ligt nog op de grond…