Dit is het winnende verhaal van de Zomerlezen Schrijfwedstrijd - Regenboog Week

Pot met goud

door Joseph Roelands

Dit is nu al het derde jaar achter elkaar dat ze de Pride-week heeft moeten missen. Ze scrolt door haar app en moet lachen om alle foto’s van haar vriendinnen, heerlijk uitgedost in diverse Europese hoofdsteden. Ook haar eigen vriendin staat er tussen, die haar plaagt door opzettelijk intiem met anderen te poseren voor de camera. Maar Deborah geniet van alles wat ze ziet, zonder zorgen om de liefde van haar partner. Haar schat is nou eenmaal een enorme flirt en fysiek deelt ze haar al jarenlang met anderen. Maar het hart van deze blonde schone, is alleen maar van en voor haar. Hoewel van dat blond op de meeste foto’s weinig te zien is, omdat ze als groep allemaal een regenboog-pruik dragen.

Dat doen ze al jaren, ook toen ze de laatste keer wel meekon. Ze was toen pas 17 en kende haar lief pas 4 maanden. Haar ouders wisten nog niets van hun relatie en haar vader wist op dat moment zelfs nog niet eens dat zijn dochter op vrouwen valt. Samen met haar moeder, heeft ze dat twee maanden later aan hem verteld. Zijn reactie was haar heel erg meegevallen en hij was vanaf dag een ook heel warm en hartelijk geweest naar Elise.

Op slechts een punt hadden ze onenigheid gehad. Haar vader, die ook haar coach is bij de nationale ploeg, wilde niet dat ze het publiekelijk bekend maakte. Eerst dacht ze nog, dat het was omdat hij zich toch een beetje voor haar schaamde, naar de buitenwereld toe. Maar na gesprekken met een vertrouwenspersoon van het team, begreep ze dat het wel degelijk terechte en oprechte zorgen waren, van hem. Ze konden vele voorbeelden noemen van sporters die het zwaar hadden gekregen binnen hun carrière, door bekend te maken dat ze homoseksueel waren.

Niet zozeer binnen het eigen team, daar zou het waarschijnlijk wel geaccepteerd worden, maar vooral bij diverse wedstrijden in het buitenland, zou ze geconfronteerd kunnen worden met veel negatieve reacties. Zowel tijdens de wedstrijd, waar ze zou worden uitgelokt door sommigen van haar tegenstandsters, als ook in alles er omheen, inclusief door vervelende vragen van mensen die zichzelf sportjournalist noemen. En hoewel ze trots is op wie en wat ze is, zou dat zoveel energie kunnen kosten dat het ongetwijfeld ten koste zou gaan van de focus op de wedstrijden en haar eigen prestaties.

Dus heeft ze uiteindelijk besloten, uiteraard samen met haar Elise, om hun relatie geheim te houden tot na haar sportloopbaan. Samenwonen is voorlopig toch geen probleem, omdat ze met vier meiden in een Leids studentenhuis wonen, dus dat valt niemand op en hun twee huisgenoten zijn gelukkig 100% te vertrouwen. Daarnaast wordt haar vriendin met zoveel anderen gefotografeerd, dat sowieso niemand zal vermoeden dat deze actieve dame in een vaste relatie zit. En elke week, superlief, vraagt Elise wel vijf keer of ze er nog steeds helemaal okay mee is dat ze zich zo laat gaan. Dat ze daar telkens ‘ja’ op zegt, verraste haar in het begin zelf ook, maar ze voelt echt geen enkele jaloezie. Niet dat ze zelf ook behoefte heeft aan avontuurtjes, al was er wel af en toe iets kleins, maar ze gunt haar schat alles. Volgens de teampsycholoog, die haar sinds dat moment, nu bijna vier jaar geleden, intensief begeleidt, komt dat door haar topsportmentaliteit. Zij offert nu eenmaal veel op, voor wat ze wil bereiken, en er is geen ruimte in haar hoofd voor jaloezie. Dat zal later wel anders worden, is haar voorspeld.

Toch is ze nu al een paar dagen aan het worstelen. Niet met jaloezie, maar met het zich verstoppen. Dat komt door een gesprek dat ze had met een speelster van Ierland, eergisteren. Ze hadden al een paar keer gesproken, gedurende het toernooi, en na de wedstrijd van het Ierse team tegen Hongarije hadden de tranen in haar ogen gestaan, toen ze vertelde hoe de zogenaamde supporters van de tegenpartij haar hadden uitgescholden voor en na de wedstrijd. De Ierse heeft al ruim twee jaar geleden aan de wereld verteld over haar geaardheid en Deborah schaamt zich nu. Zowel voor het feit dat zij niet zo sterk is, maar nog meer, voor het feit dat ze het de Ierse zelfs op dat moment niet heeft durven vertellen.

Dus na hun winst op datzelfde Hongarije, een uur geleden, heeft ze besloten het zwijgen te verbreken. Het team zal, als kersverse Olympische kampioen, zo meteen een persmoment hebben. Haar vader zag meteen aan haar ogen dat ze het meende, toen ze hem na de wedstrijd vertelde wat ze wilde gaan doen en heeft haar meteen gezegd dat hij achter haar zal staan. In de kleedkamer heeft ze het eerst al aan al haar teamgenoten verteld. Een klein aantal wisten het uiteraard wel al maar ook de anderen begrepen het volledig dat ze dit nu wilde gaan doen en er was niet een negatief geluid te horen.

Ruim een half uur later geeft haar vader, na een korte opening, haar het woord. De verzamelde Nederlandse pers kijkt verbaasd naar het eind van de tafel, waar ik zit. Dit is ongebruikelijk. Ik vertel dat ik mijn verontschuldigingen wil aanbieden. Aan de Ierse speelster die mijn hart brak door mij in vertrouwen te nemen over wat haar wordt aangedaan, puur om wat ze is. Om wie ze is. En dat ik niet de moed had om een arm om haar heen te slaan, als lotgenote. Omdat ik dat niet durfde. Maar deze medaille heeft me moed gegeven. En zo, aan het einde van de Pride-week, volledig zoals de Ieren het bedacht hebben, staat hier voor jullie, aan het einde van de regenboog; ‘een pot met goud’ …