Dit las de Hebban Crew in februari: 'Je grenzeloze schoonheid' en meer

Roos las

Op een andere planeet kunnen ze me redden
Last Night in Montreal

Mijn beste boek van deze maand was zonder twijfel Op een andere planeet kunnen ze me redden van Lieke Marsman. Mijn verwachtingen waren hoog, omdat ik haar laatste dichtbundel In mijn mand verschrikkelijk goed vond én omdat de cover van deze verzameling essays en dagboekfragmenten fantastisch is. Het bleek inderdaad prachtig te zijn, en ook een van de meest intense en verdrietige boeken die ik in lange tijd las. Marsman is 34 en terminaal ziek en in dit boek reflecteert ze op de dood en haar ziekteproces. Sinds ze ziek is, kijkt ze op een nieuwe manier naar het geloof en naar buitenaards leven en ze neemt je mee in haar filosofische gedachteproces. Ze schrijft vlijmscherp en hartverscheurend en de levenslust in het boek is overrompelend.

'Het was een interessante leeservaring, omdat ik al veel in het boek terugzag wat ik zo mooi en kenmerkend vind in haar latere werk.' - Roos

Verder las ik deze maand het debuut van Emily St John Mandel, Last Night in Montreal. Ik las haar bekende tijdreisroman Zee van rust een jaar geleden, sindsdien ben ik fan. Onderhand heb ik al een flink aantal boeken van haar hand gelezen, maar aan haar debuut was ik nog nooit toegekomen. Het was een interessante leeservaring, omdat ik al veel in het boek terugzag wat ik zo mooi en kenmerkend vind in haar latere werk. Ze zet personages centraal die in de marges leven en vaak over het hoofd worden gezien. Er is veel aandacht voor details, het is mysterieus en poëtisch en de levens van verschillende personages worden op wonderschone manier met elkaar verbonden. Tegelijkertijd viel het me op dat de personages in dit eerste boek wat schetsmatig blijven, en dat die in haar latere boeken met meer diepgang worden uitgewerkt. Bijzonder om zo terug te zien hoe ze in de loop van haar oeuvre gegroeid is als schrijver.

Socialmediamanager Roos houdt van gedichten, verhalen over boerderijdieren en van schrijven in de kantlijn. Ze studeerde literatuurwetenschap en zoekt sindsdien (meestal tevergeefs) naar apokoinous.

Sander las

De eerste 100 dagen van Arne Slot
Henny Vrienten

Naast de boeken die ik lees voor ons Hebban Boek van de Maand, probeer ik altijd toch ook nog iets anders op te pakken. Deze maand waren dat – tot dusver – twee non-fictieboeken. De eerste is een dunnetje van James Worthy: De eerste 100 dagen van Arne Slot. Het rode logo op de cover verklapt dat Worthy het hier (natuurlijk) heeft over de start van succestrainer Arne Slot bij de Engelse voetbalclub Liverpool. Geheel in de stijl die we van James Worthy kennen beschrijft hij de periode vanuit een heel persoonlijk perspectief. Feitelijk gaat het natuurlijk meer over de ervaringen van Worthy zelf, dan over de voormalige trainer van Feyenoord. Nog steeds heel fijn leeswerk als je houdt van Worthy's tone of voice en de romantiek die hoort bij het fan zijn van een voetbalclub.

'Het heeft bij mij gezorgd voor een soort revival waarin ik de afgelopen weken weer ondergedompeld was in Spotify-lijsten vol met muziek van Doe Maar en de prachtige soloplaten die Henny Vrienten de laatste jaren nog heeft gemaakt.' – Sander

Als Doe Maar-fan van het eerste uur heb ik de Henny Vrienten-biografie geluisterd – prachtig ingesproken door Jan Douwe Kroeske – als een tijdreis terug naar mijn jeugd. Na het grote verdriet van het uiteengaan van de band (ik was als tienjarig jongetje niet te troosten, real story), heb ik de avonturen van de Doe Maar-zanger eigenlijk niet meer echt gevolgd. Ik wist wel dat hij filmmuziek schreef en ook 'iets' deed voor Sesamstraat, maar het beeld dat ik nu van Henny Vrienten heb, is zoveel completer geworden door het boek van Leo Oldenburger. Het heeft bij mij gezorgd voor een soort revival waarin ik de afgelopen weken weer ondergedompeld was in Spotify-lijsten vol met muziek van Doe Maar en de prachtige soloplaten die Henny Vrienten de laatste jaren nog heeft gemaakt. Ik keek de docu over Vrienten, Kooymans en De Groot op NPO Start terug en de concertregistratie van Vreemde Kostgangers, de band die ze met elkaar vormden. Voor iedereen met interesse in Doe Maar, nederpop en/of levensverhalen van bekende muzikanten is Henny Vrienten van Oldenburger een dikke vette tip. En voor de fans onmisbaar.

Hoofdredacteur Sander leest vooral spannende boeken en non-fictie, af en toe een roman, en luistert graag naar podcasts. Onder de naam Jens Vern schrijft hij thrillers. Hij maakt deel uit van schrijverscollectief CrimeSquad.

Suzette las

Je grenzeloze schoonheid
The Buddha Sat Right Here

Al jaren wil ik naar het Himalayagebergte en hopelijk wordt dat dit jaar ook werkelijkheid. Nee, Mount Everest hoef ik niet te beklimmen, maar ik wil het onvoorstelbaar prachtige landschap van Nepal zien en kennismaken met de spirituele rituelen en prachtige cultuur. Toch heb ik lang getwijfeld, want is zo'n reis niet te zwaar? Ga ik last krijgen van hoogteziekte? Is een trekking door dit gebergte te risicovol? The Buddha Sat Right Here heeft me overgehaald, dit jaar ga ik het écht doen. In haar memoir vertelt Dena Moes over de onwaarschijnlijk reis die haar gezin door India en Nepal maakte en laat ze ook haar kinderen aan het woord. Moes besluit de reis te maken met haar gezin omdat ze weg wil van de snelle westerse (consumptie)maatschappij. Ze komen uiteindelijk langs de Dalai Lama, zien de boom waaronder de Boeddha verlichting bereikte en trekken door de Himalaya. Het is een spirituele zoektocht, vol prachtige beschrijvingen van de natuur en bijzondere avonturen, maar ook een blik in het 'gewone' leven van het gezin in Californië. Nu ik het boek uit heb, ben ik op zoek naar een roman van een Nepalese auteur, dus als je nog een goede tip hebt, laat het vooral weten!

De helderheid van mijn enige doel – op het pad blijven – is als een meditatie. Mijn zorgen vallen weg bij elke stap voorwaarts. Niets is belangrijker dan elke voetstap die in de sneeuw duwt.' –Uit: The Buddha Sat Right Here

Dit intrigerende memoir werd opgevolgd door Je grenzeloze schoonheid, een roman die me greep door de cover en omdat de Engelse editie een paar jaar geleden populair was op sociale media. De schrijfstijl is prachtig, lyrisch, Akwaeke Emezi weet echt hoe ze op waanzinnige wijze landschappen, mensen en situaties kan beschrijven. Zo'n vijf jaar nadat Feyi haar man is verloren, probeert ze haar leven weer op te pakken en te gaan daten. Dat gaat haar erg goed af, want door haar schoonheid liggen de mannen zowat voor het oprapen. Helaas kwam Feyi over als een eendimensioneel personage en hoewel ik met haar te doen had, kon ik me niet geheel in haar inleven omdat er context mist. Haar overleden man wordt hier en daar genoemd om te benadrukken dat ze het echt heel zwaar heeft, maar als lezer kom je vrijwel niks over hem te weten. De plot is vrij voorspelbaar, maar voor de schrijfstijl was dit boek het lezen waard.

Op Suzettes boekenplank vind je voornamelijk klassieke en hedendaagse literaire fictie. Ook feelgood, cosy fantasy en boeken over feminisme zul je daar regelmatig terugvinden.

Anouk las

Het vale paard
The Way of Kings

Als je al van jezelf weet dat je niet geweldig leest aan het begin van het jaar (ik ben net zo'n stoomlocomotiefje, het moet even op gang komen), moet je vooral niet gaan besluiten om een enorm dikke pil op te pakken, want dan stagneren je cijfers al helemaal. Ik ben op iets minder dan de helft van The Way of Kings van Brandon Sanderson. Ik ga vlot, want ik lees het inmiddels voor de vierde keer. Telkens als er een nieuw deel in de reeks verschijnt, herlees ik de eerdere boeken. Omdat er zoveel in gebeurt, merk ik dat ik toch weer dingen tegenkom die ik was vergeten. Herlezen is altijd de juiste keus! Maar ken je dat gevoel, dat je al weet wat er gaat gebeuren en dat je eigenlijk al dáár wilt zijn, maar dat is pas drie boeken verderop? Dat heb ik nu de hele tijd.

'Je kunt zeggen wat je wilt, maar het is niet natuurlijk dat er vijf of zes mensen in de buurt zijn als B vermoord wordt, en dat ze ook allemaal een gegronde reden hebben om die B om zeep te helpen ... tenzij die B natuurlijk een volstrekt onuitstaanbaar individu is. Maar in dat geval kan het geen mens wat schelen hoe hij aan zijn eind gekomen is of wie dat op zijn geweten heeft.' - Schrijfster Ariadne Oliver over het bouwen van een plot in Het vale paard

Voordat ik me aan Sanderson waagde, las ik nog even snel een Agatha Christie uit: Het vale paard. Dit is een van de boeken die ik maar één keer heb gelezen, jaren geleden, dus ik wist er eigenlijk niets meer vanaf. Hoewel Christie natuurlijk altijd leuk is, is dit niet een van mijn favorieten. De fascinatie die de Britten hebben met het bovennatuurlijke gaat totaal aan mij voorbij, dus dan wordt er naar mijn smaak net te veel aandacht aan besteed. Uiteindelijk is de conclusie natuurlijk ingenieus en broodnuchter, onverwacht en toch zo duidelijk als je het eenmaal weet. Waarom kan ik bij Christie nooit raden wie de dader is ofwel waarom diegene het heeft gedaan? De volgende op de stapel (tussen de Sandersons door) is Moord in het studentenhuis.

Redacteur Anouk leest zo'n beetje alles, maar heeft een duidelijke voorkeur voor fantasy, kinderboeken en 'queen of crime' Agatha Christie, die ze nooit onbenoemd kan laten.