Dit las de Hebban Crew in januari: 'De erfgenamen' en meer

Anouk las

De man in het bruine pak
Een olifant vergeet niet gauw

Januari is voor mij traditioneel de beroerdste leesmaand (Sander vertelt onderin dit artikel het omgekeerde). Ik kom lastig op gang en dat merk ik direct als ik zie wát ik gelezen heb. Ondanks alle mooie plannetjes kwam ik niet verder dan Agatha Christie. Ik grijp er vaak naar wanneer ik me wat moeilijker kan concentreren, omdat ik alles al eens of vaker heb gelezen. Ik was wat teleurgesteld in mezelf, tot ik besefte hoeveel lol ik heb gehad met deze twee boeken. En daar gaat het om. Eerst las ik De man in het bruine pak, dat wat onbekender is omdat zowel Hercule Poirot als Miss Marple er niet in voorkomen. De hoofdrol is voor Anne, die als avonturierster in spé achter het eerste beste mysterie aan duikelt dat toevallig haar pad kruist. Ze ontdekt al snel dat het helemaal niet zo leuk is als in de film wanneer je ontvoerd wordt. Ik ben dol op Christies droge humor en vooral dit boek zit er vol mee.

'Geef me eens een telegramformulier. Laat eens kijken, wat zullen we schrijven. "Verwikkeld in een zeer opwindend mysterie, stuur alsjeblieft onmiddellijk duizend pond, Suzanne."' - Uit: De man in het bruine pak

Het tweede boek dat ik uitlas is Een olifant vergeet niet gauw, waarin schrijfster Ariadne Oliver gevraagd wordt een mysterie op te lossen, samen met Hercule Poirot. Ik heb altijd het idee gehad dat Christie veel van zichzelf in mevrouw Oliver heeft gestopt. Wat zij over haar schrijfwerk vertelt, komt vaak overeen met uitlatingen in Christies autobiografie. Ook hebben beide vrouwen een ongeveer even grote hekel aan hun eigen detectives. Zo wordt mevrouw Oliver een heerlijke uitlaatklep voor Christie en het is duidelijk dat ze over deze vrouw met veel plezier schrijft. Het boek gaat over een tragedie uit het verleden, waarbij Ariadne Oliver en Hercule Poirot zich moeten beroepen op flarden van verhalen en roddels om duidelijk te krijgen wat er is gebeurd. In dat opzicht lijkt het op een van mijn favorieten, Vijf kleine biggetjes. Christie noemt die zaak zelfs in het boek, zodat ik nu nóg meer zin heb het op te pakken.

Redacteur Anouk leest zo'n beetje alles, maar heeft een duidelijke voorkeur voor fantasy, kinderboeken en 'queen of crime' Agatha Christie, die ze nooit onbenoemd kan laten.

Roos las

Intermezzo
This Is How You Lose the Time War

Mijn leesjaar is mooi begonnen, ik las al vijf boeken deze maand. Ik had het geluk dat ik veel mooie boeken heb opgepakt waar ik lekker snel doorheen ging. Ik lees ook altijd sneller als ik veel afwissel qua stijl, onderwerp en genre en dat zat met onder andere een literair debuut over klasse, een dichtbundel over vervoersmiddelen en een lyrisch fantasyepos wel goed deze maand. Intermezzo en This Is How You Lose the Time War waren twee van mijn favorieten in januari. This Is How You Lose the Time War (helaas nog niet vertaald) is een van de raarste boeken die ik in jaren gelezen heb. Het is een episch queer liefdesverhaal in de vorm van een brievenroman waarin twee geheim agenten van rivaliserende facties door de tijd en alternatieve universa reizen om een oorlog te winnen. Dat lijkt veel voor een dun boekje van 200 pagina's, maar het is verrassend goed uitgewerkt. Ik moest er erg inkomen vanwege het complexe, lyrische Engels waarin het boek geschreven is. Bovendien wordt er weinig context gegeven, want de relatie tussen de twee hoofdpersonen staat centraal, niet het plot of de wereldbouw. Toen ik het uitlas, was ik er volledig door weggeblazen. Wat een origineel boek, dat echt iets totaal nieuws aan het fantasygenre toevoegt.

'Omdat ze elkaar maar drie keer zien, kan de spanning tussendoor steeds goed worden opgebouwd.' – Roos

Ook Intermezzo vond ik erg mooi, daar werd ik echt door verrast. Ik heb eerder boeken van Sally Rooney gelezen, en hoewel ik vind dat ze de gevoelens van haar personages zorgvuldig overbrengt en kritisch kijkt naar de manieren waarop we ons tot anderen verhouden, vermoeiden de constante miscommunicatie die de plot voortdrijft en de lijdzame houding van de personages me vaak ook te zeer om echt enthousiast te worden. Maar van Intermezzo heb ik genoten. Wellicht helpt het dat de relatie tussen twee broers centraal staat. Die wordt mooi uitgewerkt, en omdat ze elkaar maar drie keer zien, kan de spanning tussendoor steeds goed worden opgebouwd. Ook vond ik het goed werken dat Rooney voor de perspectieven van de verschillende broers een andere schrijfstijl gebruikt: voor die van Peter is het een snelle, ononderbroken stream-of-conciousness, voor Ivan een wat afstandelijkere, observerende toon.

Socialmediamanager Roos houdt van gedichten, verhalen over boerderijdieren en van schrijven in de kantlijn. Ze studeerde literatuurwetenschap en zoekt sindsdien (meestal tevergeefs) naar apokoinous.

Suzette las

Gebied 19
Het geheugen van de zee

Deze maand las ik twee boeken, Gebied 19 van Esther Gerritsen en Het geheugen van de zee van Petra Rautiainen. Gebied 19 stond al een tijdje op mijn Wil ik lezen-plank, en ik moet zeggen dat het mijn hoge verwachtingen heeft waargemaakt. De schrijfstijl van Gerritsen is best sober, maar langzamerhand bevind je je steeds dieper in een wereld (of werelden?) waarvan je echt niet meer weet wat waar is en wie je moet geloven én kunt vertrouwen. Steeds weet de auteur de lezer op het verkeerde been te zetten en ergens vraag je je af of dit allemaal één grote droom is. Ons interview met Esther Gerritsen maakte me extra nieuwsgierig naar deze sciencefictionroman en nu ik het heb gelezen, kan ik het iedereen aanraden. Nu is het wachten op het tweede deel!

'De Noordelijke IJszee is de kleinste van alle oceanen, en de minst onderzochte. Ook over het heelal weten we meer dan over de Noordelijke IJszee.' – Uit: Het geheugen van de zee

Het geheugen van de zee heb ik voornamelijk opgepakt vanwege de cover, want ik viel halsoverkop voor die prachtige pastelkleuren en geïllustreerde walvis. Wat me ook aansprak was dat de achterflap verhaalde over een onbetrouwbare verteller, toch was het ergens jammer dat je daar vanaf het begin al van op de hoogte bent. Ik vind juist zo leuk om er zelf achter te komen dat de verteller op geen enkele manier te vertrouwen is! Na een wat trage start word je meegenomen in een verhaal over klimaatverandering, walvissen(jacht) en een familie die opgebroken is door een alles veranderde gebeurtenis uit het verleden. Voor mooie quotes en bijzondere feitjes over de zee en haar bewoners moet je zeker bij deze roman zijn.

Op Suzettes boekenplank vind je voornamelijk klassieke en hedendaagse literaire fictie. Ook feelgood, cosy fantasy en boeken over feminisme zul je daar regelmatig terugvinden.

Sander las

De val van Tammy Davidson
De erfgenamen

Januari is traditioneel een goede leesmaand voor mij. Deze maand was bijzonder goed, want ik las twee bijzonder goede boeken. En met veel plezier. Ik denk niet dat ik De val van Tammy Davidson een debuut mag noemen. Auteur Lex Passchier schrijft al zijn hele leven scenario's voor series, films en theater en leverde tien jaar geleden feitelijk zijn eerste boek af. Een thriller gebaseerd op zijn schrijfwerk voor de successerie Moordvrouw. Ook publiceerde hij in 2019 in opdracht van Kobo de audiothriller Doppler. We hebben hier niet te maken met iemand die zijn vak niet verstaat en voor het eerst een verhaal schrijft. En dat lees en beleef je helemaal terug in De val van Tammy Davidson. Het is origineel, goed geschreven en heel leuk om te lezen.

'Een mustread voor iedereen die houdt van intelligente complottheorieën.' – Sander

Datzelfde geldt eigenlijk ook voor het tweede boek van deze maand: De erfgenamen van A.C. Porter. Dit is wél een debuut, maar dat lees je er ook niet aan af. De erfgenamen is een historische complotthriller die begint tijdens de Tweede Wereldoorlog in Oostenrijk en eindigt in de jaren zestig in Amerika waar John F. Kennedy op jacht is naar het presidentschap. Het is spannend, verrassend, goed gedocumenteerd en voor mij een mustread voor iedereen die houdt van intelligente complottheorieën. Ik luisterde deze maand ook nog naar Narco's in Nederland, een true-crimeboek van Jan Meeus over de Brabantse pillenindustrie en de rol die Nederland speelt in de internationale cocaïnehandel.

Hoofdredacteur Sander leest vooral spannende boeken en non-fictie, af en toe een roman, en luistert graag naar podcasts. Onder de naam Jens Vern schrijft hij thrillers. Hij maakt deel uit van schrijverscollectief CrimeSquad.