Dit zijn de top 5 favoriete kinderboeken van de Hebban Crew

Anouk over haar lijst: 'Ik vind niets zo absurd moeilijk als mijn favoriete kinderboeken kiezen, omdat het zo breed is. Kies ik boeken die ik vroeger als kind helemaal geweldig vond, of ga ik juist voor die nieuwe boeken die ik als volwassene lees en daardoor ook taal- en illustratietechnisch goed op waarde kan schatten naast dat gevoel van groot geluk dat bij de mooiste boeken aller tijden hoort? Tel ik prentenboeken mee? Dan moet de lijst werd tien keer zo lang zijn. Uiteindelijk ben ik tot deze prachtige vijf boeken gekomen.

Als ik dit lijstje van voornamelijk nieuwe boeken bekijk, zie ik hoe graag ik als volwassene lees in de leeftijden 10-12 jaar en 12+. Misschien omdat dit het laatste moment was waarin ik ongestoord kon lezen over magie, andere werelden en geheime deuren. Er was nog geen Young Adult en in de overstap naar boeken voor volwassenen kon ik maar moeilijk mijn draai vinden. Ik wilde geen saaie verhalen, ik wilde magie, avontuur, belevenissen! Uiteindelijk ontdekte ik daardoor het fantasygenre. 'Net sprookjes voor volwassenen,' dacht ik. En ook als volwassen lezer blijf ik teruggrijpen naar de kinderboeken die me betoveren en mijn fantasie prikkelen.'

Martijn over zijn lijst: 'Ik ben al vroeg overgestapt van kinder- en jeugdboeken (en Young Adult bestond nog niet toen ik jong was ... ja, zó oud ben ik) op fictie voor volwassenen, maar toch heb ik menig heerlijk uurtje doorgebracht met mijn favorieten (en vast allemaal andere boeken die ik me nu niet meer zo goed herinner, ja, ja, zó oud, ja). Torenhoog en mijlen breed was mijn introductie in de sciencefiction, De koning van Katoren en Het oneindige verhaal spraken allereerst aan door de fantastische avonturen, maar al snel kreeg ik de allegorische bedoelingen door. De hele 'Taran'-serie van Lloyd Alexander is een prachtig voorbeeld van epische fantasy en het tweeluik De brief voor de koning en Geheimen van het Wilde Woud (die ik nóg beter vind dan De brief) vereeuwigde mijn liefde voor ridderverhalen. In dit lijstje zie je heel goed de latere lezer Martijn terug (al ben ik de afgelopen decennia wel flink aan het diversificeren).

Eigenlijk altijd als ik bij mijn ouders op bezoek ben, of zij bij mij, komt het verhaal van mijn vader die De brief voor de koning aan me voorlas toen ik er eigenlijk nog te jong voor was aan de orde. Compleet met de grote, bruine ribfluwelen fauteuil waarin ik op schoot zat te luisteren naar de avonturen van Tiuri, Piak en ridder Ristridin. Legendarisch.'

Debbie over haar lijst: 'Ik kan me niet expliciet herinneren voorgelezen te worden, maar ik kan me wel het mooie grote rode sprookjesboek herinneren dat we in huis hadden. Sprookjes zijn nog steeds een ontzettend grote liefde van me. De standaardsprookjes die iedereen wel kent, van Grimm, Andersen bijvoorbeeld. Maar ook sprookjes uit verre landen, of bewerkte, zoals de Gender Swapped Fairy Tales. Ieder huis zou op zijn minst één dik sprookjesboek in huis moeten hebben, vind ik. Ook herinner ik me goed Bolke de Beer, Pinkeltje, de Ronnie-boekjes en eindeloos veel Donald Ducks, Tina's en Suske en Wiske's. Wie denkt een kind niet te kunnen leren lezen met strips of denkt dat strips slecht zijn voor een kind, durf ik stevig te weerspreken. Lezen is lezen, eerst het plezier, daarna komt de rest wel.

Het betere lezen leerde ik door mijn liefde voor dieren en mijn encyclopedieën daarover. Het woord 'axolotl' zat al vroeg in mijn woordenschat om die reden. Encyclopedieën zijn weer niet een voor de hand liggende manier om te leren lezen wellicht, maar toch: eerst de interesse, daarna volgt de rest wel. Rébecca Dautremer is mijn favoriete illustrator. Maar ik stem voor de Grote Vriendelijke 100 niet op de Yeti die hieronder staat. Ik vind het prachtige boeken, maar eigenlijk helemaal niet geschikt voor kinderen. Zo mooi, zulke wijze en fijne boodschappen, maar voor kinderen? Wie heeft een Dautremer staan of gelezen en vindt er wat van?'

Suzette over haar lijst: 'Terwijl mijn basisschoolklas vol zat met paardenmeisjes, was ik helemaal verzot op dolfijnen en walvissen. In een ander leven, eentje waarin ik niet zeeziek word, was ik vast en zeker een wereldreizende marinebioloog geworden om walvisachtigen te bestuderen zoals Jody in de 'Op zoek naar dolfijnen'-reeks. Alhoewel ik nooit alle delen heb gespaard en dus gelezen, heb ik de delen die ik wel had – waaronder het eerste deel De reis begint – meerdere malen verslonden. Na een periode waarin ik vrij weinig las, ontdekte ik op mijn veertiende De outsiders, een boek dat ik binnen een jaar wel zeven keer las. Tot op heden kan ik niet goed mijn vinger leggen op wat ik precies zo bijzonder vond aan dat boek. Waarschijnlijk was het het einde dat zo raakte en mijn daaropvolgende realisatie dat boeken (heftige) emoties kunnen losmaken. Dat schijnt nog steeds door in mijn huidige leesgedrag, want emotionele boeken zijn zeg maar echt mijn ding.

De rest van de boeken op mijn lijstje las ik pas op latere leeftijd, maar zullen me altijd bijblijven. Vooral Jefferson, het allereerste kinderboek dat ik las dat dierenrechten groots aankaart. Het meisje dat de maan dronk was mijn introductie tot Kelly Barnhill, een auteur van wie ik altijd onmiddellijk haar nieuwe boek koop. Kalm aan mag wat mij betreft een permanente plek tussen de kinderboeken én boeken voor volwassenen hebben – het boek bevat een mentaliteit die we als kinderen vaak verliezen en waar veel volwassenen nog veel van kunnen leren.'

Sander over zijn lijst: 'De volgorde die ik voor deze editie heb gekozen maakt eigenlijk niet zo heel veel uit en de lijst is dit jaar sterk beïnvloed door mijn kinderen – of laten we zeggen: wat ik voorlees aan mijn kinderen. Van Zondag, maandag, sterrendag van Anna Woltz hebben we genoten. Een lekker eigenzinnige hoofdpersoon die herkenbare problemen oplost met zotte uitvindingen. Veel humor, beeldende omschrijvingen en wie houdt er nu niet van sterren? Ook Zepie van Janneke Schotveld is een recent voorleesboek. Vaste gasten op mijn GV100-stemformulier zijn natuurlijk tweevoudig "winnaar" Lampje (ik moet nog steeds de NPO-serie kijken!) en Het spookje van Otfried Preussler. Het is een van de weinige boeken waarvan ik me nog echt herinner dat ik het zo leuk vond als klein mannetje en het heel vaak heb gelezen. Het boek zonder tekeningen van B.J. Novak tip ik altijd aan iedereen met jonge kinderen. Het maakt weer het kind in jezelf los. Gluur-ga-wokko-ma-grumpf-a-doe. Iiii-aaaa! Iiii-aaaa! Iiii-aaa! Brroeoeoeoeg. Brroeoeoeoeg. Brroeoeoeoeg. Oeoeoempf!'