Dossier Minette Walters

Jeugd
Minette Walters werd op 26 september 1949 geboren in Hertfordshire - Engeland. Het gezin telde drie kinderen. Toen ze elf jaar was overleed haar vader aan de gevolgen van verwondingen die hij had opgelopen tijdens de Tweede Wereldoorlog. 'Na zijn dood werd het leven serieus', zo zegt Minette Walters. 'Er was weinig geld. Mijn moeder kreeg een weduwepensioen en ze verdiende iets bij. Het was geen gelukkige periode. Mijn broers en ik mochten niet naar de begrafenis van mijn vader. Mijn moeder deed dit met de beste bedoelingen, maar ik was in de war, wist niet wat ik moest of mocht voelen.'

In 1962 ging Minette Walters naar de kostschool. 'Hier heb ik geleerd onafhankelijk te zijn. Ik heb er nooit spijt van gehad. Mijn moeder verwachtte dat ze een conservatief ingestelde dochter terug zou krijgen die een man met geld zou trouwen. Maar in plaats daarvan kreeg ze een onconventionele dochter terug. Ik kon naar de kostschool omdat ik de dochter was van een legerofficier. We hadden dat nooit zelf kunnen betalen.'

Na de middelbare school ging ze enige tijd als vrijwilligster naar Israël om te werken in de kibboets. Hieraan heeft ze een fascinatie voor het Midden-Oosten overgehouden. Ze heeft literatuurwetenschappen en Frans gestudeerd aan de Durham University. Daarna werkte ze lange tijd in Londen als redacteur bij het tijdschrift 'British Women's Weekly'. In 1977 verliet ze het tijdschrift om zich fulltime aan het schrijven te wijden. Onder pseudoniem schreef ze romannetjes van 30.000 woorden om geld te verdienen. Dit pseudoniem is tot op de dag van vandaag een goed bewaard geheim. Ze trouwde in 1978 met Alec met wie ze 2 zonen kreeg. Het echtpaar is inmiddels meer dan 25 jaar getrouwd. 'Gelukkig had mijn echtgenoot Alec veel vertrouwen in mij. Toen het eerste boek verkocht was had ik 'De beeldhouwster' al geschreven. Ik wilde altijd al schrijver worden. Schrijven is voor mij een soort verslaving. '

Hoe het allemaal begon en de boeken
Haar interesse in misdaadromans is onder andere ontstaan door het lezen van de sprookjes van Grimm. Een ander belangrijke gebeurtenis was de James-Hantarry zaak waarin een onschuldige ter dood werd veroordeeld. Het was achteraf gezien één van de laatste keren dat de doodstraf in Groot-Brittannië werd uitgevoerd. 'Ik was gefascineerd'. Vanaf jonge leeftijd was er al een fascinatie voor misdaadverslagen in de krant. Haar moeder probeerde ze voor haar verborgen te houden, maar het mocht niet baten.

Minette Walters begon met het schrijven van boeken toen haar tweede zoon naar school ging. In 1992 verscheen haar eerste boek getiteld 'Het ijshuis'. Het kostte haar 2 jaar om het te schrijven. Daarna duurde het nog eens 2 jaar voordat het gepubliceerd werd. Ze won de John Creasey Award met dit eerste boek. Een jaar later verscheen 'De beeldhouwster', dat ook bekroond werd met de Amerikaanse Edgar Award. Haar derde boek 'het heksenmasker' verscheen in 1994 en kreeg de Golden Dagger. Haar carrière als schrijfster zat definitief in de lift.
Ze begint aan een boek en weet niet van tevoren wie het gedaan heeft. Dat vindt ze een plezierige manier van schrijven. Onder haar handen ontwikkelt zich een verhaal. Ze probeert een puzzel te maken voor de lezers. 'Ze moeten zo lang mogelijk blijven twijfelen over de puzzel. Dat is mijn werk'. In de Britse misdaadliteratuur is dit element altijd sterk vertegenwoordigd geweest en dat wil ze graag zo houden.

In bijna alle boeken van Walters speelt het verleden een belangrijke rol. De hoofdfiguren worden door misdaden uit het verleden ingehaald. In haar verhalen is het 'waarom' net zo belangrijk als 'wie'. In haar boeken gaat het minder om de dader dan om de motieven van de dader. De spanning in haar boeken is overwegend psychologisch van aard.

Minette Walters schrijft boeken die op zichzelf staan. Ze wil geen serie schrijven. Dit geeft vrijheid om te pakken wat er voorbij komt zonder gebonden te zijn aan een persoon of een plaats. In het middelpunt van haar boeken staan overwegend moedige en zelfbewuste vrouwen die anderzijds vaak nogal excentriek zijn. Niet perfect, maar menselijk en herkenbaar. Daarnaast schrijft ze over actuele thema's binnen de samenleving zoals: homoseksualiteit en pedofilie. Ze houdt van al haar personages, maar ze heeft een zwak voor Mathilda Gillespie uit 'het Heksenmasker'.

Het schrijfproces
‘Ik ben een feitenmens. Ik lees rechtbankverslagen en kijk graag naar Sky News en de BBC. Als ik in de keuken koffie sta te zetten dan houd ik bij wat er in de wereld gebeurt.

Ik wil geen waar gebeurde misdaden reconstrueren, maar ik krijg wel inspiratie door waar gebeurde verhalen. Ik ben sterk betrokken bij het wereldnieuws. Nog niet zo lang geleden heb ik 6 maanden niet geschreven omdat onze ouders kort na elkaar stierven. Maar zelfs in die tijd kon ik het niet laten e-mails te versturen naar George Bush over de oorlog in Irak. Creativiteit kost tijd. Soms gaat het schrijven goed, soms slecht. Ooit was er een dag dat ik 10 woorden op papier kreeg, later bleek dit een overbodige zin te zijn. Ik heb veel ideeën voor boeken, ik zou er wel 20 kunnen noemen, maar ik werk ze niet allemaal uit. Ik ben altijd wel bezig met een boek, maar tegenwoordig vertel ik het thema niet van tevoren. Ooit heb ik een idee aan een journalist bekend gemaakt, maar later, na publicatie van het interview vond ik het idee niet goed genoeg en besloot ik te stoppen. Dat vond hij uiteraard niet leuk. Vanaf dat moment heb ik besloten niets te vertellen tot een boek af is.'

In sommige boeken van Minette Walters komen brieven voor evenals e-mails, krantenartikelen en soms zelfs foto's. Dit doet ze om haar boeken zo realistisch mogelijk te maken. 'Tot aan de Eerste Wereldoorlog werden ook boeken voor volwassen geïllustreerd. Jammer dat dat grotendeels is verdwenen.'

'De schrijver die rondom een plot schrijft weet precies wat er gaat gebeuren. De schrijver die uitgaat van de personages gaat meer op avontuur. Ik weet vaak niet waar het naartoe gaat. Ben dus meer een schrijfster van personages dan van de plot.
Ooit heb ik geprobeerd vanuit een plot te werken, maar dat werkte bij mij niet. Zodra mijn karakters zich ontwikkelden verdween de plot uit zicht.'

Een gewone schrijfdag betekent van 's morgens vroeg tot ongeveer half twee schrijven en daarna weer van vijf tot acht uur. 'Mijn echtgenoot heeft ook kantoor aan huis. We zijn allebei zeer gedisciplineerd en om de beurt zorgen we voor de lunch en het avondeten. Ik ben een workaholic, ik kan er niet tegen om niets te doen. '

Een tijdlang kreeg ik ongeveer 200 manuscripten per maand. Er zijn zoveel mensen die willen schrijven. Als ik mensen hoor zeggen dat ze een bestseller willen schrijven, dan ben ik verbaasd. Dan ben je naïef of ontzettend stom. Als mijn eerste boek niet gepubliceerd was dan had ik ander werk gezocht. Misschien een baan bij de politie. Ik heb ooit een aanmeldingsformulier opgestuurd, maar die kreeg ik terug omdat ik te klein ben.'

Minette Walters heeft tot nu toe 10 boeken geschreven in 11 jaar tijd en dat is een hele prestatie. Haar boeken zijn in 36 talen vertaald. Haar eerste vijf boeken zijn voor televisie verfilmd door de BBC. Naast boeken heeft ze veel artikelen voor kranten en tijdschriften geschreven en korte verhalen.

De research en de rol van het gezin
Ze heeft vrienden bij de politie en contacten bij Scotland Yard, maar de achtergrondinformatie komt ook uit andere bronnen. 'Ik heb 12 jaar lang gevangenen bezocht in Winchester. Tegenwoordig kom ik overal. Hier krijg ik veel informatie. Ik wil niet alléén de politie als bron. Het bezoeken van gevangenissen betekent gesprekken voeren en workshops geven over schrijven. Veel gevangenen willen schrijven. Ik heb veel pedofielen bezocht (thema uit 'Niemandsland') ook omdat ze weinig bezoek krijgen. De meesten zijn depressief en ze functioneren slecht. Maar het beeld dat door de media wordt geschetst, klopt vaak niet.'
Vanuit haar ervaringen met pedofielen zegt ze ook het volgende : 'Ik kan heel boos worden over de buitenproportionele angst voor pedofilie in dit land. De kans dat met een kind zoiets gebeurt is statistisch gezien heel klein. Ouders houden soms zelfs hun kinderen thuis. De kans dat er thuis iets gebeurt is veel groter! ’

Gevangenen vertellen veel over zichzelf. Door de verhalen van gedetineerden realiseert ze zich steeds weer dat disfunctionele gezinnen gevaarlijke gezinnen zijn. ‘De meeste gedetineerden komen uit slecht functionerende gezinnen met gebrek aan liefde, discipline of structuur. In sommige gezinnen liggen geheimen diep verborgen. Eenzaamheid en isolatie binnen dit type gezin kan een leven verwoesten. Velen van hen kennen hun vader niet en je komt veel stiefvaders tegen. Anderen hebben op jonge leeftijd het contact met hun moeder verbroken. Sommigen hebben kinderen en ze kennen de naam van hun eigen kind niet. Het lijkt alsof de geschiedenis van hun eigen jeugd zich herhaalt. Ook kom je veel drugsverslaving tegen of misdaden die gepleegd zijn onder invloed van drugs. ’

‘Ik denk dat het belastinggeld beter besteed kan worden aan opvoeding en opleiding dan aan het bouwen van nieuwe gevangenissen. Ook is het verbazingwekkend hoeveel analfabetisme nog voorkomt bij gevangenen. Dat maakt je kansloos op de arbeidsmarkt.
Mijn gezin is anders dan dat van vele gevangenen. Mijn man en ik waren helemaal geen voorbeeldige kinderen of ouders, maar we geloven wel in het steunen van elkaar en van mensen om ons heen.

Veel gezinnen of families kennen periodes dat het niet goed gaat. Dat heeft te maken met de dynamiek binnen gezinnen. Ik weet wat het is om op te groeien in een repressief, één-ouder gezin waarin constante stress heerste die weer leidde tot veel kritiek. Als dat gebeurt dan zijn er twee mogelijkheden: of je rebelleert of je raakt naar binnen gekeerd. Mijn moeder heeft ervoor gekozen in de buurt te gaan wonen van de school van mijn broers omdat ze dacht dat jongens het zwaarder hebben na de dood van hun vader, dan meisjes. Ik was vaak rebels waardoor ik bestaande patronen in de war schopte. Ik geloof in twee ouders, samenlevend of niet, die een basis vormen voor een kind.’

Goede doelen
Naast het schrijven zet Minette Walters zich in voor goede doelen. Op haar website staan verschillende organisaties vermeld waaraan ze een bijdrage levert. Ook probeert ze tijd vrij te maken voor lezingen in bibliotheken, het bezoeken van liefdadigheidsinstellingen en gevangenissen.
Ze brengt veel tijd door met haar familie, haar honden (Benson en Hedges), kippen, schapen en paarden. Daarnaast houdt ze van TV kijken, het luisteren naar de radio, wandelen, kruiswoordpuzzels, tennis, zwemmen, zeilen en tuinieren. 'Ik hou er niet van mezelf te promoten en heb een hekel aan fotosessies. Mensen beschrijven me vaak als 'een beetje mysterieus'. Omdat ik meer thuis ben dan dat ik naar allerlei partijtjes of feesten ga. Jezelf promoten maakt je boek niet beter.' Ze noemt zichzelf atheïst en politiek gezien plaatst ze zichzelf links van het midden. ' God bestaat niet en de duivel evenmin.'
Minette Walters zegt dat ze niet in 'de waarheid' gelooft.

'De waarheid is subjectief en verandert voortdurend, afhankelijk van de invalshoek die je kiest.' En dat is, zo zegt ze, een reden waarom er aan het eind van haar boeken vaak geen volledige oplossing gegeven wordt. Zo blijven er soms ook een paar details onopgelost. Of de lezer blijft in het ongewisse over de dader zoals dat het geval is bij 'De beeldhouwster'. Dat is ook vaak de realiteit aldus de schrijfster. 'Niet alles is 100% duidelijk of af. ’
In 2005 verschijnt er weer een boek van haar hand. Dat wordt haar elfde boek. Een flink oeuvre sinds het begin van haar schrijverschap.