Dreamsongs: A RRetrospective #7

The Siren of Hollywood
The Armageddon Rag gooide Martins carrière danig overhoop. Zijn loopbaan als schrijver van romans leek ten einde. Vreemd genoeg was het wel dit boek dat deuren opende voor Martin in Hollywood. Producer Phil DeGuerre vond het een geweldig boek en kocht de filmrechten van Martin. Er schijnen verschillende screenplays van te zijn maar DeGuerre heeft nooit een studio kunnen overtuigen. Hij raakte echter wel bevriend met Martin en toen hij in 1985 begon aan de revival van The Twilight Zone bood hij Martin de mogelijkheid om scripts te schrijven.

The Twilight Zone was in feite een voortzetting van de serie van Rod Serling, die tussen 1959 en 1964 zeer succesvol was. De revival zou het iets minder goed doen. Ondanks grote namen in de cast, goede screenwriters, een tune geschreven door Jerry Garcia en uitgevoerd door de The Grateful Death en regie van onder andere Wes Craven, heeft de serie het uiteindelijk niet verder gebracht dan drie seizoenen. Een tweede poging om The Twilight Zone nieuw leven in te blazen in 2002 verdween na het eerste seizoen al van de buis.

Martin leverde voor de serie in totaal vijf scripts, waarvan er vier gebaseerd zijn op korte verhalen van andere sciencefictionschrijvers. Het vijfde en tevens laatste script, The Road Less Traveled, is origineel van Martin en dat is dus het script dat hij in de bundel heeft opgenomen. Het was, zoals bijna alles dat Martin voor televisie schreef, te lang en te duur. Wes Craven zag er echter wel wat in en dus werd het opgenomen. Zijn versie was 36 minuten lang. Vlak voordat het uitgezonden zou worden werd er echter ingegrepen door omroepbazen. De kijkcijfers waren te laag en het format werd veranderd. Uiteindelijk is de aflevering in de montagekamer nog eens flink te grazen genomen voor het uitgezonden werd en bleven er 23 minuten over. Over het resultaat was Martin totaal niet tevreden. Niet echt een succesvol debuut in Hollywood dus.

Toch vond Martin al snel nieuwe klussen. Hij werd door Ron Koslow uitgenodigd om the schrijven voor Beauty and the Beast, een urban fantasy-serie die drie seizoenen zou lopen. Martin twijfelde maar liet zich door de kwaliteit van de pilot over de streep trekken. De hoofdrollen in de serie werden vertolkt door Linda Hamilton (Terminator, Dante’s Peak) en Ron Perlman (Sons of Anarchy, Hellboy). Na de eerste twee seizoenen vertrok Hamilton en raakte de serie kijkers kwijt. Uiteindelijk werd het na het derde seizoen van de buis gehaald. Martin schreef officieel 13 afleveringen maar in de praktijk zijn er veel meer waar hij de hand in heeft gehad.

Na het beëindigen van Beauty and the Beast probeert Martin het nog met verschillende andere projecten maar eigenlijk heeft hij wel een beetje genoeg van Hollywood en de budgettaire beperkingen van televisie. Hij begint in 1991 aan een nieuw roman, Avalon, die hij uiteindelijk nooit af zou maken. Ook komt in deze periode het begin van A Song of Ice and Fire bij hem op. Hollywood is echter nog niet klaar met Martin. Hij wordt gebeld dat er mogelijk belangstelling is om zijn novelle The Skin Trade (hierover meer in het volgende deel) om te zetten in een tv-serie. Onderweg naar Hollywood zet hij nog wat meer ideeën op papier. The Skin Trade werd het uiteindelijk niet maar ABC laat Martin wel een serie over reizigers tussen parallelle werelden ontwikkelen. Martin zou zich hier in de jaren 1991 en 1992 voornamelijk mee bezig houden.

Uiteindelijk is Doorways, zoals de serie moest gaan heten, nooit verder gekomen dan een pilot. Teleurgesteld keerde Martin terug naar het schrijven van romans en begon serieus werk te maken van A Game of Thrones. Om nog wat zout in de wonde te strooien, komt Fox in 1995 met de serie Sliders over, jawel, reizen tussen parallelle werelden. Martin zegt het niet direct maar je merkt dat de overeenkomsten hem dwars zitten. Misschien nog wel meer omdat Sliders redelijk succesvol was en uiteindelijk vijf seizoenen zou lopen. Zijn carrière in Hollywood overziend, is het misschien niet zo vreemd dat hij de lat voor een serie gebaseerd op A Song of Ice and Fire zo hoog heeft gelegd. Als je heel goed zoekt op het internet kun je de pilot nog vinden. Hij is in 1993 uitgebracht op video. Martin heeft een alternatieve versie van het script voor de pilot opgenomen in Dreamsongs.

The Road Less Traveled (Twilight Zone, Seizoen 2, aflevering 12, 1986)
Martin heeft in Dreamsongs het script zoals Craven het gebruikt heeft in de bundel opgenomen. Van de originele aflevering van 36 minuten zijn naar verluid nog maar twee tapes. Eén in het bezit van Martin en de ander in het bezit van Craven. Het is niet waarschijnlijk dat het publiek ze ooit nog te zien krijgt. Als je het script zo leest vraag je je inderdaad af waar men nog ruimte zag om er maar liefst een derde van het verhaal uit te hakken.

De tekst die Martin ons voorschotelt is een echte screenplay. Het is veel dialoog afgewisseld met korte beschrijvingen van de setting en handelingen van de karakters. Ook het wisselen van shots, inzoomen en de fade outs zijn opgenomen in de tekst. Als je de teksten leest, besef je goed hoe zeer makers van films en televisie gebruik maken van clichés en vooroordelen om de context van het verhaal duidelijk te maken.

Het verhaal gaat over een man die in de jaren zeventig de wijk heeft genomen naar Canada om de dienstplicht en dus uitzending naar Vietnam te ontlopen. Jaren later duikt er opeens een man in een rolstoel in zijn huis op en wordt hij opnieuw geconfronteerd met de keuze die hij toen maakte.

Dit soort teksten laten eigenlijk vooral zien hoe weinig verhaal er in een half uurtje televisie gaat. Het is daarnaast ook nog behoorlijk voorspelbaar. Eigenlijk moet je deze stukken proberen te lezen met het oog van een regisseur en je proberen in te beelden hoe je de beklemmende sfeer die het verhaal op moet roepen in beeld brengt. Schrijf het uit als een kort verhaal en het flopt waarschijnlijk genadeloos maar op televisie zou het best eens goed kunnen werken. Als je niet al te wild in het verhaal knipt tenminste.

Doorways (pilot aflevering voor ABC, 1993)
Dit script is een stuk langer dan The Road Less Traveled. Het is bedoeld als een dubbele pilot-aflevering en de versie die uiteindelijk op VHS is uitgebracht is ruim twee uur lang. Het is duidelijk te zien dat het twee afleveringen aan elkaar geplakt zijn. In het midden zit een duidelijk moment waarop de pilot eventueel gescheiden had kunnen worden. Ik heb na veel zoeken toch kans gezien om de pilot te bekijken en het tweede deel wijkt behoorlijk af van wat er uiteindelijk gefilmd is. Martin had een veel donkerder wereld achter de eerste deur geplaatst maar ABC wilde blijkbaar een wat opgewektere pilot. Dus in plaats van een wereld in de greep van een nucleaire winter, stappen we in de pilot door een deur naar een wereld zonder olie.

In het begin van het verhaal ontmoeten we Cat, die door een deur, vanuit een parallelle aarde, midden op een snelweg in de buurt van Los Angeles terecht komt. In de verwarring die dan ontstaat raakt ze in paniek en blaast een vrachtauto op. Gewond wordt ze afgevoerd naar een ziekenhuis waar ze de dokter Thomas ontmoet. Hij is een van de weinige mensen waar ze enig vertrouwen in heeft en als ze door de autoriteiten wordt afgevoerd, wil ze alleen met hem praten. Langzamerhand begint Thomas haar verhaal te geloven. Hij begeleidt haar naar de volgende deur. Inmiddels zijn Cats achtervolgers ook gearriveerd. Achtervolgd door zowel de politie als Cats vroegere meester wordt het een race tegen de klok.

Martin heeft denk ik wel reden om zuur te kijken als het over Doorways gaat. De pilot die ik gekeken heb is technisch inmiddels wat verouderd maar vergeleken met de series van destijds is het behoorlijk sterk. Het concept was sterk, er was een cast, er lagen scripts en de pilot was geslaagd. Het is eigenlijk een raadsel waarom er toch niet besloten is om door te gaan. Persoonlijk denk ik dat de versie die Martin in gedachten had ook goed had gewerkt. Zijn wereld was inderdaad donker en misschien, gezien de ontwikkelingen in Oost-Europa van destijds, een tikkeltje achterhaald.

Eigenlijk zit alles wat je in zo’n serie verwacht er wel in en de mogelijkheden om alternatieve werelden te creëren zijn eigenlijk eindeloos. Er is een gezonde dosis seksuele spanning tussen de hoofdpersonen, genoeg spanning door de constante achtervolging waar ze aan bloot staan en elke aflevering een nieuwe puzzel om uit te vinden in welk opzicht deze wereld verschilt van de onze. Het had best wat kunnen worden. Als schrale troost voor Martin is de pilot in 2010 uitgegeven als een comic. Zo komen we toch weer terug bij zijn oude liefde.

Voor de liefhebbers van Martins werk als screenwriter is er nog een derde script beschikbaar. In 1994 schreef hij voor Fox een pilot voor een serie die Starport zou moeten gaan heten. Uiteindelijk is die serie nooit van de grond gekomen. Het script van Starport is opgenomen in de al eerde genoemde bundel Quartet - Four Tales from the Crossroads (2001).

Helemaal stoppen met schrijven van verhalen kon Martin niet. Ook in zijn jaren in Hollywood verschenen er regelmatig boeken met zijn naam op de cover. Het grootste deel van zijn tijd die niet in het werk voor televisie ging zitten besteedde hij aan de serie Wild Cards. Hierover volgende week meer.

Lees de eerdere delen van Rob Webers Dreamsongs-reeks:
Dreamsongs: A RRetrospective #1 - een introductie
Dreamsongs: A RRetrospective #2 - de jaren 1970 en 1972
Dreamsongs: A RRetrospective #3 - Martins 'future history-verhalen
Dreamsongs: A RRetrospective #4 - Martins vroege fantasy
Dreamsongs: A RRetrospective #5 - Martins horrorverhalen
Dreamsongs: A RRetrospective #6 - Haviland Tuf