Echt en onecht

Xander Uitgevers is er open en eerlijk over: Kiki van Dijk die de 'op Scheveningen' gesitueerde thriller Zeevlam schreef, is het 'pseudoniem van een bekende Nederlandse auteur'. Maar het is gissen welke ghostwriter sinds het heengaan van Paul Goeken schuilgaat achter Suzanne Vermeer. Uitgeverij A.W. Bruna doet daar geen mededeling over. 

Ook uitgeverij Marmer gaat ietwat geheimzinnig te werk. Twee jaar geleden kwam zij op de proppen met Linda van Rijn, volgens haar curriculum vitae afkomstig uit de toeristenbranche, net als Suzanne Vermeer, heel toevallig. Het auteursportret van Van Rijn bleek geplukt te zijn van een fotosite. Later gaf uitgever Marc van Gisbergen toe dat Linda van Rijn en Sandrine Jolie, auteur van erotische thrillers, een en dezelfde persoon waren.

Nu presenteert Marmer een nieuwe ster aan het firmament: journaliste Clarice Janzen. Van haar verschijnt begin november de thriller Overspel, volgens de brochure van de uitgever 'een aangrijpend verhaal over lust en verlangen'. Maar in down-to-earth Nederlands is het gewoon een spannend verhaal over de risico's die aan vreemdgaan geplakt zitten.

Janzen is volgens Marmer succesvol geweest met enkele korte spannende verhalen. Die mededeling wekt de nieuwsgierigheid en leidt tot een mail naar Marmer met enkele vragen over Janzen: waar en wanneer is ze geboren, waar heeft ze als journalist gewerkt, met welke verhalen heeft ze succes geboekt, waar zijn ze gepubliceerd en waarom kan geen enkele zoekmachine op internet meer informatie verschaffen wanneer haar naam wordt ingevoerd. Uitgever Van Gisbergen belooft eind augustus de vragen naar Janzen door te sturen. Twee dagen later reageert ze met een mail.

Ze schrijft dat ze in 1983 is geboren in Leiden, opgroeien deed ze in Noordwijk. ''Ik ben typisch iemand van de kust. Ik houd van met de hond wandelen over het strand, met de wind door mijn haar. Daar kan ik eindeloos mijmeren en broeden op mijn verhalen.'' Janzen woont nu in het midden van het land.

Door een vriend van haar ouders, die journalist is, raakt ze geïnteresseerd in de journalistiek. ''Als journalist heb ik altijd als freelancer gewerkt en ik heb onder meer artikelen geschreven voor regionale kranten. Omdat ik graag fictie wilde schrijven heb ik later onder pseudoniem enkele verhalen geschreven voor bladen als Flair, Libelle en Flashback. Verder schrijf ik freelance ook veel voor medische bladen.''

Omdat ze ook het 'literaire pad wil betreden', stuurt ze een verhaal naar het tijdschrift De Brakke Hond. ''Daar werd het echter geweigerd omdat het 'te heftig' was. Tenminste, zo luidde de verklaring.'' Het ging over een man die er tot zijn verbijstering achter komt dat zijn vriendin in het geheim graag dieren doodt. Ondanks haar sadistische neigingen is ze voor hem heel lief; een ontwapenende persoonlijkheid. ''Dit thema heb ik later verwerkt in mijn eerste roman Overspel. Daarin is het niet de wreedheid die tussen de twee geliefden in komt te staan, maar het vreemdgaan. Ook een vorm van wreedheid, maar dan binnen het huwelijk.''

Dat er op internet niets over haar te vinden is, kan volgens Janzen kloppen. ''Want ik timmer in dat opzicht niet aan de weg. In tegenstelling tot de meeste van mijn generatiegenoten geloof ik niet zo in de voordelen van social media of een uitgebreid netwerk. Facebook en Twitter heb ik altijd gemeden. Ja, ook als journalist is dat mogelijk. De journalistiek is voor mij niet zaligmakend en de liefde van mijn leven stelt me in staat zodanig te leven dat ik niet echt afhankelijk ben van een baan als journalist.'' Overigens heeft ze op aanraden van Marmer wel plannen een facebookpagina te starten.

Publiciteit voor haar boek is meer een zaak van de uitgever, vindt ze. ''Ik laat me ook niet graag 'live' interviewen. Interviews gaan al gauw over de schrijver zelf, terwijl het volgens mij over zijn/haar boeken moet gaan.''

Ondanks haar uitgebreide maar hier en daar ook ontwijkende antwoord, blijft de twijfel bestaan over de echtheid van Clarice Janzen. Wat we wel direct geloven is het verhaal van Ilse Ruijters uit Almere, ook een thrillerdebutante. Van haar hand verschijnt eind deze maand bij uitgeverij Mistral de thriller De onderkant van sneeuw. Over een jonge vrouw die per ongeluk een peuter doodrijdt, vanzelfsprekend bijna ten onder gaat in een zee van schuldgevoelens. Twee jaar later wordt haar eigen dochter met de dood bedreigd. Wie zit achter de dreigementen.

Ruijters is een echte schrijver van vlees en bloed, geen verzinsel van een uitgever. Ze is freelance tekstschrijfster en columniste. Ze schrijft voor bladen als Cosmopolitan, Onze Taal en Mijn Geheim. Op haar website bekent ze dat ze blij wordt van hoge hakken, design bestek, Nat King Cole en haar fluitketel. Waar ze van gruwt zijn Geer & Goor, gehaktballen en met haar killerheels vastzitten in de deurmat. Een cv om van te dromen...

(foto Ilse Ruijters: Mona Alikhah)