Een column van Anita Terpstra

Alles is een verhaal

Ik zit in de bus. Een jong meisje stapt in, gevolgd door een man. Zij gaat rechts van het gangpad zitten, hij neemt plaats in het zitje achter haar. Zijn tas legt hij naast zich neer. Ze heeft een koptelefoon op en haar hoofd beweegt ritmisch heen en weer. Ik stel me voor hoe hij een mes uit zijn tas pakt en haar in haar nek steekt.

Wie is hij? Wie is zij? Hoe kennen zij elkaar? Waarom steekt hij haar neer? Wat is hun verhaal?

Ik lees een krant. Mijn blik blijft hangen bij de volgende kop: 'Sloopvergunning eeuwenoud huisje'. Er staat een foto bij, die van bovenaf is genomen. Het is een klein bouwsel van hout en steen, met hoge ramen. Het bevindt zich in een binnentuin en is tegen de achterkant van een monumentaal pand gebouwd. Ik stel me voor dat, vlak voordat de sloopwerkzaamheden beginnen, het lichaam van een jonge vrouw wordt gevonden. Niemand weet wie ze is en wat ze daar te zoeken had. Maar dat is niet alles. Tijdens de sloopwerkzaamheden stuiten de werklui op menselijke botten, begraven in de aarde.

Wie is die jonge vrouw, wie heeft haar vermoord en waarom? Wie is de andere persoon? Wat hebben zij met elkaar te maken? 

Ik praat met de overbuurman. Hij vertelt dat een van de vorige eigenaars van zijn huis met geweld om het leven is gebracht. De vrouw zou rijk zijn en dat geld zou ze in huis bewaren. Het geld is nooit gevonden.

Stel dat geld niet het motief was, maar dat er iets heel ander speelde? Wie heeft haar vermoord?

Waar ik mijn inspiratie vandaan haal? Overal dus. Zo ging het ook met het boek waar ik nu aan werk. Ik las een artikel over een vrouw die met een terdoodveroordeelde moordenaar trouwde en als vanzelf kwamen de vragen. Vanuit die vragen ontstond een idee en dat idee leidde tot een verhaal. In september verschijnt het.