Een column van Carina van Leeuwen

Twee enveloppen

Inmiddels weet u wel dat ik behalve auteur ook - en vooral- forensisch rechercheur ben. Dat betekent switchen tussen twee werelden. Dat is best druk, maar ook leuk en vaak verassend. Nu in mei Nachtvlinder verschijnt, mijn derde boek - in drie jaar tijd, is er een routine ontstaan die ik nog ga missen wanneer ik mezelf straks even pauze gun voordat ik weer aan een volgend boek begin.

Die routine vormt een strak schema; Mijn wekker gaat terwijl in oranje cijfers 05:15 verschijnt in de display. Vrolijk fluitende vogels klinken uit het apparaat terwijl het licht zacht aangaat alsof de zon heel snel opkomt, ook in de winter. En ik moet eruit. Maar ik gun mijzelf nog even soezen, tot de 16 verschijnt. Dan moet ik er echt uit en na de ochtendrituelen peddel ik op de fiets door een slapend Den Haag naar het station.

In de trein is het dan nog rustig en heb ik een hele bank voor mij alleen. Die ruimte en rust gebruik ik om met mijn tablet op schoot te schrijven. Dat doe ik graag, in de trein schrijven. Eigenlijk kan ik overal schrijven, misschien geboren uit noodzaak, want het is vooral timemanagement wat me daartoe heeft gebracht. Dan is de trein op zijn bestemming en ruk ik me los uit de fictieve wereld van Renee Spaan, forensisch rechercheur in Den Haag. De wereld waar ik de baas ben en beslis over wie blijft leven, wie wordt gepakt en welke sporen dat bewijs leveren.

Met het openen van de treindeuren ben ik, forensisch rechercheur in de echte wereld van niet opgeloste moordzaken, gearriveerd bij het cold case team van Amsterdam. Het bureau waar ik werk is niet oud en chaotisch zoals bureau Donumstraat waar Renee werkt. Nee, ik mag in een modern, licht gebouw werken, met een heus bedrijfsrestaurant, stilteruimtes en op elke etage een koffiemachine.

Het is de wereld van niet opgeloste moorden, mensen waarvan we de identiteit niet weten, van zoeken naar mogelijkheden en nieuwe technieken om de zaak van zolang geleden alsnog vlot te trekken. Daar bepaal ik het niet met een pennenstreek, daar is de realiteit dat ik alleen door al mijn kennis, kunde en gedrevenheid in kan zetten om de daders te vinden, de juiste sporen te zien.

Maar ook, net als bij Renee Spaan, een wereld van harde humor, collegialiteit en vieze koffie. Het schakelen tussen die twee werelden kost geen moeite. Ook al worden mijn boeken – en begrijp me goed, dat is een fantastisch compliment- gezien als realistisch en aangemerkt als: ‘CSI, maar dan echt’. De realiteit laat zich niet beschrijven, het is vaak te bizar, te gewelddadig en ongelooflijk dat mensen elkaar dat aandoen.

Ik heb het voorrecht in beide werelden te leven en werken en van beide het beste te beleven. Soms word je blij van ogenschijnlijk hetzelfde aan de buitenzijde, maar waar de inhoud niet meer van elkaar zou kunnen verschillen. Ik heb het over enveloppen. Een grote witte envelop met het logo van het Nederlands Forensisch Instituut betekent dat er een resultaat is van een onderzoek. Die envelop in mijn postvakje maakt me vaak blij, soms teleurgesteld wanneer het niet gelukt is en er geen resultaat behaald is waarmee we een dader kunnen opsporen een moord oplossen of iemand identificeren.

Vandaag was een top dag, want het was goed nieuws; we hebben een zaak opgelost, er is een dader in beeld, al is het uiteindelijk aan de rechter om dat te bepalen. We vieren het gepast; een rondje automaatkoffie, een vuist in de lucht en we roepen een welgemeend ‘Yess!,’ om nog gemotiveerder door te gaan met de volgende zaak.

De dag blijft mooi, ik switch in de trein weer naar de wereld van Renee Spaan en thuisgekomen ligt er ook een envelop. Nee niet zo’n grote witte van het van het NFI, maar een normaal formaat, bruin van kleur en in rood het cijfer 65 erop.

De adressering luidt: Aan mevrouw van Leeuwen, Auteur van A.W. Bruna.

Nieuwsgierig trek ik de flap los; het is een uitnodiging van het CPNB, voor Het 65e Boekenbal. Opnieuw maak ik een vuist en ontsnapt me een welgemeend ‘Yess!’