Een column van Marelle Boersma

Ik schrijf van rood naar groen

Gebrek aan tijd was jarenlang mijn grootste worsteling bij het schrijven. Ik zette veel opzij om aan mijn droom te werken. Schrijven was en is mijn passie. Maar niet alles kon ik zomaar opzij schuiven. Ik was alleenstaand moeder en had twee nog jonge kinderen en daarnaast een baan. Het werd uurtjes sprokkelen. Vooral tijdens mijn vakanties reserveerde ik bijna elke dag tijd voor het schrijven. In die tijd groeide mijn verhaal exponentieel.  

Nu zit ik in een zelfgebouwd schrijfhuis op een eigen berg in Portugal. Ik kijk uit over ons paradijselijke land waar vele tientallen fruitbomen staan. In deze periode eten we ons gezond aan de vele sinaasappels en mandarijnen. Straks volgen de mispels, appels, peren, perziken, pruimen en de vele druiven. En dan vergeet ik vast nog een paar soorten. Maar het mooiste is: ik heb nu zeeën aan tijd.  

Door mijn verhuizing naar het buitenland is alles veranderd. Het is alsof rood nu groen is geworden. Ik heb ontslag genomen, wat direct ook het einde betekende van de vurig rode stress. Mijn baas was namelijk een expert in ‘druk opvoeren tot de ketel bijna barst’. De migraine vierde hoogtij. Afgelopen zomer vertrok ik naar het heuvelachtige achterland van de Algarve, waar de groene rust overal zachtjes om me heen zoemt. Alles gaat hier trager, dus ik doe vanzelf mee.  

Ruim tien jaar had ik twee banen. Nu ben ik alleen maar bezig met schrijven. Het is wel werken, maar de inspiratie broeit onder de zachte winterzon. Hier worden nieuwe verhalen geboren. Niet alleen van mij, ook van de schrijvers die hier op schrijfvakantie komen. Het werkt. En ik werk minder uren dan ooit tevoren. Toch groeit mijn nieuwe thriller exponentieel. Het is alsof ik elke dag op vakantie ben.