Een kort verhaal van Kim Moelands

Plaaggeest  

Utrecht, dinsdagmiddag 13:36 uur  

‘Dus u denkt dat u werd achtervolgd door een zwarte Audi met…’ Brigadier Tess Westerhout kijkt kauwgom kauwend op het verfrommelde briefje dat voor haar ligt. ‘… kenteken JD-099-P.’
De vrouw tegenover haar knikt bevestigend. Om de haverklap strijkt ze nerveus een pluk lang blond haar achter haar oor. ‘Zullen we elkaar tutoyeren? Dit is niet de eerste keer dat we elkaar spreken, toch?’

Tess denkt even na en stemt dan in met het voorstel van de drammerige journaliste die voor haar zit. Haar naam is Lizanne Hofs en Tess heeft een aantal keer met haar te maken gehad tijdens het proces van ‘de toetjesterrorist’.

‘En waarop baseer je dat vermoeden, Lizanne?’

‘Ik werk momenteel aan een verhaal over fraude in de vleesindustrie waar ik, op zijn zachtst gezegd, geen vrienden mee maak. Mijn informatie krijg ik van een klokkenluider,’ Lizanne zwijgt even en plukt een denkbeeldig pluisje van haar trui, ‘en die is al een paar keer ernstig bedreigd. Afgelopen week is zijn auto zelfs mogelijk gesaboteerd; hij trapte op de afrit van de snelweg zo door de remmen heen, terwijl het een gloednieuwe auto was. Hij wist gelukkig op het talud tot stilstand te komen en is ongedeerd gebleven, maar het had ook heel anders af kunnen lopen.’

‘Dat voorval is bij ons bekend,’ bemoeit Tess’ partner Vincent Meijer zich er nu ook mee. ‘Tess en ik behandelen die zaak. De auto wordt nu onderzocht op sporen van sabotage.’

‘Ah, dat wist ik niet. Ik ben met hem meegegaan om aangifte te doen en heb met een collega van jullie van doen gehad. Ik ben blij dat jullie het oppakken.’

‘Uiteraard doen we dat. Maar nu denk je dus dat de mensen die jouw informant mogelijk bang willen maken ook achter jou aanzitten?’

‘Ja, en ik zal jullie vertellen waarom. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik niet bang ben uitgevallen en ook niet bepaald lijd aan paranoia.’

Tess trekt haar wenkbrauwen op.

‘Als dat wel zo zou zijn, dan zou ik mijn werk niet kunnen doen,’ gaat Lizanne onverstoorbaar verder. ‘Vanochtend vertrok ik vanuit huis naar een afspraak.’

‘Waar woon je?’

‘Celebesstraat 36-II  in Amsterdam.’ Vincents toetsenbord ratelt.

‘Ik vertrok dus naar een afspraak in Utrecht en toen ik de Middenweg opreed, kwam die zwarte Audi in eerste instantie achter me rijden. Ik reed niet echt door, was nog wat aan het klooien met mijn make-up. Een paar auto’s haalden me in bij het stoplicht, maar de Audi niet. Als ik harder ging, deed de Audi dat ook en idem als ik gas terugnam. Ik vond het hinderlijk, maar niet meer dan dat. Maar toen kwamen we vlak voor het viaduct van de A10 tot stilstand en de bestuurder van de Audi, een vrouw, ging over haar dashboard heen hangen en begon foto’s van mijn auto te maken. Daarna leek het of ze aan het sms’en was. Dat vond ik op zijn zachtst gezegd vreemd. Alsof ze de foto’s meteen aan iemand doorstuurde. Als het stoplicht niet net op groen was gesprongen, was ik uitgestapt om te vragen wat ze aan het doen was. Ik ben toen zo langzaam gaan rijden dat ze me wel moest passeren.’

‘Kon je het gezicht van de bestuurder zien toen ze langsreed?’

‘Nee. Ze draaide haar hoofd weg toen ze me passeerde. Ik zag wel dat ze een lage staart droeg en een sjaaltje om haar hals had. Zo’n truttig Oilily ding.’

‘Feiten graag. Wat je van de kledingsmaak van je vermeende achtervolgster vindt, doet niet ter zake.’

Tess ziet dat Vincent een glimlach nauwelijks kan onderdrukken.

‘Je hebt gelijk, sorry,’ verontschuldigt Lizanne zich. ‘Eenmaal op de ringweg ben ik de Audi voorbij gegaan. Weer draaide de bestuurster haar hoofd van me af toen ik passeerde. Ik ben toen kort naast haar blijven rijden, maar ze bleef strak voor zich uitkijken en negeerde me. Toen heb ik maar een flinke dot gas gegeven in de hoop haar nu voorgoed achter me te laten. Een tijdje leek het goed te gaan, maar na een minuut of tien reed die verdomde bak op de A2 wéér achter me. Ik heb gas teruggenomen net zo lang tot ze me inhaalde en ben toen achter haar gaan rijden. Toen heb ik mijn mobiel gepakt en foto’s gemaakt. Wat zij kan, kan ik beter.’

‘Als je ons die foto’s laat zien, zullen we de overtreding van het niet handsfree bezig zijn met je mobiel maar vergeten.’

‘Wat ben je toch altijd… Nou ja, laat ook maar.’

Lizanne geeft Tess haar toestel. Die bekijkt de foto’s en laat ze daarna aan Vincent zien.

‘Ga verder.’

‘Ik heb nog een paar keer geprobeerd om haar kwijt te raken, maar dat lukte pas in Utrecht, toen ze me niet bij kon houden in de stad.’

‘Daarna heb je haar niet meer gezien?’ vraagt Vincent.

‘Nee. Ik ben gewoon naar mijn afspraak in Overvecht gegaan, maar het zat me toch niet lekker. Zeker niet door dat voorval met de remmen van die klokkenluider. Daarom ben ik toch maar even hier langsgekomen,’ licht ze toe.

‘Ik snap dat je er een onrustig gevoel aan hebt overgehouden. Het is goed dat je hier melding van maakt. Het verhaal dat je vertelt roept op zijn minst wat vragen op. We nemen contact met je op zodra we meer weten.’

‘Kun je je NAW-gegevens nog even herhalen?’ vraagt Vincent. ‘Dan check ik of alles goed in de computer staat.’

‘Lizanne Hofs, Celebesstraat 36-II,1094 EM Amsterdam. Mobiel 06-27835619.’

Vincent leest mee vanaf zijn scherm en knikt bevestigend.

‘Ook nog een vast nummer?’

‘Heeft weinig zin, ik ben meestal op pad. Mobiel is het handigst.’

‘Werkgever is nog steeds RTL Nieuws?’

‘Zeker.’

‘Je hoort van ons, Lizanne.’

‘Enig idee wanneer?’

Vincent en Tess werpen haar een vernietigende blik toe.

‘Oké, dan ga ik maar.’    

Snelweg A2 richting Amsterdam, woensdagavond 17:58 uur  

Lizanne doet haar best zich op de weg te concentreren, maar is meer bezig met het verkeer om haar heen. Ze heeft de Audi van gisteren niet meer gezien, maar het kan natuurlijk zijn dat ze niet goed heeft opgelet. Nadat ze bij de politie is langs geweest, heeft ze melding van het voorval gemaakt bij haar baas. Hij was oprecht bezorgd en drukte haar op het hart goed uit te kijken. Hoe langer de onzekerheid duurt, hoe zenuwachtiger ze wordt.

Schichtig kijkt ze weer in haar achteruitkijkspiegel. Een rode Volkswagen, geen zwarte Audi. Een auto naast haar toetert en ze kijkt verschrikt opzij. De bestuurder wijst dat ze haar eigen baan moet houden en ze steekt verontschuldigend haar hand op. Vlak daarna gaat haar telefoon. Lizanne neemt op en herkent meteen de stem van Tess Westerhout.

‘Je zit op de weg, hoor ik?’

‘Klopt.’

‘Dit keer wel handsfree?’

‘Je staat keurig op de speaker.’

‘Heel goed.’ Lizanne hoort Tess lachen.

‘Weten jullie al meer?’

‘Ja, daarom bel ik ook.’

Lizannes maag trekt strak.

‘En?’

‘We hebben je achtervolgster gevonden. Het gaat om een zekere Karin Pelts. We hebben haar opgespoord aan de hand van het kenteken dat je ons hebt gegeven. Het bleek om een leaseauto te gaan van makelaarskantoor Pelts & Steenhoven dat gevestigd is aan de Middenweg in Amsterdam. Wellicht ten overvloede, maar Karin Pelts is mede-eigenaar van het kantoor.’

‘Karin Pelts… Die naam zegt me helemaal niets. Heeft ze toegegeven dat ze me volgde?’

‘Ze wist wel meteen waar we het over hadden toen we haar aanspraken op haar vreemde gedrag.’

‘Dus toch.’

‘Wacht, laat me even uitspreken. Mevrouw Pelts en haar man blijken grote fans te zijn van National Geographic Channel.’

‘Huh? Wat heeft dat met de achtervolging te maken?’

‘Ga je me nou de hele tijd onderbreken of mag ik mijn verhaal misschien eerst afmaken?’

‘O, natuurlijk, sorry.’

‘Ze keken eergisteravond dus naar een documentaire over sprinkhanenplagen. Door de huidige klimaatverandering kunnen dergelijke plagen op termijn ook in Europa gaan plaatsvinden.’

‘Ik begrijp er steeds minder… Eh, ga verder…’

‘Uiteraard hebben we dit gecheckt bij National Geographic en die documentaire over sprinkhanenplagen is inderdaad door hen op dat tijdstip uitgezonden. Toen we haar vroegen of ze gisterochtend op de Middenweg foto’s heeft gemaakt, gaf ze dat meteen toe.’

Lizanne houdt haar adem in.

‘Die foto’s waren echter niet van jou of van je auto, maar van de voorruit van haar eigen auto. Daarop zat een hele grote sprinkhaan. Ter hoogte van de plek waar jullie je bevonden liggen een paar sportvelden. In dat gras, je raadt het al, zitten veel sprinkhanen. Gezien de documentaire die ze de avond daarvoor had gezien, wilde ze het beestje even fotograferen om aan haar man te laten zien. Om dat zo close als kon te doen, moest ze zo ver mogelijk over haar dashboard heen hangen. Dat heb je dus goed gezien. Daarna heeft ze inderdaad de foto’s per sms verstuurd, maar niet naar een curieuze opdrachtgever die jou in de gaten wilde houden.’

Er klinkt een lach door in Tess’ stem.

‘Ze verstuurde de foto’s naar haar man met de tekst “Help, de plaag is begonnen!”’

‘Wat een absurd verhaal.’

‘Inderdaad, maar mevrouw Pelts heeft ons de sms aan haar man met de foto’s laten zien en het tijdstip kwam overeen met jouw verhaal. Ze vroeg me om je haar excuses aan te bieden voor de onrust die ze heeft veroorzaakt. Ze snapte dat haar foto-actie wat raar over kwam. Ze zag dat je haar in de gaten hield en voelde zich daar ongemakkelijk over. Vandaar dat ze steeds wegkeek als jullie elkaar passeerden op de snelweg. Dat jullie allebei een afspraak in Utrecht hadden was puur toeval. En door de trajectcontrole op de A2 rijd je ook niet zomaar van elkaar weg zonder dat je een boete krijgt.’

‘Het is dus een “aparte” samenloop van omstandigheden en toevalligheden.’ Lizanne lacht opgelucht. ‘Wat een bizar verhaal!’

‘Misschien ten overvloede, maar mevrouw Pelts heeft voor zover wij hebben kunnen nagaan geen enkele connectie met de vleesindustrie en haar man ook niet.’

‘Pffff.’ Lizanne laat een zucht ontsnappen. ‘En ik maar denken dat ik géén last heb van paranoia.’

‘Ik denk ook niet dat je dat hebt. Gezien de omstandigheden en dat voorval met de auto van je informant was het logisch dat je argwanend was. In jouw geval had ik precies hetzelfde gedacht en gedaan. Er is in mijn ogen dus niets mis met je verstandelijke vermogens.’ Tess’ lage grinnik klinkt door de auto. ‘Je kunt wat dit voorval betreft vannacht weer rustig slapen.’

Lizanne geeuwt. ‘Dat ga ik ook zeker doen. Ik ben moe.’

‘Dan wens ik je een fijne avond.’

‘Van hetzelfde en bedankt dat jullie dit zo snel hebben uitgezocht. Het is een hele geruststelling.’

‘Graag gedaan. We spreken elkaar vast wel weer eens.’

De verbinding wordt verbroken en Lizanne begint hardop te lachen. Een sprinkhaan! Het was allemaal te doen om een sprinkhaan. Dat verzin je toch niet! Bewijs dat ze in de gaten werd gehouden had ze niet gevonden, maar dat de realiteit de fantasie oversteeg was maar weer eens gebleken. Zij hield zich liever vast aan feiten, daarom was ze ook de journalistiek ingegaan. Graven en spitten tot de waarheid boven tafel was, controleren van de macht en de sterke arm der wet. Zonder opsmuk, recht voor zijn raap. Om die reden sloegen de woorden waar Tess hun telefoongesprek mee had afgesloten de spijker op zijn kop. Ze zouden elkaar weer tegenkomen en misschien wel eerder dan ze allebei dachten.

Terwijl Lizanne nog wat nagrinnikt, voegt een zwarte Audi twee auto’s achter haar in.