Een kort verhaal van René Appel

Een nieuwe thrillerauteur   

Het schiet lekker op. De titel heb ik al en dat helpt, dat schrijft lekker als je zo’n titel al weet: “Binnen is het koud”.   

Hmm… “Binnen is het koud”. Daar zal je niet veel lezers mee trekken, Evert. “Binnen is het koud”… Mensen hebben het liever warm. En je hebt toch al met Leonie gesproken? Dan weet je dat we hebben besloten om…     

Maar als het moet kan ik die titel best veranderen. Daar ben ik soepel in.
Het gaat niet alleen om de titel, dat weet je best. Het is een harde werkelijkheid, maar er is geen ontkomen aan. Er is simpelweg geen vraag naar je werk, je hebt geen lezers.      

Luister, Anton… Het is echt een interessant, gelaagd verhaal.     

Ja, ja, hoe gelaagder hoe geslaagder, zeker.       

Het wordt een rijke roman, absoluut. De hoofdpersoon is een man van begin vijftig. Zijn vrouw is manisch-depressief en hij…     

Je vorige boek ging ook al over zo’n soort man.     

Maar dat was een totaal andere situatie. Die Peter Vermeren was gescheiden en hij had een dochter die zichzelf vergooide in allerlei relaties. Uiteindelijk was ze zwanger. En toen moest hij…     

Ja, ik weet het, ik ken het verhaal. Daar hebben we 539 exemplaren van verkocht.       

Maar er was ook helemaal geen promotie, Anton, geen affiche, geen advertentie, niks, nada, nul. Het was alsof de uitgeverij zelf niet eens wist dat het boek bestond, laat staan dat de lezers op de hoogte waren.      

En van je boek daarvoor, hoe heette dat ook alweer? 

“Een schurend verlangen”.

Nou, Evert, dat schuurt nog altijd. Daarvan zijn er 627 over de toonbank gegaan. Ik heb de cijfers hier voor me liggen.     

Jullie gooien zo’n boek ook veel te snel in de ramsj. Betekent literatuur eigenlijk wel iets voor de uitgeverij? Zijn jullie nog wel geïnteresseerd in de letteren, of gaat het jullie alleen om de cijfers, de cijfers van een vette bankrekening?    

We moeten deze tent draaiende houden, Evert, en dat lukt niet als we van elke nieuwe titel, maar ruim vijfhonderd exemplaren verkopen. Daar moet dik geld bij en we zijn nu eenmaal geen charitatieve instelling voor mensen met schrijfdrang.     

Schrijfdrang… pfff. Ik heb een verhaal te vertellen, Anton, een belangrijk verhaal! En ik weet zeker dat ik met dit boek ga doorbreken, als jullie nou eens regelen dat ik bij De Wereld Draait Door kom. Je zegt toch altijd dat jullie zulke goeie connecties hebben?      

En die nieuwe hoofdpersoon, raakt-ie ook zijn baan weer kwijt?       

Ja, hij is hoofdcommies voor cultuur op een gemeentehuis en door de bezuinigingen komt-ie op straat te staan en dan moet-ie…       

Ik denk niet dat we “Binnen is het koud” gaan uitgeven.       

Wat?   

Dit zag je toch wel aankomen, Evert? Daarvoor hebben we deze afspraak juist gemaakt. Ik heb het er met Leonie over gehad… een koerswijziging, dat heeft ze toch wel met je gecommuniceerd?
Ja, maar ik dacht dat er nog over te praten viel, omdat ik goeie argumenten heb.       

Met argumenten verkoop je geen boeken. Het klinkt hard, maar het is de realiteit: als auteur zit je helaas op een dood spoor, qua inhoud, qua verkoop. Misschien moet je eens iets heel anders proberen. 

Iets anders?     

Ja… het klinkt waarschijnlijk een beetje gewaagd, maar Leonie heeft het toch wel met je over een thriller gehad?      

Moet ik een misdaadboekie schrijven, Anton? Een detectiveje? Zo’n zogenaamd spannend pulpromannetje?’     

Reageer nou niet meteen zo negatief, Evert. Thrillers doen het fantastisch tegenwoordig, Dan Brown, Nicci French, Saskia Noort, René Appel…      

Ja, die lul ook al.     

En als jij zo’n thriller schrijft, is het gegarandeerd een literaire thriller.   

Nee.    

Wat nee? Hoezo nee?   

Ik doe het niet. Het is buigen voor de massa, het is toegeven aan de gemakzucht van lezers. Dat verdom ik.       

Maar dan kan de uitgeverij…    

Ik voelde het al aankomen door wat Leonie zei, dat jullie mijn echte werk bij het grofvuil willen zetten. En dat pik ik niet. Kijk, ik heb me al voorbereid.       

O, je hebt een pistool meegenomen? Toch alvast maar wat research voor een misdaadroman gedaan? Helemaal goed. Wat is het er voor één?     

Een Glock 19.      

Hij is toch niet geladen?   

Ja, dat is-ie wel. Eén kogel, dat is genoeg.      

Waarvoor genoeg?       

Voor jou, Anton, voor jou.

Wat doe je nou? Niet richten. Haal dat ding weg, Evert. Geen spelletjes met zo’n pistool, dat is levensgevaarlijk. Laten we… Nee!