Een moeder en dochter in strijd met het verleden in 'Het leven noemen'
Aisha Dutrieux (1983) studeerde af in Internationaal en Europees recht. Enkele jaren later volgde een studie Fiscaal recht. Inmiddels werkt ze als belastingrechter in de rechtbank Den Haag. Het leven noemen is haar eerste roman, maar Dutrieux timmert al wat langer aan de creatieve weg; eerder won ze al meerdere schrijfwedstrijden. Het leven noemen is de tweede van vier Debutantenleesclubs op Hebban, die in de laatste vier maanden van het jaar georganiseerd worden.
'De sobere stijl, de kalme, niet woedende toon dragen bij aan de werking, de impact van dit verhaal over een schraal en aangevreten leven op een emotioneel rantsoen.' – Manon Uphoff
In een interview met Mr. laat Dutrieux weten dat zij alleen in abstracte zin inspiratie opdoet in haar rechtszaal, in termen van menselijke interactie. 'Als rechter trekt er natuurlijk een hoop emotie, leed, maar soms ook vreugde aan je voorbij,' vertelt ze. 'Ik vind het van belang dit te benadrukken, omdat ik wil dat mensen zich volledig veilig voelen om in mijn zittingszaal hun verhaal te vertellen.'
Als rechter is het Dutrieux eigen een oordeel uit te stellen en eerst zorgvuldig beide kanten van een kwestie te bekijken. 'Ook in het boek probeer ik de lezer uit te nodigen te kijken voorbij het kwalijke van menselijk gedrag,' zegt de auteur aan Mr. 'Vind er niet meteen iets van. En soms hóéf je er ook helemaal niets van te vinden, dat lijken mensen soms te vergeten.'
Het leven noemen
'Ik vraag me af wat er waar is van mijn herinneringen. Ik zie soms dingen, alsof er een luikje opengaat in mijn hoofd, een bioscoopscherm dat onthuld wordt en mij iets toont. Iets wat niet echt kan zijn, want als het echt zou zijn, dan… Ja, wat dan?'
Het leven noemen is het verhaal van een moeder en dochter, Mira en Vera, die op elkaar zijn aangewezen. Mira lijdt aan het münchhausen-by-proxysyndroom – met behulp van medicijnen maakt zij Vera opzettelijk ziek om aandacht te krijgen. Wanneer artsen argwaan krijgen, verhuizen ze. Telkens opnieuw.
Vera, inmiddels volwassen, lijdt aan een burn-out. In gesprekken met een therapeut probeert ze de puzzel van haar verleden te leggen – een verleden dat haar moeder glashard ontkent. Durft ze te vertrouwen op haar geheugen? Zal ze kunnen ontsnappen aan haar jeugd? En kan ze eindelijk gaan beginnen met léven?
Leesfragment
Wil je meer lezen over deze verstoorde band tussen moeder en dochter en de kracht van het verleden? Hieronder vind je alvast een sneak preview van Het leven noemen. Spreekt het boek je aan? Schrijf je dan in voor de leesclub met deze debuutroman!
'Een parel met een scherpe rand. [...] Dutrieux schreef dit heftige verhaal sober op, waardoor het hard binnenkomt.' – Mezza
Münchhausen-by-proxy
Het ziektebeeld van Mira in Het leven noemen is bijzonder. Mensen die lijden aan het münchhausen-by-proxysyndroom maken niet zichzelf, maar een ander opzettelijk ziek of brengen hen verwondingen toe om zo persoonlijke aandacht van medische hulpverleners te ontvangen. Proxy is het Engelse woord voor 'tussenpersoon' – iemand die herhaaldelijk medische hulp zoekt voor bewust gefingeerde stoornissen of ziektes bij zichzelf lijdt dan ook aan het münchhausensyndroom.
Mensen met münchhausen-by-proxy maken zich schuldig aan fysieke en geestelijke mishandeling en kunnen daarvoor strafrechtelijk vervolgd worden. Het syndroom werd voor het eerst beschreven door Sir Roy Meadow in 1977, nadat hij verschillende ouders en verzorgers die hij verdacht op video vast wist te leggen. De naam van de ziekte is gebaseerd op de verhalenfiguur baron van Münchhausen (1720-1797). Hoewel hij geen aandoeningen fingeerde, stond hij erom bekend enorm aangedikte verhalen te vertellen om aandacht te krijgen.
Volgens officiële cijfers worden er jaarlijks in Nederland ongeveer 60 kinderen ziek door toedoen van een ouder of verzorgende. Aangenomen wordt dat dit slechts het topje van de ijsberg is, en het werkelijke aantal zeker tienmaal hoger ligt. Het is lastig te herkennen door zorgverleners en vermoedens zijn moeilijk te bewijzen. Veel zaken worden daarom geseponeerd of eindigen in vrijspraak, waarna het kind weer bij de ouders terug komt en er 40% kans op herhaling is.
Bron: Wikipedia
'Soms hyperventileerde ik, dan zat ik achter mijn bureau in een plastic diepvrieszak te ademen totdat ik voldoende gekalmeerd was. Zo konden ze niet met mij verder, zei mijn baas, en ik begreep het.' – Uit: Het leven noemen
Schrijf je in voor de Hebban Leesclub!
Ben je geïnteresseerd in dit boek? Schrijf je dan snel in voor de Hebban Leesclub. We delen 10 leesexemplaren uit aan gemotiveerde lezers voor een groepsbespreking van dit boek op Hebban.
Een Hebban Leesclub - hoe werkt dat precies? Bezoek het Hebban Leesclub-kanaal Schrijf je in voor de Leesclubnieuwsbrief
