Een ode aan de clubliefde
Januari 2017. Het voetbaljaar 2017 was één wedstrijd oud en koploper Feyenoord had die zowaar gewonnen. Reden tot zeer voorzichtig optimisme. Op de dag van wedstrijd twee stuurde ik een bericht naar collega-redacteur en Feyenoorder Bertram.
M: Moeten we niet een boek maken over het kampioenschap van Feyenoord? Of jinx ik nu?!!!
B: Goed idee! En in het geval van geen kampioenschap levert dat een briljant dramatisch boek op. Tenslotte was De Coolsingel bleef leeg óók prachtig.
Twee Feyenoorders op de non-fictieredactie van een in de Amsterdamse grachtengordel gevestigde uitgeverij. Ja, dat is volstrekt logisch, want meer dan elke andere club is Feyenoord de club van verhalen.
Mijn verhaal van het kampioenjaar kreeg twee dagen later een wending. Ik had een koffieafspraak met ras-Rotterdammer Robert van Brandwijk. Toeval: Robert bleek al jaren de ambitie te hebben een boek over Feyenoord te schrijven. Toen hij een uur later de deur uit liep hadden we plots een boekplan en een gedroomde co-auteur, Steven van der Hoeven. Ze bleken een gouden duo (denk: categorie Kuyt/Kalou): vol ideeën en contacten, beschikkend over een scherp oog, een soepele pen en een groot, rood-wit Feyenoordhart.
Godzijdank heb ik met het (natuurlijk veel te voorbarig) uitspreken van ‘het K-woord’ niets gejinxt. Maar er wáren momenten... Dit kampioensjaar van Feyenoord bewijst waarom verhalende non-fictie zo mooi kan zijn. Een optelsom van clichés die een fictief verhaal volstrekt ongeloofwaardig zouden maken krijgen alle ruimte in de werkelijkheid. En geen werkelijkheid zo onwaarschijnlijk als die van Feyenoord.
‘Rotterdam is niet te filmen / Rotterdam is vééls te ècht’, schreef Deelder, en je kunt hier in plaats van Rotterdam gerust Feyenoord lezen. Vallen en weer opstaan, weer vallen en weer opstaan. De knullige 0-1 tegen Sparta in de week na de heroïsche ‘o, zou het dan echt, dit jaar?’-wedstrijd tegen PSV. De 8-0 tegen Go Ahead in de week na de verloren Klassieker, en drie dagen daarna die zwaarbevochten 2-2 tegen PEC. En natuurlijk, natúúrlijk de wedstrijd tegen Excelsior en daarna de jongensdroomhattrick van Kuyt. Dirkie groeide daarmee – terecht – uit tot symbool van Rotterdamse veerkracht en victorie, maar voor mij wordt ‘het Feyenoordgevoel’ nog sterker belichaamd door de tranen van de trainer. ‘Ik ben zo trots en zo blij, voor het team, voor iedereen bij de club en al die mensen die zoveel energie in de club gestopt hebben, niet alleen dit seizoen maar ook jaren geleden.' Na Gio's daden kwamen zijn woorden, en wat waren ze mooi.
‘Rotterdam is niet te filmen / Rotterdam is vééls te ècht’
- Jules Deelder
Die club waar Gio over spreekt, dat is Feyenoord, de club van verhalen waarover je leest in het boek Van Kuip naar Coolsingel. De club van ambassadeurs Gerard Meijer en Ben Wijnstekers, van Boudewijn de boekenverzamelaar wiens leven door Feyenoord werd gered, van Hélène die voor dag en dauw opstaat om vlaggen op te hangen, van Joost die overvliegt uit Rio om de kampioenswedstrijd te zien, van jeugdscout Cor die nooit een wedstrijd van het eerste elftal ziet, van Marius die uit frustratie zijn seizoenskaart doorknipte, van de wijze mannen die geen training overslaan, van clubicoon Gaston Taument en stadionspeaker Peter Houtman, van geldschieter en vooral supporter Pim Blokland, van de volstrekt niet objectieve Rijnmond-verslaggever Dennis van Eersel, van Robert van Brandwijk en Steven van der Hoeven. Dat is ons Feyenoord. Mijn Feyenoord.
Volgens mij is clubliefde een sensatie die pas ontstaat wanneer je hem kunt delen: het gevoel samen iets te vormen dat groter is dan jezelf, groter dan de spelers – hoe groot hun heldenstatus ook is – en groter dan het hier en nu. Hoewel ik heus een mooie goal herken, vóél ik die schoonheid pas wanneer die bal via de voet van een Feyenoorder in het doel van de tegenstander belandt. Als ik aan Feyenoord denk, herinner ik de plek waar ik opgroeide, hoe we luisterden naar het gejuich van de Kuip in de tuin van m'n ouderlijk huis, de Feyenoordvlag die mijn broertje op speeldagen buiten hing, de wedstrijden die mijn broertje, zusje, vader en ik bezochten – met daarna altijd een bezoek aan de Mac –, die schitterende Kuip waar ik in mijn middelbareschooltijd tweemaal daags langs fietste. En vorige week kwam daar een reeks herinneringen bij: de eerste keer in de fontein, de eerste keer spierpijn van het springen en geen stem meer van het zingen.
Feyenoord was er altijd en het zal er altijd zijn. Precies dat gevoel, al die kleine verhalen die samen óók een groot verhaal maken, maakt dat Feyenoord geen fans heeft maar Het Legioen.
Marcella van der Kruk
Beschrijf jouw Feyenoord-gevoel en maak kans op één van de twaalf exemplaren van Van Kuip naar Coolsingel.
Hoe kun je meedoen?
- Plaats voor 5 juni a.s. een blog op Hebban over jouw ultieme Feyenoord-gevoel, moment of herinnering. Als je bent ingelogd klik je op je foto rechtsboven in de menubalk om je profielmenu te openen. Onder het kopje 'Door mij' klik je vervolgens op 'Nieuwe blog schrijven' (of rechtstreeks op dit linkje).
Heb je een eigen boekenblog op Hebban, dan mag je 'm natuurlijk ook daar plaatsen. - Zorg ervoor dat de titel begint met 'Clubliefde:'
- Zodra je dat hebt gedaan deel je je blog op Twitter of Facebook met #hebbanclubliefde. Ben je niet actief in de sociale media, dan mag je deze stap overslaan.
- Mail vervolgens het linkje naar je blog naar vandaag@hebban.nl met in de onderwerpregel 'Feyenoord'.
- Feyenoorders Marcella en Hebban-hoofdredacteur Sander Verheijen maken de winnaars bekend rond 10 juni a.s., waarna de boeken worden verstuurd. Op 10 juni is ook de boekpresentatie bij boekhandel Donner in, natuurlijk, Rotterdam.
Inzendingen
- Hebban-hoofdredacteur Sander Verheijen schreef al over zijn pijnlijke Feyenoord-gevoel dit blog.
- Ook Marcella's collega, redacteur Bertram Mourits, schreef over zijn clubliefde.
