Een snel en gegarandeerd feelgood gevoel

Sylvia Day met de Crossfire serie, Dream Guardians, Georgian serie en vele andere, Maya Banks met de Ademloos trilogie, de Verleiding-serie en Unforgettable, Jessica Clare met de Miljonairsclubserie, Hitman en Billionairs and Bridesmaids, stuk per stuk verantwoordelijk voor spectaculaire verkoopcijfers, rijen enthousiaste fans en trouwe volgers op Facebook, Twitter en Instagram en een vermelding in de Top 50 best verkochte Romance boeken. Het is al lang duidelijk dat men niet een bekend auteur hoeft te zijn of verbonden aan een grote of gerenommeerde uitgeverij om tussen de best verkopende schrijvers te belanden.

Selfpub

Maya Banks publiceert haar ebooks bij de kleine uitgeverij Samhain Publishing, het boek in print volgt altijd een jaar later. Op haar website verzekerd Maya haar lezers dat “alle delen van de series, hoe vaak ook uitgegeven, steeds dezelfde cover zullen hebben zodat de lezer in een oogopslag kan zien of hij/zij de desbetreffende deel al heeft gelezen. Het kan nooit gebeuren wat veel andere uitgevers wel doen, dat meerdere uitgaven van dezelfde titel een andere cover hebben. Maya komt warm en gevoelig over, sympathiek en vol goede zorg voor haar lezers. Goede marketing? Hoogstwaarschijnlijk, maar het werkt wel. Over de Tangled Hearts Trilogy wordt vermeld dat Maya Banks “dit boek zelf uitgeeft en het daardoor mogelijk maakt om het voor iedereen worldwide toegankelijk te zijn “there will be no geographical restrictions.”

Abbi Glines heeft langzaamaan de status van een brand bereikt en geeft op haar webpagina persoonlijke giveaways cadeau, zoals haar lipstick of favoriete schoenen. Hebben we te maken met een Kim Kardashian effect in het boekenland? Hoort zoiets bij de menselijke neiging tot iconisering van de succesvollen tussen ons? Of hoort het in het rijtje thuis hetzelfde merk wijn te willen drinken onder het genot van een volgens hetzelfde recept bereide maaltijd als Christian Grey deed met zijn Ana? Willen we zo ver mogelijk kruipen in het leven van iemand anders omdat wij ons eigen leven onbevredigend vinden?

Overzichtelijk en opgeruimd

Waarom grijpen de vrouwen massaal naar de boekenseries over liefde, met of zonder een historische achtergrond, met als hoofdpersonages miljonairs, door en door verveeld in hun van alle comfort voorziene levens totdat een juiste vrouw inhoud geeft aan hun zielloos bestaan of keiharde advocaten die in hun versteende hart opeens een zwakte ontdekken voor die ene, meestal onbereikbare liefde? Of sympathieke en o zo aantrekkelijke vampiers, engelen, mythische figuren, weerwolven, en andere paranormaal begaafde redders van de mensheid?

Waarom lezen duizenden vrouwen de ene serie na de andere die is overgoten met een verslavend sausje van liefde, mysterie, overgave en erotiek en wachten zij ongeduldig op het verschijnen van een nieuw deel? Komt de contemporaine vrouw romantiek tekort? Is dit verlangen veroorzaakt en gevoed door de steeds toenemende rationalisatie van ons dagelijks bestaan?

De jonge generatie, ook de “Whatever” of “Confettigeneratie” genoemd wegens het doelloos dwarrelen van de ene kortstondige interesse naar het andere of ironisch de NINJA generatie genoemd (no income, no job, no assets), heeft kennelijk een voorkeur gekregen voor het lezen van boeken, waarin alles overzichtelijk en opgeruimd is. En mocht er zich een probleem voordoen dan mag de lezer overtuigd zijn van het snel vinden van een adequate oplossing. In feite staan deze boeken vol met ouderwetse waarden en idealen: de vrouwen zijn mooi, intrigerend, in wezen lief en submissief en bijna altijd op zoek naar een sterke man, de mannen zijn dominant, rijk, gepassioneerd zowel in het werk als in de liefde, de familie is uiteindelijk nog steeds de hoeksteen van de samenleving, paranormale gaven wijzen de juiste weg en zelfs de wezens van de nacht zijn eigenlijk helemaal niet zo donker.

Diepe ontworteling van de hedendaagse mens

In de wereld waarin het literaire werk van Cormack McCarthy en Nic Pizzolatto op een meesterlijke en realistische wijze de uitzichtloosheid van ons bestaan weergeeft en tv-series als True detective en Ray Donovan het criminele opportunisme en diepe ontworteling van hedendaags mens schilderen, zijn de romantische series voor velen een manier geworden om de werkelijkheid te ontvluchten en de zoete droom van een volmaakte wereld te omarmen. De mens als een doelloos individu in een vijandelijke omgeving. Wie kan nou leven met die wetenschap?

Of is het simpelweg een meer algemene wens zich te willen identificeren met de geslaagde, de gelukkige, de knappe, de welgestelde? Internet heeft ons voorzien van een niet te evenaren berg informatie, maar ongesorteerd en ongevalideerd. Niemand wijst aan wat goed of slecht is, fout of juist. Iedereen kan kiezen wat hem of haar aanstaat. Wat hem of haar interesseert. Wat hij of zij zelf kan bestempelen als de waarheid. Ons leven is digitaal overzichtelijk geworden. Het lijkt voldoende om ons dagelijks leven een echtheid te verlenen door voortdurende visualisatie (selfies) en delen met anderen. We verankeren de mening van onze facebook community in onze hoofden door maar steeds te liken wat anderen met ons delen en in het leger van opgeheven duimen en smileys verliezen we steeds meer niet alleen ons mening maar ook onze identiteit. Proberen we die weer terug te vinden door te grijpen naar de verhalen waarin alles helder, vertrouwd en aantrekkelijk eenvoudig is? Misschien.

En misschien is het allemaal niet zo ingewikkeld en donker en vinden we het massaal gewoon leuk om na een dag hard werken uit te rusten tijdens het lezen van een pretentieloos, prettig boek die ons laat wegdromen in gezelschap van bekoorlijke personages. Een snel en gegarandeerd feelgood gevoel in een wereld waar goed gevoel voor iedereen al lang niet een dagelijks te verwerven en vanzelfsprekend stemming is.