Heroes of the Frontier - de wildernis van Alaska

Dave Eggers schrijft zeer uiteenlopende romans en lijkt per boek een nieuw publiek te vinden en (deels) zijn oude publiek te verliezen. Vind je zijn ene boek geweldig, dan is dan op geen enkele manier een garantie voor de volgende titel, laat staan voor zijn volledige ouevre. Verrassend, dapper en eigenzinnig. Wat vonden onze negen Hebbanlezers van Heroes of the Frontier?

Een reis door de wildernis van Alaska

In Heroes of the Frontier reist moeder Josie met haar kinderen Paul en Ana in een krakkemikkige camper door de wildernis van Alaska. Josie worstelt met demonen uit zowel het verre als het nabije verleden. De tocht begint als een fijne vakantie. Ze zien wilde dieren, bouwen kampvuren en genieten van het uitzicht. Maar hoe verder zij het woud in rijden, hoe meer wij leren over de gebeurtenissen die Josie dwongen aan haar oude leven te ontsnappen. Tussen alle geweldige en rare ervaringen door moet haar kleine gezin dit bizarre avontuur zien te overleven, om, hier aan de rand van de beschaving, voorgoed af te rekenen met het verleden dat haar blijft achtervolgen.

De verwachtingen

Anna las al meerdere van Eggers boeken en had daardoor hoge verwachtingen van deze nieuwe roman. Eggers' eerdere roman The Circle schiep hoge verwachtingen bij Iris, die nog even bang was dat de auteur een cliché neer zou zetten. Marianne verwachtte op basis van haar ervaring met een paar eerdere, zeer verschillende, romans van Eggers in ieder geval een boeiend boek. Marjolein weet alleen dat een boek van Eggers wel prachtig geschreven moet zijn en de moeite waard zal zijn. Ze weet uit ervaring dat je bij deze auteur eigenlijk nooit echt kunt weten wat je te verwachten staat. Sebastiaan is al Eggersfan sinds het debuut Een hartverscheurend verhaal van duizelingwekkende genialiteit, mede omdat de auteur zich telkens weet te vernieuwen en allerlei genres beheerst. Tessa vindt Eggers een geweldige schrijver en heeft meerdere boeken van hem gelezen. Ze heeft hooggespannen verwachtingen, mede dankzij de enthousiaste quote op de mooie cover. Wendel las, net als Victor, The Circle en vond dat een goed boek, maar met een vreselijke hoofdpersoon. Ze wist dat ze een goed geschreven boek kon verwachten, maar mogelijk niet per se een prettige leeservaring. 

Dat andere 'roadtrip'-boek

De vergelijking met Jack Kerouacs On the Road wordt door meerdere lezers getrokken. Iris zegt: 'Move over On the road, want Heroes of the Frontier is de roadtriproman van deze eeuw.' Anna ziet dat verband ook direct: 'Het verhaal begint enigszins langzaam, maar verandert al snel in een adembenemende roadtrip. De roman is gevuld met interessante inzichten en is herkenbaar voor lezers die er weleens over nagedacht hebben om opnieuw te beginnen op een geheel onbekende plek. Heroes of the Frontier doet denken aan On the Road (1957) van Jack Kerouac. Beide romans gaan over uiteengevallen dromen gaan en de hoofdpersonages ontmoeten tijdens hun reis verschillende interessante personen die allen een eigen verhaal hebben.'

'Courage was simply a form of moving forward.'

Heroes of the Frontier deed Marianne vanwege de camper, de kleine criminaliteit en het goedpraten daarvan denken aan Mr. Monk on the Road van Lee Goldberg. Marjolein: 'Heroes deed me wat betreft onderwerp, beschrijvingen (van land en personen) en aanpak enigszins denken aan de boeken van Annie Proulx.' Victor moet denken aan The Grapes of Wrath van John Steinbeck, waarin de armoedzaaiers op de vlucht slaan voor de honger. Wendel doet het boek denken aan John Irving: 'Een "outcast" die op zoek gaat naar zichzelf. Alleen spint Irving er veel meer interessante verhaallijnen en bijfiguren doorheen.'

De personages - Josie, Paul en Ana

Moeder Josie, zoon Paul en dochter Ana komen sterk over. Marianne vindt de beschrijving van de personages erg realistisch: 'De beschrijving van de verschillende personen is heel realistisch. De onzekerheid van Josie, die vrijheid zoekt, maar keer op keer achterhaald wordt door haar verleden. Prachtig vond ik de stukjes waar Paul zich heel zorgzaam opstelt naar Ana.' Kaj: 'Hoe graag het hoofdpersonage Josie ook weg wil komen van de andere mensen, dat blijkt moeilijk in een tijdperk waarin zelfs de ongerepte wildernis beïnvloed wordt door de verborgen gevaren van menselijke aanwezigheid. De roman is op zijn best als het de terloopse ontmoetingen beschrijft die het hoofdpersonage Josie heeft met de vele vrije geesten en dromers op haar pad. Figuren die ongebruikelijke en vrije liefdesrelaties aangaan in hippiecommunes; die dolende levensstijlen leiden van rondtrekken zonder vaste woon- of verblijfplaats; die zich gedesillusioneerd terugtrekken in eenzaamheid om verdere teleurstelling te voorkomen. Even raakt het leven van de verbitterde moeder aan de levens van gelijkgestemden, maar altijd stoot zij ze weer af om de mogelijke dreiging die de nieuwe contacten oproepen.'

'He was the only human she’d ever know who actually spoke in a way that could warrant that verb, to exclaim. The word was a strange one, so common in pictures book she read to her children. There, in the fifties and sixties, everyone was exclaiming all the time.'

Het boek had Sebastiaan vanaf de eerste pagina in haar greep: 'Het gaat over zeer menselijke en herkenbare situaties en over persoonlijke groei.' Tessa vond de personages niet altijd even geloofwaardig: 'Wat ze onderweg allemaal meemaakten vond ik dan wel weer leuk om te lezen. Ook al was dat soms ook nogal ongeloofwaardig, maar daar stoorde het me minder. Dat hoort ook wel weer bij een avontuur. En de manier waarop ze wil dat haar kinderen echte sterke helden worden vond ik mooi.'

Eén boek. Eén verdict: hot or not.

Het eindoordeel van ons negenkoppig lezerspanel is niet unaniem. Met drie Nots scoort Heroes of the Frontier alsnog een overtuigende voldoende, maar Eggers heeft met deze roman niet al zijn lezers tevreden gestemd. De roman heeft de lezers aan het denken gezet. Iedereen wil wel eens ontsnappen aan zijn leven, aan de problemen. Hoe ga je daarmee om? Kun je wel ontsnappen aan je verleden of moet je het toch ooit de kop bieden?

Anna is onder de indruk van Eggers' gedetailleerde en beeldende beschrijvingen van de natuur. Ze voelt zich als lezer meegenomen op Josie's reis door de wildernis: 'Eggers heeft een bijzondere schrijfstijl en zijn scherpzinnige observaties over de moderne samenleving maken het boek alleen maar beter. De schrijver wisselt grappige ontwikkelingen in het verhaal af met ontroerende herinneringen van het hoofdpersonage Josie en weet op deze manier ook de harten van zijn lezers te veroveren. Heroes of the Frontier is een memorabele literaire roadtrip, een ode aan de natuur en een kritische roman over de moderne maatschappij. Het boek is een aanbeveling voor lezers die graag worden meegenomen in een zoektocht naar identiteit en die een poging willen doen om de belevingswereld van een bijzonder personage te begrijpen.'

Tessa weet niet goed wat ze van het boek moet vinden: 'Aan de ene kant vond ik het een mooi idee: een moeder die met haar kinderen door Alaska zwerft in een oude camper, terwijl het gebied wordt geteisterd door bosbranden. Maar het hele verhaal er omheen vind ik allemaal nogal vergezocht. Al met al blijf ik dus een beetje met een dubbel gevoel zitten. Ik heb het boek met plezier gelezen, maar omdat het een boek van Dave Eggers was had ik er misschien meer van verwacht. Als een boek echt HOT is (de cirkel), dan lees ik het in een ruk uit. Dat kostte me in dit geval duidelijk meer moeite. En daar waar ik De cirkel aan Jan en alleman heb aanbevolen, zal ik dat met dit boek niet doen.'

Marjolein vindt Heroes of the Frontier een bijzonder en bijzonder mooi geschreven boek, maar zou het niet aan al haar vrienden aanraden, omdat het boek meer geschikt is voor literatuurliefhebbers die echt de tijd kunnen en willen nemen voor een boek: 'Het duurde even voor ik echt warm liep voor het boek, Josie is niet een hoofdpersoon die je gelijk mag, ze laat zich niet gelijk begrijpen. Maar naarmate het boek vorderde, vond ik het steeds moeilijker om het weg te leggen.'

Iris: 'Josie is geen aangenaam karakter: ze haalt haar kinderen weg uit hun omgeving, drinkt veel en gedraagt zich onverantwoordelijk: ze laat Paul regelmatig voor Ana zorgen en breekt meerdere malen in. Ze ontvlucht haar verantwoordelijkheden, maar zodra je meer weet over haar beweegredenen is het gemakkelijker om begrip op te brengen voor de situatie. De alwetende verteller geeft commentaar op Josie’s beslissingen en Eggers weet hier heel knap mee te spelen. Eggers heeft in zijn eerdere werk al laten zien dat hij een kunstenaar met taal is, en ook hier speelt hij met de taal, bijvoorbeeld door overpeinzingen van het gebruik van woorden.'

Victor vond de 400 pagina's die deze roman telt veel: 'Wat goed in beeld komt is de wanhoop van de Amerikaanse middenklasse. Josie's man is een klaploper, haar tandartspraktijkje wordt kapotgeprocedeerd, haat kinderen zijn 'remote'. Vluchten naar Alaska is echter ook niet alles. Af en toe schemerde door het verhaal heen dat Eggers misschien zelf een tour door het gebied heeft gemaakt, en heeft gedacht van 'daar zit een verhaal in'. Dat beschouw ik niet als een heel goed teken. Mooi dus, maar ook weer niet zó mooi en vernieuwend.'

Sebastiaan vindt deze roman een typisch Eggers-boek, met een herkenbare stijl: 'Hoewel het idee van het boek (proberen te ontsnappen aan je verleden) vrij simpel is, zou het Eggers niet zijn als hij dit niet op een bijzondere wijze zou vertellen. Heroes of the Frontier leest makkelijk weg, dus voor mensen die nog niets van Eggers gelezen hebben, zou dit misschien het ideale boek om kennis te maken met zijn werk. Een absolute topper! Oordeel: HOT!'

Marianne droomde weg bij de poëtische stijl en vond het boek af en toe ook humoristisch: 'De hoofdpersonen maken een duidelijke ontwikkeling door, wat mij betreft is dat bij Paul het duidelijkst zichtbaar. En dan denk ik onder andere aan zijn opstelling als Josie bezig gaat met een aantal musici. Hij laat zich niet wegsturen, zoals eerder, maar wil deelgenoot zijn. Als rode draad loopt de muziek die Josie wil maken in de vorm van een musical door het boek. Voor mijn gevoel heeft dat voor Josie een tweeledig doel, zowel het loskomen en verwerken van het verleden als het zoeken naar een creatieve uiting van wat vrijheid voor haar betekent. Ik heb het boek als zeer prettig leesbaar ervaren. Op sommige momenten, toen ik nog niet zo lang aan het lezen was, stoorde ik me soms aan de wat “kabbelende” en (te) uitgebreide delen. Tot ik ontdekte dat die stukken juist de functie hebben om even wat rust te geven om daarna weer extra krachtig verder te gaan.'

Wendel vond Josie een vervelend hoofdpersonage en heeft nog net niet tegen het boek zitten schreeuwen: 'De uitgever presenteert het als ‘darkly comic’. Alleen vond ik het moeilijk erg moeilijk om de humor ervan in te zien. Als je het met meer afstand bekijkt zou je het gestuntel van Josie zeker als grappig kunnen zien. Ik vond dat lastig. Wat mij betreft zat er ook niet genoeg variatie en diepte in. Wellicht had de uitgever er beter aan gedaan om het als “the anti-American Dream” te presenteren. Leuk uitgangspunt, maar jammer van de uitwerking.'

Kaj vindt dat de roman lekker wegleest als een vermakelijke avonturenroman met een ironische knipoog naar de typisch Amerikaanse mythe van pioniers die nieuwe mogelijkheden vinden in de ongerepte wildernis: 'Hier wordt de staat Alaska geschetst als een eindeloos wegennetwerk waar het gevaar voor bosbranden continu op de achtergrond sluimert. Brandweerdiensten hebben een dagtaak aan het voorkomen, het blussen en het reguleren van de verkeersstromen in de regio. Dave Eggers schetst met deze roman een raak beeld van modern activisme en de zoektocht naar saamhorigheid in een rap veranderende wereld. Terwijl het idee van wildernis hol blijkt, vluchten de verschillende personages terug in een nostalgische weemoed naar de pioniersmythe van weleer. Als een modegril of als een lifestylekeuze. Zonder oog voor het gevaar wat er zich duidelijk in hun blikveld plaatsvindt: elk onvoorzichtig aangestoken vuurtje herbergt een mogelijke natuurramp. En dat kan alleen door de autoriteiten geblust worden.'