Eigenwijze selfpubbers #8: Ton Vogels
'Een boek als een boeddhistische parabel', 'een troostende roman over berusting en vervulling', 'een met mystiek overgoten verhaal waarvan je niet kunt voorspellen hoe het eindigt', het zijn een aantal lovende kreten van Hebban- recensent Victor de la Vieter over Wolfskind, het tweede boek van Ton Vogels (1979). Deze auteur debuteerde in 2012 met zijn roman De duivel van Vico bij Uitgeverij Prometheus, een verhaal over de Nederlandse sterrenkundestudent Tomaso, die door zijn familie voor straf naar het Zuid-Italiaanse Vico del Gargano wordt gestuurd. Daar moet hij als boetedoening een muur bouwen om de sinaasappelboomgaard van de familie Mastromatteo en raakt hij in de ban van de mysterieuze dochter Carmela.
Alhoewel Vogels' debuut goede kritieken ontving, kreeg het boek niet de aandacht waarop de auteur had gehoopt. Dat is een van de redenen waarom hij bij zijn tweede roman, Wolfskind, voor een heel andere aanpak koos. Hij besloot deze roman in eigen beheer uit te geven en richtte daarvoor een eigen uitgeverij op met de opmerkelijke naam 'Salon des Refusés'. Om een zo goed mogelijk boek te schrijven riep Vogels de hulp van lezers in en bedacht daarnaast interessante marketingstrategieën om zijn boek aan de man te brengen. Hebban vroeg Ton Vogels naar zijn beweegredenen en slimme acties!
Je eerste boek, De duivel van Vico, verscheen vier jaar geleden bij Uitgeverij Prometheus. Wat heeft je doen beslissen je tweede boek zelf uit te geven?
'Dat was een combinatie van teleurstelling en ambitie. Teleurstelling, omdat Prometheus mijn roman niet de aandacht gaf waar ik op gehoopt had. Ambitie, omdat het zelf uitgeven me de kans geeft om van mijn boek iets bijzonders te maken. Van de cover tot een genummerde, eerste druk. Van promotie-acties tot bijzondere verkoopplekken.'
Je richtte voor je tweede boek, Wolfskind, een eigen uitgeverij op: Salon des Refusés. What’s in the name?
'Die naam kwam ik tegen tijdens mijn studie Kunstgeschiedenis. Salon des Refusés betekent ‘salon van de geweigerden’. Het was een kunsttentoonstelling waar werk van geweigerde kunstenaars te zien was. Ze mochten in 1863 niet exposeren op de officiële Salon in Parijs. Daarom richten ze een alternatieve tentoonstelling in. Leuk detail is dat die geweigerde kunstenaars nu wereldberoemd zijn. Denk bijvoorbeeld aan Renoir en Courbet.'
Wolfskind
Kun je wat meer vertellen over Wolfskind ?
'Wolfskind gaat over de vraag wanneer je het verleden los moet laten. Aan de ene kant volg ik daarvoor een archeoloog die de vondst van de eeuw denkt te doen. Aan de andere kant lees je over Nova, een 11-jarig weesmeisje dat op zoek is naar haar verleden. Die twee verschillende blikken op het verleden vind ik boeiend. De vraag die ik probeer te beantwoorden is: hoe geef je het verleden betekenis?'
Al voordat het boek af was betrok je lezers bij het proces. Hoe heb je dat gedaan?
'Toen het boek voor ongeveer 80% af was, heb ik het laten lezen aan drie verschillende leesclubs. Dat heeft me enorm geholpen. De lezers voelden zich in het begin wat bezwaard; ze vonden zichzelf niet deskundig. Ik was bij hun bespreking. Hun discussies en interpretaties waren juist heel waardevol. Het gaf me inzicht in hoe mijn verhaal overkwam. Of wat ik had bedacht ook werkte.'
Slimme marketing
Welke middelen heb je ingezet om je boek aan de man te brengen?
'Uiteraard social media. Ik heb bijvoorbeeld mensen gevraagd te stemmen op de cover. Dat leverde bijna 3000 reacties op. Daarnaast had ik in mijn roman ansichtkaarten gestopt die mensen konden versturen. Ik had ze al gefrankeerd én geadresseerd. Zo kregen sommige boekhandels, kranten of programma’s een mooie stapel, hopelijk enthousiaste, reacties. Tot slot heb ik ook geprobeerd om originele verkoopplekken te vinden. Mijn roman verkoopt nu het beste bij een slijter. Daar heb ik geen enkele concurrentie van andere boeken.'
Hoe heb je de eerste oplage van Wolfskind bepaald?
'Daarvoor heb ik mijn hoop en de offerte van de drukker naast elkaar gelegd. Ik kwam uit op 500 exemplaren. Daarvan heb ik een mooie hardcover editie gemaakt.'
Succes
Inmiddels is de eerste druk nagenoeg uitverkocht. Waar denk je dat dit succes vooral aan te danken is?
'Ik denk en hoop dat het verhaal zelf de oorzaak is. Mensen reageren enthousiast, soms ontroerd. Je hebt slimme marketing nodig om lezers te vinden en vanaf dat moment moet het verhaal het werk doen. Daar komt het uiteindelijk toch op neer.'
Hoe zorg je ervoor dat je steeds meer lezers bereikt?
'Ik probeer boekhandels enthousiast te maken om mijn roman in de winkel te leggen. Door te bellen of gewoon binnenlopen. Dat werkt erg goed. Je hoort vaak dat boekhandelaren geen risico durven te nemen, maar ik ben verrast door de enthousiaste reacties.'
Je studeerde zowel Nederlands als kunstgeschiedenis. Ben je van plan deze beide disciplines altijd terug te laten keren of te combineren in je boeken?
'Ik denk dat je altijd schrijft over onderwerpen die je interessant vindt. Je bent toch een paar jaar met je boek bezig, dan moet je het écht leuk vinden. Dus de kans is groot. Maar je weet nooit wat er op je pad komt.'
Welke wijze les heb je voor schrijvers die erover denken hun boek in eigen beheer uit te geven?
'Als je bereid bent er veel tijd in te steken, is zelf uitgeven een mooi avontuur. Vind je alleen het schrijven leuk? Dan is het slimmer om het via een uitgever te doen.'
Welke schrijfplannen heb je?
'Nu mijn roman net af is, vind ik een vacuüm zonder schrijven eigenlijk wel lekker. Dat geeft me ook de rust en ruimte om weer nieuwe plannen te maken. Dus eigenlijk heb ik op dit moment geen idee.'
We sluiten deze rubriek altijd af met ‘de Hebban Pitch in Zeven Zinnen’. Waarom zouden we jouw boek moeten lezen?
'Pas verscheen er een recensie in het Algemeen Dagblad met een titel die zowel prikkelend is als de inhoud goed weergeeft. ‘Sprookjesachtige pageturner.’ Een fantastische pitch in twee woorden.
