Eliza Kennedy: “Ik lijk op geen enkele manier op Lilly.”

“Hi, I’m Eliza, nice to meet you”, is het eerste dat de Amerikaanse auteur tegen me zegt. Het interview vindt plaats in het Ambassade Hotel in Amsterdam. “Ik hoop dat je straks de weg nog terugvindt in deze doolhof van gangetjes”, zegt Eliza terwijl we naar de kamer gebracht worden waar het interview plaatsvindt.  

Het is prachtig weer. Op de achtergrond horen we de boten, maar ook regelmatig komt er een brommer voorbij rijden. Eliza maakt het niet uit en begint haar verhaal. “Ik ben geboren in het zuidwesten van Amerika. Toen ik rechten ging studeren ben ik naar Iowa verhuisd, hier studeerde ik literatuur. Maar dat was het niet helemaal. Ik besloot rechten te gaan studeren op Harvard.” Eliza denkt even na. “Ik werkte voor een rechter, mijn baan was eigenlijk vergelijkbaar met wat Lily voor werk doet in Ja, ik wil niet. Dit was net iets te zwaar voor me. Ik kreeg een burn-out en wist niet wat ik moest gaan doen. Ik besloot in de voetsporen van mijn partner Joshua te treden. Ik ging een boek schrijven.”  

“Een van de problemen tijdens het schrijven was discipline”, geeft Eliza toe. “Op een gegeven moment moest ik kiezen. Of ik word weer rechter, of ik ga proberen om een boek te schrijven.” Eliza koos voor het laatste en gaf zichzelf een jaar om het manuscript af te ronden. “Uiteindelijk schreef ik het verhaal in een periode van iets minder dan een jaar. Het was altijd al duidelijk; het verhaal moest plaatsvinden in Key West. Maar wat voor verhaal? Ik kon schrijven, maar ik had alleen maar ervaring met het schrijven van juridische stukken, wat toch heel wat anders is dan het schrijven van een boek.” Eliza lacht even. “Het moest in ieder geval over een bruiloft gaan. Met een bruid die twijfelde of ze wilde trouwen. Maar waarom de twijfel? Lily begon het verhaal zelf tegen me te vertellen.”  

Als advocaat wist Eliza goed hoe ze gestructureerd moest werken. “Ik begon met schrijven, schrijven, schrijven. Het moest anders. Ik maakte een overzicht. Elke hoofdstuk had een pagina. En daar beschreef ik wat er in welk hoofdstuk moest komen.” Langzaamaan ontstond het boek. En alle nieuwe ideeën verwerkte Eliza opnieuw in haar ‘kapstok’ “Eigenlijk wist ik ook nog niet goed hoe het verhaal moest lopen. Ik wist kern, maar meer niet. Sommige dingen kwamen voor mij ook als een verrassing.”  

“Zoals Lily’s familie. In Amerika gaan veel huwelijke stuk”, vervolgt de Amerikaanse. “Veel scheidingen eindigen in ruzies. Ouders gaan uit elkaar en zien elkaar nooit meer. Ik wilde met mijn boek vermaken. Er moest een entertainmentfactor in zitten. Daarom koos ik voor een gecompliceerde familie. Lily’s familie met mam, 2 stiefmoeders, oma en pa was geboren. Het idee was vooral om hen Lily te laten schetsen. Haar ouders kennen haar. Zij vertellen het verhaal hun (klein)dochter.” Dit was een van de tools die Eliza heeft gebruikt om de vaart in het verhaal te houden. “Ik kon ook jaren eerder beginnen en uitleggen hoe Lily’s verleden was, maar het zelf ontdekken door het contact met de ouders en oma gaf me de mogelijkheid om de vaart in het verhaal te houden.”  

Over een ding is Eliza heel stellig: “Ik lijk niet op Lily. Ik ben meer de Freddy uit het verhaal. De vriendin die niet veroordeelt en probeert om haar vrienden de juist richting op te leiden.” Het kostte haar dan ook niet veel moeite om Freddy’s lijn te schrijven. “Ik wilde laten zien dat Lilly niet alleen een rebel was. Het was veel gecompliceerder. Freddy gaf me die mogelijkheid.” Het goed vormgeven van Will, Lilly’s ‘saaie’ verloofde, was erg lastig voor Eliza. “Ik wilde hem niet als de perfecte man wegzetten, want dan zou Lilly niet steeds vreemd gaan. Dus dat was lastig. Qua uiterlijk en carrière was hij perfect, maar er moest iets missen. Het tot leven brengen van hem was lastig. Hij is niet erg belangrijk in het verhaal. Pas aan het einde neemt hij zijn plek in en blaast ‘ie je bijna van je stoel.”  

“Wist je trouwens al dat Ja, ik wil niet verfilmd wordt?” Eliza straalt terwijl ze dit vertelt. “Material, het productiebedrijf van Spiderman-acteur Tobey Maguire en en Matthew Plouffe hebben de filmrechten gekocht. Ik ben al bezig met het schrijven van het script. Anders maar zó enorm leuk.” En er is nog meer nieuws. “Ik ben al over de helft met mijn tweede boek en misschien komt er in de toekomst nog een vervolg op Ja, ik wil niet.” Over dat laatste is Eliza nog een klein beetje twijfelachtig. “Het moet natuurlijk wel iets toevoegen. Anders kan ik beter aan iets totaal anders beginnen.” Met die worden nemen we afscheid van de Amerikaanse auteur. Eén ding is zeker: Eliza Kennedy, daar gaan we nog veel van horen.