Elk karakter heb ik lief - Natasza Tardio

Iets meer dan een week geleden heb ik de eerste versie van mijn volgende jeugdthriller ingeleverd bij de uitgever. Altijd een vreemd moment. Eerst is daar de euforia: 'Jeej, dat heb ik toch maar weer geflikt', en dan een soort van depressief en leeg gevoel.

Wekenlang kijk ik uit naar het moment dat het manuscript gereed is en ik eindelijk weer wat vrije tijd krijg en als het dan zover is voelt het alsof ik in een zwart gat val. Na maanden met voorbereiden, research, bedenken van plots, uitwerken van karakters en het uiteindelijke schrijven van het verhaal, is daar plotseling de leegte en in plaats van te genieten van andere dingen dan schrijven, begint al snel de onrust de ontstane leegte in mijn hoofd op te vullen.

Twijfel en onzekerheid dringen zich op. Misschien had ik beter zo, misschien had ik beter zus. Om nog maar niet te spreken over de onzekerheid van het wachten. Wachten tot je feedback krijgt van de uitgever en weer verder kan met eventuele herschrijvingen. Maar vooral wachten tot ik (eindelijk) weer kan samensmelten met mijn personages, want jeminee, wat mis ik mijn karakters. Personages die me stuk voor stuk - goed of slecht - lief zijn.

Mijn enige troost is dat ik weet dat ik voorlopig nog niet definitief afscheid van ze hoef te nemen. Er volgen wellicht nog wel stukjes herschrijvingen, zeker nog een aantal proefdrukken die ik moet doorworstelen en dan natuurlijk nog de zetproef. Verder zijn we bezig met het omslag te finaliseren en een heuse boekentrailer.

Kortom, er is nog genoeg te doen, maar toch, dat is niet echt hetzelfde. Mijn personages hebben het moeilijk gehad en ik als auteur heb alles met ze doorlopen. Hun emoties, hun acties, hun blijdschap, maar zeker ook hun verdriet, pijn en verliezen. Maar het tijdelijk leven in de wereld van mijn karakters is voorbij en hun belevenissen die ik heb gecreërd en doorleeft ook en het naderende afscheid komt steeds dichterbij.

Elk karakter heb ik lief, elk verhaal waar zij deel van uitmaken wordt deel van mijn geschiedenis en als het boek er straks is, is het tijd om verder te gaan. Op weg naar een nieuw avontuur, op weg naar nieuwe ontmoetingen. Soms vertrek ik echter al eerder, dan begint er al iets te borrelen voor de huidige reis is afgelopen. En hoe ik mezelf daar ook tegen probeer te verzetten, het heeft weinig zin. Vorige week betrapte ik mezelf erop dat een nieuwe geschiedenis zich al aan het opdringen is. Eén zo interessant dat onderdrukken geen zin heeft. Been there, done that.

Dus heb ik afgelopen zaterdag maar alvast een nieuw schrijfboekje gekocht, zodat ik kan vertrekken als mijn nieuwe reisgenoten teveel gaan zeuren. Het is beter voorbereid te zijn, want naast dat ik al mijn karakters lief heb, zijn ze ook ontzettend eigenwijs. Het woord 'nee' wordt niet geaccepteerd, net zo min als 'even wachten tot ik klaar ben' en misschien is dat maar beter ook. Verhalen zijn er om ontdekt te worden en personages om de nieuwe reis samen met mij te doorlopen. Prachtige, avontuurlijk reizen die hopelijk nog vele jaren zullen voortduren en eigenlijk onderdeel uitmaken van één lange reis. De reis die alle schrijvers maken.

Of zoals Kavafis schreef in zijn prachtige gedicht Ithaka:

Houd Ithaka wel altijd in gedachten.
Daar aan te komen is je doel.
Maar overhaast je reis in geen geval.
't Is beter dat die vele jaren duurt.

Natasza Tardio