Ellen Lina: Mijn eerste X

Hallo! Ik ben Ellen Lina - Rink, ik durf mezelf inmiddels (heel voorzichtig) auteur te noemen en vandaag mag ik mezelf storten op de column; De eerste keer.

Interessante titel. De eerste keer. Roept bij mij, eerlijk gezegd, iets heel anders op dan alles wat met boeken of schrijven te maken heeft. In mijn laatste roman Sky schrijf ik overigens echt over de eerste keer. Die scene duurde voor m’n gevoel eeuwen. Mijn hemel, wat was dat ingewikkeld. Dat ging ongeveer zo:  schrijft een zin – kijkt een uur uit het raam – schrijft een zin – gaat thee drinken – schrijft een zin – neemt toch maar een glas wijn – schrijft een zin – Oh my God, dit gaat me nooit lukken, neemt nog een glas wijn - enzovoort. Uiteindelijk is de scene er gekomen en dat was de eerste keer dat ik de eerste keer beschreef. Voorlopig was het ook de laatste keer.

Anyway. Ik wil het graag hebben over de eerste keer dat ik een recensie kreeg voor mijn boek Ooit zal ik je weer zien. Voor Vasthouden, mijn eerste boek, kreeg ik een erg leuke recensie van chicklit.nl, maar ik had toen net mijn eerste kind gekregen en alles ging zo’n beetje langs me heen, aangezien een eerste kind een heleboel eerste keren met zich meebrengt en ik de rest van de wereld links liet liggen, ook mijn recensie voor Vasthouden. Ik denk zelfs dat ik het niet eens zo bewust heb meegemaakt (hoort dat bij eerste keren misschien?).

Wat een hoop eerste keren…  

Dus, weer terug naar de recensie van Ooit zal ik je weer zien, die kwam van Adorable Books. Oh, zo spannend vond ik het. De eerste recensie voor het boek dat ik al zo lang geleden geschreven had en waar ik aan had gewerkt tot ik er helemaal dol van werd en niet meer kon beoordelen of het nou goed of totally shit was. Ik weet het nog als de dag van gisteren. Ik was net wakker (Curaçao loopt een aantal uren achter, niet denken dat ik midden op de dag lig te slapen) en ik zag een mail van mijn uitgever met daarin de link naar de blog van Adorable Books. Hart in m’n keel. Hoe erg zou het zijn als ik maar één ster zou krijgen, of twee? Mijn ogen vlogen langs de regels, op naar die sterren onderaan de recensie… Vierenhalve ster! Krijg nou wat! Ik sprong uit bed en deed een erg luidruchtig dansje. Hele familie meteen wakker, maar God, wat was ik blij.

Die onzekerheid wanneer een boek er daadwerkelijk komt… Pfoe. Ik maak het nu voor de derde keer mee. Is natuurlijk alsnog heel weinig, maar ik kan er in ieder geval ietsepietsie over meepraten. Vasthouden ging dus in een redelijke waas aan me voorbij, maar bij Ooit zal ik je weer zien was ik me heel erg bewust van het feit dat recensies je boek kunnen maken of breken. Van de meeste recensenten kreeg ik een mailtje of vernam ik via Social Media dat ze begonnen waren met lezen. Nou, daar ging ik hoor. Zenuwen. Wachten. Zou ze het al uit hebben? Zou ze het wel wat vinden? Komt ze er wel doorheen? Kan ik überhaupt wel schrijven? Moet ik geen andere hobby gaan zoeken? Shit, nog steeds niks gehoord of gelezen op Twitter. Ik ga een andere hobby zoeken. Ik stop met schrijven. Oh! Ze is klaar! Vijf sterren! VIJF STERREN! IK WORD GEK! SCHAT!! SCHAAAAAT! VIJF STERREN! TREK DE CHAMPAGNE UIT DE KAST!!

Zo gaat dat dus in huize Lina wanneer het recensie-tijd is. Nu is het bijna weer zover, ik word al nerveus als ik eraan denk. Iedere nieuwe recensie is een eerste keer, het blijft spannend en het blijft het meest fantastische gevoel van de wereld wanneer iemand je werk weet te waarderen.

Inmiddels weet ik dat wat de recensent schrijft belangrijker is dan het aantal sterren. Wat is er nou mooier dan mooie woorden over mijn woorden? Ik word daar zo gelukkig van. Stel je voor, dat ik na Sky ook weer zoveel geweldige recensies krijg… Weer die geluksmomentjes mag beleven… Dromen mag, hopen ook. Stiekem kan ik niet wachten.

De eerste keer… Zucht… Het blijft spannend, over welke eerste keer we het ook hebben. Heel veel liefs en tot Sky (waar je die lieve recensenten van Ooit zal ik je weer zien in zult tegenkomen :-)).