Enthousiast over 'De weg naar Little Dribbling'

Deze leesclubsamenvatting is van de hand van leesclubcoördinator Jan Koster.

Bill Bryson schrijft over taal, wetenschap en reizen. In 1995 heeft hij Een klein eiland geschreven. Tijdens een gesprek met de uitgever borrelde het idee op om een vervolg te schrijven. Het idee kreeg vorm toen hij in een oude atlas las over de langste afstand die je in Groot Brittannië over land kon afleggen en die stelling naar zijn mening niet leek te kloppen, immers als je door het land kronkelt is de langste afstand theoretisch oneindig.

Bryson wilde weten wat de langste afstand was die in een kaarsrechte lijn van zuid naar noord loopt. Dat is een afstand van circa 1.400 kilometer, met Bognor Regis als beginpunt en Cape Wrath als eindstation. Die rechte lijn noemde hij de Brysonlijn en zou een handvat zijn voor de af te leggen route.  Maar, impulsief als hij kan zijn, zou Bryson zichzelf verloochenen als hij die lijn zou aanhouden. Zijn belevenissen en impressies heeft hij opgetekend in De weg naar Little Dribbling, een fictieve plaats uit de voorganger van dit boek.   

Leesclubvragen en discussie

De overheersende thematiek bestond uit weemoed over teloorgang van de natuur door bebouwing, ergernis over maatschappelijke verloedering en de enorm rijke geschiedenis van Groot Brittannië. Bryson presenteert zich als een schrijver met: frustraties, humor, liefde voor Engeland, een eerlijke en oprechte houding, zelfspot, een onderhoudende toon en een toegankelijke stijl. Ofwel: een man met veel gezichten en humeuren die niet te beroerd is stelling te nemen. De conclusie kan wel zijn dat hij zich presenteert als een ouwe mopperkont in die het vaak heeft over 'vroeger was alles beter' en dit neerpent met veel ironie en sarcasme, maar waar tussen de regels door een grote liefde voor het land en de geschiedenis valt waar te nemen. 

Dit valt het best te illustreren door een aantal citaten die de leesclublezers hebben genoemd. 

'Dit is echt een maf land' (reiziger) 'Ja, dat is het,' beaamde Bryson tevreden.

'Goedemiddag, Mr Morley. Heeft u voor mij een zakje mottenballen en heeft u een gelukkige, stabiele relatie, heteroseksueel of anderszins?'

'Dunning en Kruger hebben ongetwijfeld baanbrekend werk gedaan, maar hun artikel werd geschreven in 1999, en de wereldwijde stupiditeit is sindsdien alleen maar razendsnel voortgeschreden, zoals we zojuist in Texas zagen.'

'Als je denkt dat de enige mensen die je in je land hoort te hebben de mensen zijn die je zelf voortbrengt, ben je niet goed snik.'

'Het is ’s werelds grootste park, ’s werelds volmaaktste, niet als zodanig bedoelde tuin. Dit is, in mijn ogen, misschien wel het meest glansrijke kunststuk van de Britse natie.'

'Een halve firkin is een kruik, een halve kruik is een scheut, een halve scheut is een neut en veel halve neut is een drupje. Wat is daar niet logisch aan?'

'Onlangs realiseerde ik me ontzet dat ik nu zelfs te oud ben voor vroegtijdige dementie.'

Het eindoordeel 

De weg naar Little Dribbling werd in het algemeen positief beoordeeld. Naast de eerder genoemde opmerkingen over de stijl viel op dat een aantal lezers ook wel wat kritiekpunten hadden: te weinig lijn in het verhaal, teveel herhaling waardoor verveling op de loer ligt en een soort van harde humor die niet iedereen altijd op prijs kon stellen. Als positief werd vooral genoemd ook weer de humor, de liefde voor het land en zijn historie en de zeer toegankelijke stijl. Het resulteerde in een gemiddelde waardering van ruim 3,5 ster.

Wil je de leesclubdiscussie rond De weg naar Little Dribbling nalezen, dan kan dat hier.