Evelien van den Akker is bezig met een tweede boek

Wat zouden vrienden over Evelien van den Akker zeggen?
Een doorzetter, ondernemend, creatief, licht chaotisch, een flapuit en een tikkeltje naïef.  

Hoe is jouw leven als schrijver begonnen?
Met een wedstrijd van de NRC, waaraan ik eigenlijk voor de lol deelnam. Ik studeerde aan het AMFI (Amsterdam Fashion Institute), omdat ik voor mezelf een carrière in de mode had bedacht. Ik was een van de winnaars van de wedstrijd, zodat ik mocht meewerken aan een studentenbijlage voor de krant. Dit eerste gepubliceerde artikel zit nog ergens in een verstofte map. Toch duurde het een paar jaar voordat ik echt begon te schrijven. Ik startte met modevakbladen. Het was een gulden middenweg waarbij ik mijn modeachtergrond kon combineren met schrijven. Vanaf dat moment werden mijn pen, notitieboek en laptop net zo belangrijk als mijn bankpas. Na een paar jaar ging ik freelancen omdat ik vrijheid wilde.  

Hoe heeft de diagnose MS jouw leven beïnvloed?
De diagnose drong eerst niet tot me door. Ik wist dat mijn leven nooit meer hetzelfde zou zijn vanaf dat moment. Maar hoe het zou veranderen? Ik had werkelijk geen idee. Pas toen ik meer over de ziekte ging lezen, sloeg de angst toe en werd mijn onbevangenheid weggevaagd. Ook werd ik gefrustreerd en kwaad. Ik was dertig, single in Amsterdam, had een rijk sociaal leven en surfte in Nederland of erbuiten. Met dertig gaat het allemaal gebeuren, had ik bedacht: de geweldige carrière, de leuke vent, nog meer reizen en surfen. En misschien ooit kids? In plaats daarvan kreeg ik die rot MS. Opeens had ik een ziekte die een tikkende tijdbom zou kunnen zijn. En blijkbaar ging het bergafwaarts. Waarom adviseerden de artsen mij anders dringend medicijnen te gaan injecteren? Met tegenzin begon ik een paar maanden later met injecteren en ik veranderde langzaam in de patiënt die ik niet wilde zijn. Ik werd steeds zieker en besloot, tegen alle adviezen van artsen in, te stoppen met medicijnen. Waren die medicijnen wel zo goed voor me? Ik wilde het gaan uitzoeken. Ik vond het doodeng en had het gevoel dat ik zonder vangnet verder ging. Vanaf dat moment begon mijn jarenlange zoektocht om me weer goed te voelen en weer de energieke persoon te worden die ik altijd was. Ik heb veel strijd geleverd met mijn omgeving en vooral ook mezelf. Uiteindelijk heb ik een balans en gezonde levensstijl gevonden en ik durf te zeggen dat ik die voor de diagnose zeker niet had. Toen was de noodzaak er niet, nu wel.  

Hoe is dat terug te vinden in jouw boek Een positieve uitslag?
Het boek omschrijft alles wat ik heb ervaren, ontdekt en geleerd. Maar het boek is nog veel meer dan dat. Het is ook een Coming of Age roman met issues waar veel meer dertigers tegenaanlopen. En het is bovenal een liefdesverhaal. Twee dagen na de diagnose leerde ik namelijk een man kennen die, net als MS, mijn leven zou veranderen: Arne. Maar wat was ik onzeker. Vindt hij me wel leuk genoeg? Wil hij er wel echt voor gaan, of ben ik een van zijn veroveringen? Zo’n knappe en leuke vent kan zoveel mooie meiden in Amsterdam krijgen. Waarom zou hij in godsnaam voor mij kiezen? Normaal had ik dit al spannend gevonden, maar nu ik wist dat ik een ongeneeslijke ziekte had, werd die onzekerheid alleen maar versterkt. Wat was het eng om het hem uiteindelijk te vertellen en wat was het een opluchting dat hij niet wegliep. Terwijl we verliefd werden, werd ik steeds zieker. Een tijd die luchtig en heerlijk had moeten zijn, was ook zwaar en verdrietig. Steeds meer moest ik hem toelaten en beetje bij beetje werden we een team. Vooral toen we naar Londen verhuisden, vanwege het werk van Arne. Daar werden we teruggeworpen op elkaar en ik ook op mezelf. Die tijd heb ik genomen om eindelijk alles te gaan onderzoeken over de ziekte, de medicijnen, alternatieven en ook over mezelf meer te leren. Om mijn balans te vinden, moest ik eerst weten wie ik nu werkelijk was. Waar werd ik gelukkig van? Waarvan kreeg ik stress? In Londen ben ik begonnen met mijn boek en ik ben in Nederland geëindigd bij de dag dat ik weer werd overvallen door positief nieuws. Alleen was het dit keer iets waar ik heel blij van zou worden. Wat? Dat kun je in het boek lezen.   

Ervoer je het schrijven van Een positieve uitslag als een uitlaatklep of iets therapeutisch?  
Zeker. Het voelde als een film in mijn hoofd. Alle scènes trokken aan me voorbij en ik schreef razendsnel mee. Soms moest ik lachen om grappige momenten. (Vooral momenten met Arne.) En soms moest ik enorm huilen om de pijnlijke momenten. Alles heb ik nu zo vaak herbeleefd, dat het boek voor mij echt heeft geholpen bij het verwerken.    

Wat voor reacties krijg je op Een positieve uitslag?
Ongelooflijk mooie reacties. Lezers vinden het prettig leesbaar, boeiend en ik heb vaak gehoord dat ze het boek niet konden wegleggen en binnen twee dagen uit hadden. ‘Het zou zonde zijn als je niet verder gaat met schrijven,’ werd me vaak verteld. Ook van boekenclubs krijg ik die reactie. Dat vind ik een mooi compliment. Ik wilde mijn verhaal toegankelijk maken voor een breed publiek en dat is kennelijk gelukt. De reacties maken meer bij me los dan het vasthouden van het eerste exemplaar. Natuurlijk was dat een mijlpaal, maar ik voel me nog altijd vereerd en nederig als een lezer schrijft dat hij of zij hoop uit mijn boek heeft geput, heeft gelachen en gehuild. Een van deze e-mails heb ik uitgeprint en aan de muur gehangen.

Is er een verschil tussen de Evelien voor 2008 en de Evelien na 2008 (op de MS na)?
Ik weet veel beter wie ik ben en wat bij me past. Hierdoor heb ik minder stress, wat volgens mij een van de boosdoeners is van MS. Door beter naar mezelf te luisteren kan ik ook eerder stoppen zodra er klachten zijn, waardoor de aanval minder heftig wordt. Al moet ik eerlijk toegeven, dat ik hiermee nog wel eens de fout inga. Maar gelukkig veel minder vaak dan vroeger en nog altijd leer ik. Soms vind ik het jammer dat ik minder energie heb dan zes jaar geleden. Ik surf geen uren achter elkaar en ga ook niet meer dansen tot vijf uur ’s nachts. Maar misschien had ik dat ook niet meer gedaan als ik geen MS had. Dat weet ik niet zo goed. Wat ik wel weet, is dat ik door die basisrust en balans vaker lekkerder in mijn vel zit in vergelijking met voor 2008. Mede dankzij en ondanks deze ziekte.    

Zijn er al plannen voor een tweede boek?
Ik ben voorzichtig begonnen met het bedenken van een verhaallijn voor een tweede boek. Het schrijven van het eerste boek bleek ongelooflijk intens. Gelukkig had ik een fantastische uitgever en redacteur die me heel goed begeleid hebben. Door hen heb ik bijvoorbeeld geleerd hoe ik een dialoog en een duidelijke verhaallijn kan neerzetten. Het voelde als een opleiding, waarvan ik veel geleerd en genoten heb. En zoals lezers mij al vertelden; het zou zonde zijn als ik daar nu niets mee ga doen. Zodra ik een concreter idee heb, dan zal de uitgever de eerste zijn die het hoort. Wel weet ik dat het een feel good boek moet worden en dat het net zo leesbaar moet zijn als het boek dat ik nu heb geschreven. Ik vind zelf de boeken van schrijvers als David Nicholls heerlijk. Boeken die lekker weglezen, met veel grappige en slimme dialogen, liefde en vooruit… wat drama.    

Wat houdt jou in het dagelijks leven verder bezig?
Naast schrijven ben ik bezig met een internetconcept, waarover ik helaas nog niet veel kan vertellen. En de nieuwe lifestyle is echt een groot deel van mijn leven geworden. Naast yoga, zwemmen en surfen ga ik nu ook naar zen-meditatie, houd ik me bezig met orthomoleculaire geneeskunde en vooral met veel gezond en lekker eten. Continue ben ik op zoek naar recepten voor fruitsappen en smoothies van groente, fruit en kruiden. Of naar interessante gerechten die zowel supergezond als lekker zijn. Ik heb de grootste lol in het bedenken van combinaties of bestaande gerechten een eigen twist te geven. En soms mislukt het genadeloos en bestel ik Thai.    

Heb jij nog een boodschap voor de lezers?
Je hebt misschien niet altijd invloed op de omstandigheden waarin jij je bevindt, maar je kunt bepalen hoe je ermee omgaat. De geest is ongelooflijk sterk. Ik heb ervoor gekozen om niet meer in angst te leven en me geen zorgen te maken om iets wat misschien niet gaat komen. En dat geeft me levensenergie. Dat wil ik meegeven; Leef, en neem je lot in eigen handen.         

Foto: Evelien van den Akker © Erna Faust