Interview Carry Slee

Door Natasza Tardio

“Ik kies voornamelijk wat het leukste is voor het verhaal”

Dit is de eerste keer dat je een boek schrijft voor jongvolwassenen (16+). Hoe kwam je op het idee om dit te proberen en waarin verschilt het schrijven tussen deze twee leeftijdscategorieën?
Normaal schrijf ik voor 12+ of voor volwassenen, een roman voor 16+ had ik nog nooit geschreven, maar het leek mij leuk om juist voor die groep die mijn 12+ boeken waren ontgroeid een roman te schrijven. Veel van mijn fans vroegen hier ook om en nu kunnen ze door lezen als ze dat willen. Ook zocht ik naar een nieuwe uitdaging en 16+ was de enige leeftijdscategorie waar ik nog niets voor had. Uit deze uitdaging is Bangkok Boy voortgekomen. Voorheen was 12+ echt mijn favoriete leeftijd om voor te schrijven, maar nu vind ik 16+ ook erg leuk om te doen, hoewel het zeer verschilt van 12+. Het is een compleet andere leefwereld, er moet echt seks en drugs in en ook de taal die wordt gebruikt is anders. Ook is het erg belangrijk dat je bij deze leeftijd vaart in het verhaal brengt, deze leeftijd heeft dat nodig. Niet teveel uitweiden, want dan haken ze af. Hun wereld is supersnel.

Zou je iets kunnen vertellen over jouw manier van schrijven?
Ik ben een vrij intuïtieve schrijver. Meestal weet ik wel het grote thema, maar hoe het afloopt, nee dat weet ik echt niet. Ik heb wel eens een roman van A tot Z bedacht en ben pas daarna gaan schrijven, maar eerlijk gezegd zijn dit niet de mooiste boeken. Als ik het grote thema weet schrijf ik eerst alles met pen en pas aan het einde ga ik tikken. Elles, mijn partner, leest elke dag en ik lees dan voor. Mijn probleem is dat ik vaak te weinig vertel en door het te delen kom je hier dan achter. Het resultaat is dat het verhaal hierdoor rijker wordt. Uiteindelijk heb ik een half jaar aan het boek gewerkt, wat voor mijn doen lang is. Meestal schrijf ik een boek in ongeveer drie maanden.

Je hebt je voor dit boek moeten verdiepen in de leefwijze, mentaliteit en cultuur van hedendaagse jongeren. In hoeverre verschilt hun leef- en denkwijze van die van jezelf toen je op die leeftijd was?
Er zijn zeker grote verschillen te vinden. Wat mij het meest verbaasde is toch wel dat alles uitgeprobeerd moet worden. Drugs, seks en ga maar door. Jongeren van vandaag willen zelf alles ondervinden. Ook werken ze allemaal, want ze moeten geld uitgeven. Ergens vind ik dat ook wel leuk en denk ik dat het ook goed is om naast de studie te werken. Toen ik opgroeide waren studenten nog arm, die is nu zeker niet meer het geval.

In Bangkok Boy spelen Bo en Joep beiden een hoofdrol, hoewel Bo een meer actieve rol speelt (zij vertelt ons wat) en Joep een meer passieve rol (wij aanschouwen wat er is gebeurd en proberen daarmee zijn eerdere acties/handelen te verklaren). Ook komt de lezer er pas laat achter dat Joep erg ziek is. Waarom heb je gekozen voor deze opzet?
Ik heb heel bewust voor deze opzet gekozen. Door Bo en Joep hun eigen stem en vertelwijze te geven heb ik geprobeerd om de lezer informatie te geven vanuit verschillende perspectieven. In een eerdere versie liet ik de lezer al vroeger in het verhaal weten dat Joep ziek was, maar ik besloot uiteindelijk om dit er toch weer uit te laten. Ik wilde de lezer zelf de mogelijk geven om dit te ontdekken. Ik gaf wel telkens hints, maar in tegenstelling tot volwassen lezers, lezen veel jongeren hier nog overheen en denken dan pas later: ‘Oh ja!’

Ook schroom je niet om in jouw roman zware onderwerpen zoals verlies, eenzaamheid, dood, ziekte en armoede, vermengd met levenslust, liefde, hoop en barmhartigheid te vermengen. Diepgaande thema’s die je op de één of andere manier luchtig hebt benoemd. Hoe ben je eigenlijk tot dit verhaal gekomen? Ik heb mij allereerst verdiept in de leeftijdsgroep en in het bijzonder wat hen bezighoudt. Dan kom je er al snel achter dat de liefde een grote rol speelt in hun levens en in het bijzonder het verlies hiervan. Daarna kwamen de ideeën vanzelf. Voor dit verhaal in het bijzonder vond ik het te gemakkelijk om de jongen overal de schuld van te geven, dat zou te eenzijdig zijn, maar zeker zijn gebeurd wanneer ik Joep geen eigen stem had gegeven. Wel heb ik eerst alles van Bo geschreven. Ook waren bepaalde thema’s belangrijker dan andere, zoals bijvoorbeeld het thema adoptie. Dit speelde voor mij eigenlijk een bijrol. De ziekte was daarentegen veel belangrijker. Mijn jongste dochter had in haar klas een meisje dat is overleden. Dat was zeer schokkend. Deze emotie vond ik dus heel belangrijk.

Zowel Joep, maar in het bijzonder Bo zijn zeer uitgesproken jongeren. Zijn deze karakters puur fictief of heb je uit voorbeelden kunnen putten?
De karakters zijn zeker fictief, maar ik heb zelf twee dochters, Nadja en Masja en één van mijn dochters zit op de kunstacademie. Natuurlijk geeft dat inspiratie voor de karakters uit Bangkok Boy, maar ik kies voornamelijk wat het leukste is voor het verhaal. Wel ben ik altijd bang dat ik teveel zeur en te weinig meegeef in het verhaal. Wat ik heel belangrijk vind is dat jongeren die eigenlijk niet zo van lezen houden door mijn romans aan het lezen slaan, daarom is het des te belangrijker dat ik mij in hun wereld en manier van praten en leven verdiep. Zodat ze zich kunnen associëren met de karakters in mijn boeken.

Wat heb je met dit verhaal aan de lezer willen meegeven?
Wat ik voornamelijk heb willen meegeven is de liefde, hoe mooi deze is en trouw in het bijzonder. Maar ook de vriendschap, dat je er toch voor elkaar mag zijn, wat er ook gebeurt. Wat ik zelf ook belangrijk vind is het delen en in het bijzonder het niet delen. Hoe is het als je geliefde iets niet met je deelt en hoe ga je daarmee om. Wat roept dit in jezelf op en wat doet het met de persoon die niet kan delen, zoals Joep.

Je schrijft overal heel openlijk over, maar zijn er voor jou ook thema’s die taboe zijn of waarover je nooit zou kunnen schrijven?
Jazeker. Ik zou bijvoorbeeld nooit over oorlog kunnen schrijven. Ik vind dat zo erg, dat ik daar niet eens over durf te schrijven, maar dat is eigenlijk wel het enige. Verder ken ik eigenlijk geen taboes.

Wat kunnen we in de toekomst van jou verwachten?
Momenteel werk ik weer aan een volgend deel van Dat heb ik weer. En daarna ga ik weer een boek voor jongvolwassenen schrijven. Ook zou ik heel graag weer eens iets voor volwassenen willen schrijven, maar eerlijk gezegd heb ik nog geen concreet idee, dus veel kan ik daar nog niet over vertellen.