Interview Chris Priestley

Door Natasza Tardio

“Mijn allergrootste angst is om ergens hoog vast te zitten en in gevaar te zijn.”

Chris, jouw verhalen hebben veel weg van de verhalen van Edgar Allen Poe. Wat is jouw fascinatie met Poe?
De eerste keer dat ik in aanraking kwam met Poe was ik nog maar een tiener, ik voelde me echter meteen aangetrokken tot het genre. Ik had dat ook met bepaalde films, voornamelijk de films met Vincent Price. Erg ‘over the top’, maar toch nog heel erg eng. Toen ik ging studeren vond ik een geïllustreerd boek van Poe met hele duistere tekeningen. Echt geweldig. Maar ik hou ook van zijn romans. Het is gewoon een fantastische schrijver.

‘De verschrikkelijke verhalen van de vrouw in het wit’ is geïllustreerd met prachtige tekeningen, die het verhaal complimenteren.
Dank je wel. Ze zijn gemaakt door David Roberts. Zelf doen de tekeningen me denken aan de tekeningen van Edward Gorey. Geweldige tekeningen die ook een beetje duister zijn, net als mijn verhalen. De illustraties in ‘Verschrikkelijke verhalen’ moesten ook aan deze voorwaarden voldoen.

Hoe kijk je zelf naar je boeken?
Het is een feit dat ieder mens iets anders eng vindt. Zoveel mensen, zoveel angsten, maar er zijn angsten die meer generiek zijn. Zoals bijvoorbeeld de angst voor donker of de angst voor kleine ruimtes. Voor mij als schrijver is het dan ook belangrijk om juist dat soort angsten te verwerken in mijn verhalen. Op die manier is het herkenbaar voor heel veel lezers.

Veel mensen zien je als een horrorschrijver. Hoe kijk je daar zelf tegenaan?
Ja, dat klopt. Dat hoor ik vaker. Maar zelf zie ik dat anders. Ik zie mezelf niet zozeer als een horrorschrijver maar meer een schrijver van suspense. Horror is het gevoel dat je krijg wanneer je over de rand van een klif rijdt en je kunt er niets tegen doen. Suspense is het gevoel dat je krijgt wanneer je over de rand van een klif rijdt en je blijft hangen. Het gevoel dat je dat hebt, dat is het gevoel dat ik probeer te vangen in mijn verhalen. De verbeelding mag de rest invullen.

Hoe kwam je op het idee om de serie ‘Verschrikkelijke Verhalen’ te schrijven?
Mijn uitgever wilde dat ik een eng boek zou schrijven voor jonge kinderen. Niet een gemakkelijke opgave en ik vond het in eerste instantie dan ook erg moeilijk. Mijn vrees was dat de verhalen te ver gingen. Tenslotte stierven er kinderen, werden ze gek, of erger. Niet de meest leuke gebeurtenissen. Maar ik had me ten onrechte zorgen gemaakt. De uitgever vond het geweldig.

Je hebt gekozen voor korte verhalen in een groter frame, maar desondanks korte verhalen. Waarom deze keuze?
Het leuke aan korte verhalen is dat alles kan gebeuren. Je hoeft weinig rekening te houden met je karakters, die zijn namelijk inwisselbaar, iets wat bij een roman veel lastiger is. De meeste karakters moeten het hele verhaal meegaan. Wat ik jammer vind is dat het genre korte verhalen nog altijd moeilijk verkoopt terwijl het juist zo’n interessant en leuk genre is.

Hoe reageren je lezers en dan met name kinderen op je verhalen?
Kinderen zijn niet gewend aan het format, voornamelijk omdat de meeste kinderen pas lezen als ze naar bed gaan en mijn verhalen zijn nu niet direct verhalen die je leest voor het slapen gaan. Desondanks zijn kinderen en andere lezers enthousiast over mijn boeken. Dat is alleen al te zien aan de verkoopcijfers. Tegenwoordig krijg je als schrijver niet echt meer brieven. Kinderen schrijven geen brieven meer ;-). Maar uiteraard ontmoet ik mijn lezers wel en dan zijn met name kinderen heel enthousiast, vooral als ze me vertellen wat hun favoriete verhaal is. Iedereen kind heeft een andere angst en dus ook een ander favoriet verhaal.

Wat is jouw angst?
Zelf heb ik last van hoogtevrees en dat is dan ook de reden dat veel van mijn verhaal gaan over mijn angst voor hoogte. Mijn allergrootste angst is om ergens hoog vast te zitten en in gevaar te zijn. Bijvoorbeeld: ik zit hoog in een boom en iemand klimt omhoog om me te pakken. Brrr.

Welke angsten worden vaak gebruikt in horrorverhalen en werken deze altijd?
Claustrofobie wordt heel vaak gebruikt in horror. Het is ook zo’n herkenbare angst. Iedereen begrijpt hoe angstig het voelt om opgesloten te zitten in een gesloten, kleine ruimte. Vooral het gevoel dat iets zich bij je bevindt in dezelfde ruimte. Iets dat je bedreigd. Schrijver O. Henry heeft dit een keer beschreven in een fantastisch (onafgemaakt) verhaal. Een angstverhaal lijken in veel opzichten op een mop. Je moet inspelen op datgene waar de meeste mensen bang voor zijn of wat de meeste mensen grappig vinden, maar er is altijd een twist op het eind. Maar er is ook altijd wel iemand die niet lacht aan het eind van de grap en zo zijn er ook altijd mensen die mijn verhalen niet eng zullen vinden.

Zit er veel verschil in het schrijven voor volwassenen en jongeren?
Ik vind het heerlijk om te schrijven voor jonge mensen. Mijn zoon is dertien en mijn ervaring met jongeren is dat ze heel enthousiast zijn. Maar ik denk niet dat er veel verschil zal zitten in hoe ik schrijf voor kinderen of volwassenen. Sterker: de boeken zullen in de UK opnieuw worden uitgegeven, maar dit keer zonder de tekeningen en met een andere omslag. Meer een soort van Stephen King boek. Op deze manier kunnen we zien of dit effect heeft op oudere tieners en zelfs volwassenen, voor wie de verhalen ook uitermate geschikt zijn. Natuurlijk moet je concessies doen als je schrijft voor kinderen, maar het schrijven van kinderboeken is daarmee niet minder dan het schrijven voor volwassenen.

Waar werk je momenteel aan?
‘Death of Winter’ een Victoriaans spookverhaal is op vier oktober uitgekomen. Het verhaal speelt zich af in een huis en gaat over een wees die verblijft bij zijn oom. Tijdens dit verblijf gebeuren er hele sinistere dingen. Ook komt er in de zomer van 2011 weer een boek uit. Ditmaal over Frankstein. Hierin gaat Victor Frankenstein naar Engeland en Schotland. Hij neemt zijn schepping mee en maakt een gezellin voor hem die hij weer vernietigd. Er zit zeker een horroraspect in dit verhaal, maar eigenlijk gaat het meer over een relatie die er ontstaat tussen een 15-jarige en het monster, dat overigens zelf mentaal ook nog een tiener is. Het monster gedraagt zich als een emo-tiener. Zegt dingen als: ‘Ik wist niet beter, je had me beter moeten opvoeden, ik heb het niet gedaan, ik wist niet beter.’ Het verhaal begint een jaar na de dood van Jane Austen in 1818. Het jaar waarin het originele Frankstein boek werd gepubliceerd.