Interview /
Interview Dacre Stoker
Door Natasza Tardio
“Je bent pas wat als je kunt schilderen.”
Dracula, de ondode is een vervolg op Bram Stoker’s Dracula. Waarom wilde je een vervolg schrijven op deze klassieker?
Het boek van Bram Stoker riep bij mij allerlei vragen op. Vragen die ervoor zorgde dat ik wilde zien waar het verhaal eigenlijk ooit begon. Ik wilde dieper ingaan op de materie, maar ook de rol van Stoker hierin meenemen. Terugkijken hoe het allemaal is gegaan. Ook wilde ik hierbij echt gebeurde historische feiten meenemen, zoals bijvoorbeeld Jack the Ripper. Natuurlijk is de visie in het boek fictie, maar ik heb geprobeerd om er aannemelijke fictie van te maken. Iets dat zo zou kunnen zijn gegaan.
Dacre, je hebt de aantekeningen van Bram Stoker, jouw oudoom, bestudeerd. Hij maakte deze aantekeningen terwijl hij zijn roman Dracula schreef. Hoe hielpen deze aantekeningen jou bij het schrijven?
Er lagen 125 pagina’s met aantekeningen in het museum. Hij had een ruwe lijn voor het verhaal geschreven, maar ook willekeurige gedachten waren genoteerd. Bram Stoker was een zeer nauwgezet mens. Hij schreef vele boeken, maar deed daar nooit lang over. Hij deed veel research en deed er alles aan om zijn onderzoek en bronnen bij elkaar te brengen. Hij creëerde iets, maar hij werkte nooit zeven jaar aan een boek. Voor Dracula verdiepte hij zich in de economische omstandigheden, historische vraagstukken en ging zelfs naar Whitby om het dialect te bestuderen dat de mensen daar spraken. Het grappige is dat hij deze informatie uiteindelijk maar in een heel klein deel van het boek heeft gebruikt. Ook had hij verschillende personen beschreven en het werd mij al snel duidelijk dat ik enkele van die personen in het vervolg zou kunnen gebruiken. Ook is er een verwijzing naar Jack the Ripper gemaakt. Daarvoor heb ik inspecteur Cottford in het verhaal gebruikt. Hij brengt Jack the Ripper in verband met Dracula. Ook vonden Ian Holt, met wie ik het boek heb geschreven, en ikzelf, het vreemd dat er geen politie in Darcula was, er worden tenslotte heel wat mensen op een gruwelijke manier vermoord.
Je hebt Dracula, de ondode samen geschreven met Ian Holt. Hoe was jouw samenwerking met hem?
Ian is een zeer creatieve, gepassioneerde persoon, met een donkere kant. Mijn sterke punten waren dat ik meer georganiseerd en planmatig ben ingesteld dan hij. Als je ons moet vergelijken, zou ik zeggen dat hij meer een Henry Irving is en ik een Bram Stoker. We zijn geen beste vrienden geworden, maar zeer goede collega’s, die elkaar respecteren en waarderen.
Hebben jij en Ian Holt alle research voor dit boek zelf gedaan?
Nee. Ian Holt en ikzelf hadden niet genoeg geld om heel Europa door te vliegen, dus we hebben de hulp ingeroepen van Alexander, een vriend van Ian. Hij is regisseur, maar tevens een goede onderzoeker. Hij heft ons geholpen met de research in Londen. Hij moest al het onderzoek aangaande 1912 nagaan. Topografie, wegennet, metro kaarten. Zijn vrouw deed het onderzoek aangaande het paard dat in het boek voorkomt. In ruil hiervoor heeft hij een percentage van het boek gekregen. Voor mij staat vast dat zonder hem het boek zeker niet de diepgang zou hebben die het nu wel heeft gekregen.
Was het moeilijk om een karakter zoals Dracula, nieuw leven in te blazen?
In het verhaal van Bram Stoker kreeg Dracula louter en alleen bestaansrecht door zijn ongelooflijke charisma. Wat Ian en ik wilden was dat Dracula ditmaal niet alleen door zijn uitstraling en aanwezigheid bestaansrecht kreeg, maar door hem woorden en een eigen mening te geven. Op die manier hebben we zijn karakter nieuw leven ingeblazen en leren we meer over de persoon Dracula, die menselijker blijkt te zijn dan dat hij tot op heden werd neergezet.
Met welk karakter in jouw boek voel je jezelf het meest verbonden?
Zonder enige twijfel Bram Stoker. Deze man is tijdens zijn leven vrij onbekend gebleven en wat er daarna van hem bekend werd, doet niet echt recht aan zijn persoon. Het voelde als een soort verantwoordelijkheid om een realistisch beeld te scheppen van Stoker. Hij was een man met problemen. Tijdens zijn jeugd was hij ziekelijk en tijdens zijn leven zong hij meestal de tweede viool. Het was een erg productieve man en een perfectionist. Hij zorgde er altijd voor dat alles werkte. Alles wat Stoker bedacht en in zijn hoofd opwelde, was zeer interessant en complex. Zijn aantekeningen, die ik gelukkig heb kunnen zien, getuigen hiervan. Ik wilde dat de lezers de man achter het Dracula verhaal zouden leren kennen.
Dracula, de ondode is een mooi vervolg geworden op het originele verhaal, maar ook zeer goed afzonderlijk te lezen. Heb je geprobeerd om Dracula in dezelfde stijl te schrijven als Bram Stoker’s Dracula of dit juist helemaal losgelaten?
We realiseerden ons heel goed dat een boek geschreven in 1897 voor de lezer veel moeilijker is om zich mee te identificeren. Daarom hebben we de brief in het begin van het verhaal gebruikt als een soort van korte samenvatting. Het is uiteindelijk een goed vervolg geworden op het originele verhaal, maar ook zeer goed afzonderlijk te lezen en dat was precies de bedoeling. Een boek dat goed te volgen is voor zowel mensen die bekend zijn met het originele werk, maar ook voor mensen die nog nooit het eerste boek of de film hebben gelezen of gezien.
Wat was voor jou de grootste uitdaging met betrekking tot dit boek?
De grootste uitdaging was zonder enige twijfel om het verhaal zo efficiënt mogelijk te schrijven. Ik wilde niet afdwalen naar allerlei onbelangrijke zaken. Tijdens het herschrijven werd mij door de redacteur ook verteld om woorden spaarzaam te gebruiken. Omdat ik geen schrijver was, moest ik dit nog leren. Het is een van de redenen waarom het zoveel tijd in beslag nam om dit boek te schrijven. Naast het schrijven hadden zowel Ian als ikzelf ook nog een baan, dus tijd en reflectie was erg belangrijk voor ons. Terugkijkend heeft dit goed gewerkt.
De filmrechten voor Dracula, de ondode zijn verkocht aan Jan de Bont. Hoe voelt het dat er wellicht een film van dit verhaal zal worden gemaakt?
Hollywood spreekt een andere taal, daarbij zijn de filmrechten ook nog niet echt verkocht, deze hingen samen met het toneelscript dat Ian Holt heeft geschreven naar aanleiding van de verhaallijn later opgeschreven in het boek. Hiervoor heb ik hem toestemming gegeven. We hebben sinds 2003 aan het boek geschreven, maar het toneelscript is al daarvoor geschreven. De reden was dat Ian dit alvast wilde presenteren aan de wereld. Jan de Bont heeft er uiteindelijk een filmscript van gemaakt, maar dit is alweer een paar jaar geleden gebeurd. Zowel de boekrechten als de rechten op het script worden bekeken door de studio’s in Hollywood. Zelf ben ik een rechtlijnig mens, niet alleen omdat ik Canadees ben, maar de manier waarop de filmwereld werk is gewoon niet mijn ‘cup of tea’.
Hoe heeft je familie gereageerd op het boek en hebben zij je ook geholpen met achtergrondinformatie?
Vooraf, maar ook achteraf, heb ik met een oom, die een achterkleinzoon is van Bram Stoker, en twee achter- achterkleinzoons gesproken. Met name om erachter te komen hoe Bram in elkaar stak. Zij vertelden mij dat Bram een zeer feitelijk persoon was en daardoor ook wat afstandelijk kon overkomen. Maar wanneer hij niet werkte had hij juist weer een erg warme persoonlijkheid. Dan nam hij zijn zoon Noël mee naar het theater om hem daar alles te laten zien. Ook vertelden zij mij dat zijn relatie met zijn vrouw niet geheel probleemloos verliep. Meer dan dat was er echter niet om te vertellen. Daarbij is hij ook niet veel geïnterviewd nadat hij Dracula had gepubliceerd. Het was destijds ook geen populair boek. Ik voel mij erg verantwoordelijk ten aanzien van mijn familie en daarom wilde ik Ian dan ook niet zomaar mijn naam geven, maar mijn gedachten en (langzame) schrijven. Wanneer je jezelf in onbekend terrein bevindt dan doe je datgene waar je het beste in bent. Daarom schreef ik een plan en heb Ian uitgelegd hoe ik dit wilde aanpakken. Het boek is behoorlijk gecompliceerd. Er bevinden zich bijvoorbeeld veel verschillende lagen in het verhaal. Toen alles duidelijk was, hebben we het datgene wat er moest worden geschreven verdeeld. Ik schreef over Stoker, sprak met mensen, las naslagwerk, bijvoorbeeld over Jack the Ripper. Ian deed de stukken over Dracula en Quincy Harker, ook wilde hij graaf Dracula laten samensmelten met prins Dracula. Op deze manier bleef ik betrokken bij het schrijfproces en kon ik tegelijkertijd ervoor zorgen dat de familienaam recht werd aangedaan. Mijn familie was gelukkig dan ook tevreden met het eindresultaat.
