Femme fatale met een drupje wolvenbloed

Dalia Dresner had de prachtigste blauwe ogen die Bernie Gunther ooit bij een vrouw had gezien. Hij durfde te wedden dat er een drupje wolvenbloed door haar aderen stroomde. Ze had van die traag knipperende laserstraalblauwe ogen die eruitzagen alsof ze met één blik een paar gebouwen had kunnen neerhalen.

Naar die vrouw is Bernie Gunther, de protagonist van de Schotse schrijver Philip Kerr, in zijn tiende avontuur De vrouw van Zagreb op zoek. Het is dan zomer 1943. Gunther wordt ontboden bij Joseph Goebbels, de minister van propaganda in nazi-Duitsland, een mediatycoon van zijn tijd. De megalomane Goebbels wil met 'zijn' Filmstudio Babelsberg Hollywood overtreffen. Hij bemoeit zich overal mee en legt het aan met actrices. Zijn nieuwste ster, Dalia Dresner, wier vader kort geleden spoorloos is verdwenen, weigert nog mee te werken. Ze dreigt terug te gaan naar haar man in Zwitserland en haar filmcarrière te vergooien.

Gunther denkt dat ze gewoon van Goebbels af wil, maar houdt wijselijk zijn mond. Hij zoekt de femme fatale op, die zegt dat hij naar Zagreb moet. En dat is nog maar het begin van alle ellende waar ze hem bij betrekt.

Gunther heeft niet alleen een zwak voor drank en tabak, maar ook voor vrouwen, schrijft Philip Kerr op zijn website. Sinds zijn vrouw bezweek aan de gevolgen van de Spaanse Griep in 1918, heeft de speurder menig affaire, maar geen daarvan groeit uit tot een langdurige relatie.     

Hij was elf jaar werkzaam als rechercheur bij de politie in Berlijn en maakte genoeg gevallen van corruptie en nodeloos geweld mee om in 1933 net op tijd aan te kloppen bij de nationaal-socialisten. Als misdaadbestrijder bouwde hij een gedegen reputatie op.  

''Ik zie mezelf een beetje als een impressionistische schilder'', zei Kerr eerder in een interview. ''De grote historische lijnen schets ik uit de losse pols. De details zijn de kleine vlekjes op het doek. Stuk voor stuk betekenen ze niets, vallen ze bijna niet op. Pas als je een paar passen naar achter zet en nog eens kijkt, zie je pas het plaatje dat de schilder je wil voorschotelen. Het komt dus allemaal aan op die kleine vlekjes, de details, maar dat mag niet opvallen. Als ik te veel feiten wil droppen, zit dat mijn verhaal in de weg. Maar als je ze achteloos door je verhaal heen strooit, gaat het pas echt leven.''

Philip Kerr (1956) begon eind jaren tachtig te schrijven over Gunther, of beter gezegd over de naziperiode. Tijdens zijn rechtenstudie volgde hij studiegroepen Duits recht en filosofie, de basis voor zijn interesse in het Duitsland van net voor en tijdens de Tweede Wereldoorlog. ,,Het leek me het beste om een detective te gebruiken als een manier om op toegankelijke wijze te schrijven over die periode. Ik vind het een mooie combinatie, het beschrijven van misdaden terwijl zich op de achtergrond de misdaad van de eeuw aan het voltrekken is. De nazi's die terugkeren in mijn boeken zijn een aparte uitdaging: om ze te laten boeien moet ik de menselijke trekjes vinden in die onmenselijke figuren.''