Feuilleton Loes den Hollander en Marjan van den Berg (10)

Ha Marjan,
Wat een heerlijk voorstel: op de laatste dag van onze uitwisseling ruimte maken voor favoriete figuren. Ik denk dat iedere auteur wel eens de vraag krijgt: welk boek of welke persoon die je beschreven hebt is je favoriet? Dan zeg ik altijd dat al die geesteskinderen me lief zijn en ik onmogelijk een keuze kan maken. Maar stel je voor dat me het mes op de keel wordt gezet, dan weet ik wat ik ga antwoorden.
Ik heb een onverbrekelijke band met Emma, de hoofdpersoon uit Driftleven. Een vrouw die het gevoel heeft dat ze behalve mens ook een vogel is. Ze is knettergek, maar vanaf het moment dat ik haar creëerde hield ik van haar, had ik een zwak voor haar en nam ze in me plaats. Ik heb haar in het boek een huis gegeven op de West Friesedijk in Lutjewinkel en als ik over die dijk rijd, denk ik altijd aan haar. In ieder schrijfproces bestaan de personen die een rol spelen in het verhaal voor me, maar als het boek klaar is zijn ze weg. Behalve Emma. Die blijft. Altijd.
Er is ook een verhaal wat me nooit meer los zal laten, dat is Vrije val, het titelverhaal uit mijn derde bundel. Het gaat over een vrouw die zwanger is van een kind met Down en op het punt staat om deze zwangerschap te laten afbreken. Het idee voor dit verhaal ontstond toen ik de ouders van een kind met Down interviewde. De komst van dit kind veroorzaakte een schok bij hen, vooral bij de vader. Hij vertelde me dat hij, als hij had geweten dat ze een kind met Down kregen, er bij zijn vrouw op zou hebben aangedrongen om de zwangerschap te laten afbreken. En toen zei zijn vrouw dat dit met haar absoluut niet te bespreken zou zijn geweest. Op het moment dat ze dit zei realiseerde ik me dat ik, als mij dit was overkomen, op precies dezelfde manier zou hebben gereageerd. Ik heb nooit kinderen willen hebben, maar ik heb toch altijd geweten dat ik, mocht ik onverhoopt zwanger zijn geworden, geen abortus had kunnen laten plegen. Als je me vraagt waarom niet, heb ik geen ander antwoord dan: ik zou het niet gekund hebben. Dat is een wetenschap die heel diep in me zit. En toen de vrouw die ik interviewde dat antwoord gaf, wist ik dat ik mijn eigen oergevoel in een verhaal moest vastleggen.
Geloof me, Vrije val kwam uit mijn tenen.
Zo Marjan, en leg jij op onze laatste ‘uitwisselingsdag’ nu ook maar eens je ziel op tafel.
Liefs,
Loes

Ha Loes,
Ik ben heel dol op juffrouw Schaap, uit de boeken van Sanne. Schaapje is een witte heks met een hoofd vol kennis van kruiden en een voorspellende gave. Als ik langs de dijk loop en de smeerwortel bloeit, dan denk ik meteen: wortel opgraven en in olie zetten, 24 uur op een theelichtje. Die olie werkt helend op botbreuken en ander ongemak. En ik houd van haar spreuken.
'Wie verdriet spaart, heeft alleen maar tranen op de bank.'
Iedereen verdient een juffrouw Schaap in zijn leven, zo'n wijze dame bij wie je altijd terecht kunt. Al is het maar voor een punt rabarbertaart.
En ik houd veel van Annechien, de vrouw die in Joy een bijzondere rol speelt. Zij ontroert me enorm door de ontwikkeling die ze doormaakt; van afhankelijk naar sterk en vrij. Maar uiteindelijk was de invloed van Joy het sterkst. Haar verhaal liet me niet met rust, ook al was het af. Daardoor had ik moeite met mijn nieuwe boek Eva. Joy beheerste mijn denken en doen enorm. Ik heb zo intens met haar meegeleefd, dat er geen ruimte in mijn hoofd kwam om Eva te laten spreken. Ik begon al te denken dat dat niet normaal was, totdat ik Esther Verhoef interviewde op de Margriet Winter Fair. Die vertelde me dat al haar hoofdpersonen met haar mee wandelden en dat ze ze nooit los kon laten. Dat luchtte me enorm op. Ik schrijf weer. En langzaam begin ik van Eva te houden.
Dus.... ik spreek je gauw weer, maar nu eerst hard aan het werk! Het verhaal wacht!
Liefs van mij,
Marjan