Feuilleton Loes den Hollander en Marjan van den Berg (6)

Ha Marjan,
Eigenlijk hoop ik dat we door deze uitwisselingen andere auteurs en vooral aankomende auteurs al beter laten nadenken voordat ze ergens hun handtekening onder zetten. Het is wel te begrijpen dat ze dat te snel doen, want ik weet hoe geweldig het is als iemand meldt dat hij je boek wil uitgeven. Ik zat in de auto toen ik nu bijna tien jaar geleden werd gebeld en die boodschap kreeg, en het had niet veel gescheeld of ik had met mijn bolide een lantaarnpaal omver gereden. Ik werd even echt helemaal gek, maar dat liet ik natuurlijk niet merken. Pas nadat we een afspraak hadden gemaakt en de verbinding was verbroken, heb ik het op een gillen gezet. Ken je de reclame van een vrouw die opgewonden achter het stuur zit en enthousiaste bewegingen maakt, en fronsend wordt bekeken door iemand die net zijn hond uitlaat? Die act hebben ze van mij afgekeken, nadat ik te horen had gekregen dat mijn eerste thriller de hele redactie van een uitgeverij rode oortjes had bezorgd.
Als je zo blij bent is het moeilijk om zakelijk te blijven en als ik dan toch een advies mag geven aan debuterende auteurs zou ik willen zeggen: laat iemand die ervaring heeft op dat gebied je vertegenwoordigen bij de zakelijke onderhandelingen met je uitgever. En zorg ervoor dat je zelf weet wat je wel en niet wil! En wat heel belangrijk is: geef nooit de rechten van je werk weg, maar verleen altijd licenties voor publicatie. Met een einddatum! Dat waren drie adviezen, maar ik neem aan dat je daar niet moeilijk over doet.
Heb je nog meer spannende vragen? Anders heb ik er nog wel een. Zijn er onderwerpen waar je niet over wil/kan schrijven?

Ha Loes!
We raken niet uitgevraagd hè? Onderwerpen waar ik niet kan of wil schrijven zijn er zeker. Maar ik schuif mijn grenzen wel steeds op. Het is leuk om te proberen of het lukt om een bepaald gevoel over te brengen. Mijn eerste sexscène in Hmmmmm... vond ik een hele uitdaging. De eerste keer een bevalling is ook een leuke schrijfoefening. Lezers laten griezelen is heerlijk. En ze aan het lachen maken, daar geniet ik enorm van.
Ik zou alleen nooit over iets gewelddadigs willen schrijven dat te maken heeft met kinderen. Ik denk dat die grens voor mij ook nooit zal verdwijnen. Ik reageer daar te heftig op, word letterlijk misselijk van woede als ik alleen maar vaag denk aan misbruik in wat voor vorm ook, laat staan dat ik er woorden voor wil misbruiken. Daar zijn woorden me te heilig voor. Want met woorden kun je toveren. Woorden zijn magisch.
Ik denk dat het komt door de afhankelijkheid van kinderen, de weerloosheid, de kwetsbaarheid. Dat gaat te diep. Dat raakt me te intens.
En nu jij, Loes. Want jij bent een moorddadig type. Heb jij een zwakke plek? Een grens? Een verboden onderwerp? En zo ja, waar is dat door ontstaan?