Feuilleton Loes den Hollander en Marjan van den Berg (7)

Ha Marjan,
Mijn grens ligt bij de mishandeling van dieren. Ik kan niets lezen en niets zien over dit onderwerp en ik kan er zeker niet over schrijven. Als er in een thriller een hond wordt opgevoerd, kun je er bijna vergif op innemen dat er iets gebeurt met dat dier. In zo’n boek sla ik de stukken over waar iets dergelijks plaatsvindt. Ik blader dan verder, tot de hond nergens meer te bekennen is. Maar het is ook heel goed mogelijk dat ik al niet verder lees als het dier ten tonele verschijnt.
In Zwijgrecht heeft iemand een hond, maar die gaat niet dood. Dat wordt een held. In Genadeklap heeft iemand een kanariepiet, en zelfs daar gebeurt niets mee. Ik kan het niet eens verzinnen, laat staan dat ik erover schrijf.
Ik kan ook niet tegen bloederige taferelen of martelingen. Aan mij zijn rondvliegende ledematen of mensen die aan een bed worden vastgespijkerd niet besteed. Ik zoek het meer in de psychologische oorlogsvoering. Dat kan ook heftig uitpakken, maar dat is niet zo plastisch.
De onderwerpen voor mijn verhalen dienen zich steeds vaker aan via de actualiteit. Lees of kijk naar het nieuws en de verhalen worden je bijna op een presenteerblaadje aangeboden. Onlangs hoorde ik het verhaal van de man die bij de nieuwjaarstrekking van de Postcodeloterij zag dat alle buren door medewerkers van die loterij werden bezocht, behalve hij. Terwijl hij toch echt meespeelde. Toen bleek dat het bedrag voor zijn loten vanwege een saldotekort niet van zijn bankrekening was afgeschreven en kreeg hij geen prijs. Als je dan anderhalf miljoen aan je neus voorbij ziet gaan, kan er van alles gebeuren. Ik krijg bij zulke berichten visioenen van een woedend ‘slachtoffer’ met heftige fantasieën over wraak.
Kaasje!
Word jij ook geïnspireerd door de realiteit, Marjan? Vertel eens, van welk recent bericht ga jij een beetje watertanden?

Deze heb jij vast ook gelezen, Loes!
Dat artikel laatst over een landhuis dat doorzocht was door de politie: het stond al een tijd leeg en de eigenaar, zijn vrouw en twee kinderen waren al weken spoorloos. De vader van de eigenaar was verbaasd: Spoorloos? Welnee. Hij had gewoon contact met zijn zoon, maar hij wilde niet zeggen waar hij zat. Er was iets met een vlucht voor een betalingsachterstand.... En dan denk ik: Huh? Hoe zit dat dan? En is met die vrouw ook alles oké? En zitten die kinderen nog op school?
Daar klopt dus niets van. Dan flitsen er wel scenario's door mijn hoofd, ja. Maar ook als ik lees over al die mannen die de roodkeelnachtegaal fotograferen vanuit dat huis in Hoogwoud. Dat is dringen op dat balkon. Wat grappig! Op een dag ligt de eigenaresse dood in de keuken. Opschudding onder de vogelaars... De enige getuige was de roodkeelnachtegaal. Ik denk dat Hans Dorrestijn die thriller maar moet schrijven. Ik vond dat rode stipje op zijn keel (de keel van de nachtegaal, niet de keel van Hans) trouwens teleurstellend klein. Maar zijn trillers klinken lieflijk, heb ik me laten vertellen. Dat is een mooi bruggetje! Thrillers!
Loes, jij hebt al heel wat thrillers op je naam staan. Ik vraag me af, heb jij nog een ander genre dat je ooit wilt proberen? Poëzie misschien? Of iets anders?