Feuilleton Loes den Hollander en Marjan van den Berg (8)

Ha Marjan,
Als je eenmaal thrillers hebt geschreven en daarvoor een lezerspubliek hebt gevonden, loop je grote kans dat je als thrillerschrijver wordt gepositioneerd en dat men dat genre altijd van je verwacht. Dat heb ik gemerkt toen mijn eerste roman, Het scherventapijt, werd uitgebracht. Op de cover staat duidelijk: roman, maar je wil niet weten hoeveel reacties ik kreeg over het ontbreken van spanning. Het was een andere ‘Loes’ werd me duidelijk gemaakt. Dat was volgens mij aan de genre aanduiding  te zien. Lastig, als mensen niet goed lezen, soms ook irritant. Toch zal me dat er niet van weerhouden om een tweede roman te schrijven, het onderwerp staat al vast, ik moet er alleen nog aan beginnen en wacht op het moment dat het verhaal eruit wil. Dat moment komt, zeker weten.
Ik schreef als kind alleen poëzie, later kwamen daar columns bij, daarna verhalen en tenslotte werden het boeken. Maar ik bleef toch ook poëzie schrijven en heb Vluchtgedrag poëtisch ingeleid. Ik twijfelde wel sterk of ik dat moest doen, maar mijn uitgever vond het prachtig en er kwamen veel positieve reacties op. Ik heb het nog een paar keer bij latere thrillers herhaald en ik sluit niet uit dat het bij toekomstige thrillers opnieuw zal gebeuren. Maar een bundel(tje) publiceren? Nog nooit echt goed over nagedacht. Ik zeg in ieder geval geen ‘nee’ tegen het idee.
Toch zou ik niet helemaal van genre willen wisselen. Ik vind het namelijk iedere keer weer heerlijk om verhalen te bedenken met wendingen die niemand verwacht en plots die niemand had vermoed. Het mooiste vind ik een twist op het einde van het verhaal. Je kent dat wel: de zaak is duidelijk, de afloop is bekend, de lezer begint weer normaal adem te halen en dan opeens: wám! Daar komt het addertje dat onder het gras zat tevoorschijn en maakt het verhaal een draai van honderdtachtig graden. Ik vind het zelf geweldig als een auteur me dat flikt en ik doe het met liefde bij mijn eigen lezers. Ik werk nu aan Droombeeld. Daar gaat op het einde iets gebeuren wat volgens mij niemand verwacht. Ik heb nu al zin in die finale, misschien schrijf ik een dezer dagen al stiekem dat deel. Lijkt me leuk om daar dan naartoe te werken.
Doe jij dat wel eens, er tijdens het schrijfproces tussenuit knijpen en al de afloop van het verhaal schrijven? Of heb jij juist een strak schema en houd je je daaraan?

Ha Loes,
Ik heb een schema. En daar rommel ik in. Als ik een lastige periode moet schrijven, pak ik als beloning daarna een lekkere scène waarin ik helemaal los kan gaan. Ik ben erg van de beloningen. Zo van: als je je column af hebt en de hond is uitgelaten, mag je daarna een aflevering kijken van The Bridge (steengoeie serie op Netflix met Saga Norén (Sofia Helin), thrillertip!!!).
Als er iets ergs gebeurt, koop ik altijd iets leuks voor mezelf. En toen ik een boze uitgever tegenover me zo langdurig schaapachtig woordloos aankeek, dat hij zei: "Nou? Heb je nog iets te zeggen?", antwoordde ik: "Nee. Ik zit te denken waar de dichtstbijzijnde tassenwinkel zit. Want ik ga een heel dure tas voor mezelf kopen." Ik ben alleen van de beloningen dus. Niet van de straffen. Het leven is al ingewikkeld genoeg, vind je ook niet?
Toch kan ik mezelf ondanks mijn schrijfschema nog behoorlijk verrassen. Het einde van Joy had ik zelf niet zien aankomen. Pas op het allerlaatste moment kwam dat omhoog borrelen. Dan mengen de hogere machten zich in je verhaal, denk ik.  
Jij hebt dat vaak hè? Dat er iemand op je schouder staat te tikken omdat je haar verhaal moet schrijven?! Alsof je een doorgeefluik bent. Vertel daar eens iets over? Ik vind dat fascinerend!