Column /
Fleur Brockhus: Mijn eerste X
'Juffrouw Holle', een sprookje voor de moderne vrouw, geschreven samen met Karima O’Flynn, een studiegenote en vriendin. Dit is een verhaal van twee jonge vrouwen, Olivia, een partyprinses en ambitieuze journaliste en de perfectionistische Rikka. Wat de twee dames te wachten staat op een boerderij waar orde en regelmaat heerst, kunt u lezen in dit mooie, fantasierijk boek die de lezer maar zeer moeilijk kan wegleggen.
Het eerste exemplaar is heilig
De eerste keer dat ik mijn eigen boek vasthield was magisch, euforisch, goddelijk zelfs. Maar ook doodeng.
De hele dag had ik thuis zitten wachten op het pakket met daarin mijn baby: het boek waar ik twee jaar aan had gewerkt. Het boek dat ik bijna had opgegeven, toen de eerste uitgever waar ik het naartoe stuurde er niet in geloofde. Maar dat er toch kwam, dankzij mijn sterke overtuiging en het vertrouwen van mijn uitgever.
Om elf uur 's ochtends ging de bel. Aangezien ik hoogzwanger was van mijn zoontje, was ik niet meer zo mobiel. Maar anders was ik waarschijnlijk ook wel thuisgebleven. Ik opende de deur en riep van driehoog naar beneden "Goedemorgen!" Gestommel op de trap. Klonk niet helemaal als de tred van een postbezorger. Zou ik een grote doos vol boeken krijgen? Ik had gerekend op slechts één exemplaar. Dat had de uitgever gezegd, de tien andere auteursexemplaren zouden later volgen.
De aanbeller bevond zich inmiddels op de eerste verdieping, ik nog steeds op de derde. Met mijn dikke buik ben ik naar de tweede verdieping afgedaald. Vanaf de reling riep ik: "Heeft u een doos?" Geen reactie. Ik begon een beetje zenuwachtig te worden. Stel dat dit geen postbezorger was, maar een heroïnejunk, hoe moest ik die dan aanspreken? Op dat moment zag ik twee gezichten de trap op sjokken: "Wij komen even met u praten over het hiernamaals," zeiden ze enthousiast. Het waren twee vrouwtjes op leeftijd, een stuk beter dan de junk. Toch was er een probleem: ik had helemaal geen zin om te praten over het hiernamaals. Ik wilde op de bank zitten en in alle rust op mijn boek wachten. Was dat onaardig? "Ehm, dat komt mij nu niet zo goed uit, zei ik," en wreef over mijn buik waarbij ik ergens hoopte dat ze mijn trouwring zouden opmerken. Ze knikten begrijpelijk. "Heeft u misschien een flyer?" Vroeg ik nog om aardig te zijn. En dat hadden de ze. "Hartelijk bedankt, die ga ik eens goed bestuderen!" riep ik ze na.
Een flyer rijker, maar nog steeds zonder boek, zette ik een kop thee en nestelde me weer op de bank. Stel, dat het boek veel dunner zou zijn dan ik had verwacht. Taalfoutjes zou bevatten. Of dat ik de auteursfoto toch eigenlijk stom zou vinden. Mutsig, of juist nuffig. Wat dan? Vroeg ik me af. Dan zouden er 5.000 imperfecte exemplaren op de wereld zijn. Het zweet brak me uit. Met een nieuw seizoen Downton Abbey heb ik mezelf afgeleid van het doemdenken.
Om vier uur 's middags ging de bel weer. Het was de postbode. Mét pakketje. "Bedankt!" riep ik en griste het pakket uit zijn handen. Nadat ik nog een kopje thee had gezet en de kaarsjes in huis had aangestoken - het moest gezellig zijn als ik mijn boek voor het eerst in levenden lijve zou ontmoeten - was het moment eindelijk aangebroken. De doos ging open en daar was ze: mijn prachtige, dikke en helemaal gave baby: De urenfabriek! En wat rook ze lekker. Naar vers van de pers. Ik kon geen imperfectie ontdekken, dat zal de natuur wel zijn geweest. Meteen heb ik haar gedoopt, met de flyer van de jehova's als boekenlegger.
Het eerste exemplaar van De urenfabriek blijft heilig. Dat neem ik nog altijd mee naar lezingen of presentaties. Ik geloof dat het geluk brengt. Sterker nog, daar ben ik van overtuigd. Heilig.
