Gastcolumn door Gert-Jan van den Bemd
Was het ’t waard?
Tot dit vroege voorjaar leek een eigen boek, een écht boek, met een omslag, ontworpen door iemand die daar verstand van heeft, met een auteursfoto waarop ik eruitzie zoals ik er altijd uit zou willen zien, met een NUR- en een ISBN-nummer, tot dan leek dat boek een Heilig Doel.
Ik ging niet zover als de auteur in Paperback Writer van The Beatles (‘I could make it longer if you like the style. I can change it 'round’), maar concessies waarvan ik me had voorgenomen die nooit te maken, bood ik tijdens de ‘onderhandelingen’ met mijn potentiële uitgever spontaan aan. Ik schrijf ‘onderhandelingen’, want zoetsappig glimlachen mag je eigenlijk niet zo noemen. Ik had er alles – nou ja, bijna alles – voor over om dat Heilig Doel te bereiken. Dat kwam vooral neer op ‘nee’ zeggen: ‘nee’ tegen een avondje tv, ‘nee’ tegen uitnodigingen voor feestjes, ‘nee’ tegen lang uitslapen. Er moest geschreven worden. En geschrapt. En opnieuw geschreven.
Eindelijk kwam het verlossend berichtje: we gaan het publiceren. Ik trok iets open dat leek op champagne, meer voor de vorm dan dat ik me feestelijk voelde. Dat het boek er zou komen, voelde hooguit als een terecht gevolg van mijn volharding.
Daarna bleef het lang stil. Ik ontving een mailtje met het ontwerp voor de cover, een fotograaf kwam langs voor de auteursfoto, het NUR- en ISBN-nummer werden vastgelegd. En toen waren ze daar: de eerste exemplaren, in een échte Centraal Boekhuis-doos.
Was het ’t waard?
Het vasthouden van het boek voelt nog steeds goed. Een opdracht schrijven in het exemplaar van een koper, beschouw ik als een cadeau voor mezelf…
Was het ’t waard?
Steeds als ik een exemplaar van mijn boek in een boekhandel zie, of beter, in de handen van een lezer, gaat er een schokje door mijn lijf…
Was het ’t waard?
Ja, het was ’t waard! Want elke keer denk ik: het is niet De verkeerde Vriend, het is mijn Verkeerde Vriend. En dat voelt verdomd goed!
Gert-Jan van den Bemd
