Column /
Gastcolumn Hedi de Vree: Flapuit
Want de opmerking doet me denken aan een gesprek met een vriend dat ik jaren geleden voerde: ‘Waarom geef je toch zoveel van jezelf weg? Aan mensen die je niet eens echt kennen…’ had hij gevraagd. En daarna kwam de zachte waarschuwing: ‘Daar moet je mee uitkijken.’ Ik had toen goed geluisterd want hij had gelijk. Ik was een flapuit, en soms – zeker met een drankje op – zei ik dingen waar ik later spijt van kreeg. Dingen die ik niet terug kon nemen, van geheimen die me waren toevertrouwd tot intieme details over mijn eigen leven.
En nu doe ik het dus weer. Flapuit. Ik geef het allemaal weg, zelfs een paar persoonlijke geheimen. En nu niet in een dronken bui, maar zwart op wit en verpakt in een kleurrijk en vrolijk ogend boek. Voor iedereen gewoon te koop in de boekhandel. 
In Blijven ademhalen vertel ik inderdaad veel over mezelf. De mensen die het boek hebben gelezen zeggen dat ik mezelf niet spaar, dat ik open en eerlijk ben. En met die woorden zie ik een wenkbrauw omhoog schieten, een hoofd lichtjes en kritisch opzij kantelen. Wat zouden mijn motieven zijn? Waarom zou ik willen dat iedereen deze niet altijd flatterende details uit mijn leven en persoonlijkheid kent?
Ik zie het ze denken en het zijn terechte vragen, zeker gezien het feit dat we het hebben over een yogaboek. Past het wel bij de yogafilosofie om van je persoonlijke leven een smeuïg verhaal te maken en dat met de wereld te delen? Yogi’s zijn toch juist bescheiden? Die laten toch iedereen hun eigen weg vinden? Yogi’s zijn toch niet van die Facebook-narcisten of selfieverslaafden? Ben ik niet totaal van mijn pad geraakt met dit boek?
Het is niet de eerste keer dat ik hierover twijfel. Want het boek dat nu in de winkel ligt is ook nog eens een ander boek geworden dan ik in eerste instantie voor ogen had. Ik wilde een boek vol levenslessen schrijven, vol wijsheid en inspiratie. Geen haar op mijn hoofd die er toen aan dacht om van mijzelf een personage te maken, hooguit een verteller (en dan het liefst een hele wijze). Maar Blijven ademhalen is het verhaal van mijn eigen transformatie geworden, met daarin vervlochten de levenslessen die deze verandering mogelijk maakten en die ik anderen zou willen meegeven. Het zijn de lessen die ik in yoga vond en waar ik dagelijks nog zoveel aan heb. Maar de vorm van het boek is een verrassing. Soms, als ik door de pagina’s blader, dan verbaast het mij zelfs dat ik Blijven ademhalen heb geschreven. Hoe is mijn verhaal op deze bladzijden terecht gekomen? Het is alsof het er ineens was. Mijn verhaal, gedrukt en wel, publiek bezit. En toch weet ik diep van binnen dat er een hele goede reden is om mezelf zo bloot te geven. Ik vertel mijn verhaal omdat ik geloof dat het de enige manier is om echt te overtuigen. En overtuigen wil ik. Ik wil laten zien dat een mens zichzelf kan veranderen, en daar mag geen twijfel over bestaan. Ik wil overtuigend laten zien dat het mogelijk is om van diep ongelukkig en rancuneus naar gezond en stralend te gaan, zoals ik zelf heb meegemaakt: door yoga een kans te geven en simpelweg je ogen te open, door te leren de wereld te bekijken vanuit een ander perspectief. Door de vele krachten te ontdekken die je in jezelf hebt.
Ik laat dus zien wie ik ooit ben geweest, compleet met mijn eigen zwaktes en fouten, zoals elk mens. En ik wil laten zien wie ik nu ben geworden, lang niet perfect maar in ieder geval hoopvol en lachend. Dat doe ik zonder gêne, in de hoop dat ik daarmee geloofwaardig genoeg ben om te overtuigen.
Het grappige is, mijn verhaal is niet eens bijzonder. Het is maar een voorbeeld, een illustratie. Alle yogi's die ik ken hebben zo’n verhaal. ‘Hoe begon jouw yogareis?’ zeggen we soms tegen elkaar, bij een eerste of een tweede kennismaking. En dan steekt iemand van wal met een verhaal van zoeken en vinden en worden. Het zijn stuk voor stuk inspirerende en menselijke verhalen waar ik telkens van geniet en waar ik vaak inspiratie en lessen uit put. Maar niet iedereen komt yogi's tegen. En daarom heb ik mijn verhaal op papier gezet, in de hoop dat iemand, een lezer ergens, een non-yogi misschien wel, daar iets uit kan halen en uiteindelijk iets gelukkiger door het leven kan gaan. Als dat lukt dan is het alles waard. Dan maar een flapuit, nog één keer.
Hedi de Vree
