Gastcolumn Tisa Pescar: Inspiratiebronnen

Inspiratie voor mijn boeken en verhalen haal ik uit de gekste dingen. Het idee voor mijn nieuwste titel, De Dochter van de Toragh, kreeg ik doordat ik in een bos in Tsjechië een paar dierentanden vond. Mijn fantasie sloeg op hol toen ik begon te brainstormen over het dier dat ze verloren had. Zo zijn een aantal niet werkelijk bestaande dieren tot leven gekomen die ik in het nieuwe verhaal heb verwerkt.

Natuurlijk komen niet al mijn ideeën voort uit 'toevallige' omstandigheden en gebeurtenissen. Een belangrijke bron van inspiratie is voor mij de geschiedenis, met name die van de Europese koningshuizen. Toen ik me daarin verdiepte, stuitte ik op een vrijwel onuitputtelijke verzameling informatie, waarvan de inhoud zo nu en dan als volslagen idioot op mij overkwam. Vooral Henry VIII wekte mijn verbazing. Hij was er bijvoorbeeld heilig van overtuigd dat hij de verpersoonlijking van God op aarde was en dat hij bij machte was zieken te genezen door handoplegging: the king's touch of the royal touch genaamd. Teruggaand in de tijd wordt al snel duidelijk dat de koningshuizen veel invloed hadden en dat ze twee dingen voorop stelden: hun persoonlijke macht en rijkdom. Ze hadden hordes vijanden en waren hun leven en positie eigenlijk nooit zeker.

In mijn ogen is het volkomen idioot dat iemand die in een bepaalde familie geboren wordt automatisch het recht heeft om te heersen. De prinsen en prinsessen uit de geschiedenis hoefden zich niet eerst te bewijzen, het stond bij hun geboorte al vast dat ze waren voorbestemd om op de troon te zitten. De keerzijde hiervan was dat de troon regelmatig werd bezet door iemand die ongeschikt was om een land te regeren, met alle gevolgen van dien. Dit gegeven komt in De dochter van de Toragh ook naar voren, net als de absolute macht die koningen vroeger hadden.

Gelukkig is het in ons land al lang niet meer zo dat de koning of koningin daadwerkelijk macht heeft, maar ze hebben wel een streepje voor op de rest van de bevolking. Wat mij echter het meest verbaast is dat erfopvolging zelfs in onze tijd nog doodnormaal gevonden wordt en dat bijvoorbeeld het onderhoud van privébezittingen van monarchen in Nederland nog steeds (deels) wordt gefinancierd vanuit de staatskas. De absurditeit van dit soort dingen zet mij aan het denken en van daaruit ontstaan weer ideeën voor nieuwe verhalen.

Naast de monarchie vormen oude legendes een inspiratiebron voor mijn boeken. Er zijn door de eeuwen heen duizenden overleveringen van mond tot mond doorgegeven. Volksverhalen en wijsheden waarmee vreemde verschijnselen verklaard werden. Daar kun je als auteur veel ideeën uit halen.

In landen zoals Roemenië vind je zelfs nu nog veel volksverhalen en oude gebruiken terug. Zo kun je daar beter geen glas bijschenken dat nog halfvol is; dat zou met een beetje pech kunnen worden opgevat als een doodsbedreiging. Een bekende wijdverspreide Roemeense legende heb ik gebruikt in mijn eerste boek Maire (voorheen Varcolac en Jachtmaan). Deze legende draai om Varcolac, een weerwolf die eclipsen zou veroorzaken door de zon in te slikken en die na zijn dood in een vampier zou veranderen. Een andere inspiratiebron voor Maire was een commune in Frankrijk waar ik veel tijd heb doorgebracht. Hun jaloezieloze, polygame manier van samenleven, vind je terug in alle vier boeken.

De laatste inspiratiebronnen die ik wil noemen zijn alledaagse actuele onderwerpen, waar ik als schrijver bergen inspiratie uit kan halen. Maar daarover vertel ik in een volgende blog meer.   

Lees het interview met Tisa Pescar: 'Ik ben ervan overtuigd dat elk onderwerp geschikt is voor een boek, zolang je er maar iets over te vertellen hebt. De kunst is om het verhaal zo uit te werken dat het boeit.' De volgende gastcolumn van Tisa Pescar verschijnt op vrijdag 16 oktober.