Gelezen in de nieuwe editie van Boeken Magazine!

Dirk De Wachter (p. 4-9)  
“Het is allemaal de schuld van koning Willem-Alexander! (lacht) Ik was met Nieuwjaar in Parijs met enkele vrienden toen plots mijn telefoon en mailbox roodgloeiend stonden. Blijkbaar had koning Willem-Alexander in zijn Nieuwjaarstoespraak bijna letterlijk uit mijn boek geciteerd, zonder het met naam te noemen. Dat hebben we geweten! Iemand stuurde me een berichtje: “Blijkbaar ben je nu ook speechschrijver geworden van Willem-Alexander?” Niet dus, maar hij of een van zijn adviseurs heeft mijn boek wel gelezen. Ik moet toegeven: dat is plezant om te horen.”    

Marion Bloem (p. 10-15)  
“Mijn boek Indo begint met de zin: 'Het zijn altijd anderen die zeggen dat je anders bent.' In het begin denk je dat het alleen om uiterlijkheden gaat. Hoewel mijn uiterlijk de meest in het oog lopende hinderpaal bij mijn poging tot aanpassing, integratie of versmelting was, merkte ik als kind langzaam maar zeker dat het niet alleen daarom ging. Citaat uit hoofdstuk 1: 'De eerste keer dat iemand achteloos, expliciet, doelbewust of onbewust een opmerking maakte die mij buiten de gemeenschap plaatste waartoe ik dacht te behoren, drong de betekenis nog niet echt tot mij door. Maar de woorden bleven aan mij kleven zoals uitgespuugde kauwgum aan mijn schoenzool. Soms was het een messteek in het meest kwetsbare deel van mijn nog onvolgroeide ego. Elke verwijzing naar mijn anders zijn ervoer ik als een afwijzing. Op die afwijzing volgde telkens diepe schaamte omdat ik even vergeten was dat er, waar ik ook heen ging altijd iets aan mijn zool zal kleven.'”    

Barbara van Beukering (p. 80-82)
“We weten maar één ding zeker in ons leven en dat is dat we op een dag doodgaan.Toch stoppen we de gedachte hieraan zover mogelijk weg. Logisch want het is een rotconcept. Het idee dat je je dierbaren eens zal moeten loslaten is ondraaglijk. Ook het idee dat je afscheid moeten nemen van jezelf is onverteerbaar. Al je ervaringen, kennis, boeken die je gelezen hebt, reizen die je gemaakt hebt; op het moment dat je je laatste adem uitblaast is het allemaal weg. Met die gedachte is het slecht leven, dus stoppen we de dood zover mogelijk weg. Ik heb het afgelopen jaar aan den lijve ondervonden dat sterven geen favoriet onderwerp is. ‘Wat leuk dat je weer een boek schrijft, waar gaat het over?’ ‘Over hoe we ons gedragen als we weten dat we doodgaan.’ Doodse stilte. Om de feestvreugde niet te bederven, hoorde ik mezelf een keer antwoorden: ‘Waar mijn boek over gaat? Dat is nog geheim’. Ik realiseerde me dat ik zelf het taboe stond te bevestigen.”  

Lucinda Riley (p. 20-23)  
Lucinda Riley (54) geniet van haar succes. Je zou voor minder met 20 miljoen verkochte boeken in 35 landen. Maar er was een tijd dat Riley met moeite de eindjes aan elkaar kon knopen. Eind jaren negentig beleefde ze immers een donkere periode. Gedumpt door haar uitgever, net gescheiden … Riley zat compleet aan de grond. Toch vond ze opnieuw het geluk en bleek ze met De Zeven Zussen-reeks goud in handen te hebben. Riley zelf blijft vrij bescheiden over haar succes. Zelf geeft ze aan in haar eigen bubbel te leven en vooral voor haar opgroeiende tienerkinderen te zorgen. Tien jaar lang was Riley vooral een toegewijde moeder. Er werden wel schrijfsels op papier gezet, maar zonder ze te publiceren. Zo belandden drie romans in de spreekwoordelijke schuif.