Gillian King: Mijn eerste X

De eerste boekpresentatie van Gillian King
Ik wist honderd procent zeker dat ik een beige broek zou aantrekken met een mintgroene blouse. Het setje hing dagen van tevoren al klaar in mijn slaapkamer. Maar tien minuten voor we zouden vertrekken naar boekhandel Paagman voor de boekpresentatie van 60 dagen voelde het opeens niet goed meer aan. Een broek? Wat een belachelijk idee. Wie doet er nu een broek aan naar een boekpresentatie. Nee, een vrouwelijk stijlvol jurkje moest het worden. Toch? Of niet? Of was die broek toch beter?
Ik vroeg het mijn man. Hij keek me wat glazig aan. Ieder antwoord dat hij nu zou geven zou sowieso verkeerd zijn, dus hij hield wijselijk zijn mond.
Het werd een blauw jurkje. In de auto op weg naar het Statenkwartier in Den Haag was ik nog bezig mijn pumps aan te trekken. In mijn hoofd zocht ik krampachtig naar woorden die ik kon gebruiken voor mijn speech, maar mijn hersenen werkten totaal niet mee.
Ik had nog helemaal niets voorbereid. In een vlaag van verstandsverbijstering had ik namelijk besloten dat spontane praatjes het leukst zijn. Dus ik zou er gewoon gaan staan en dan zou het allemaal vanzelf gaan. Dat klonk volkomen logisch in de week voorafgaand aan mijn boekpresentatie. Maar nu, op weg naar de boekhandel, voelde het aan als het meest stupide idee dat ik ooit had bedacht. Hoezo heb je in vredesnaam geen speech voorbereid? Je bent helemaal geen super spontaan persoon, dus waarom zou jij dan op het moment suprême een ah-joh-schud-ik-even-uit-mijn-mouw-speech kunnen produceren?
Aangekomen bij de Paagman zag ik ontelbaar veel klapstoeltjes staan en grote posters met mijn naam erop. Onwerkelijk. Prachtig. Zenuwslopend. Meestal werkt het zo dat als ik iets heel spannend vind, de zenuwen verdwijnen op het moment dat het écht zo ver is. Waarom was dat nu dan niet zo? Waarom bleven mijn handen trillen en had ik steeds het gevoel dat ik héél héél héél nodig naar de wc moest?
Ik moest genieten van dit moment. Mijn allereerste boekpresentatie bij De Paagman. Een begrip in Den Haag. Hier presenteerden fameuze auteurs hun bestsellers, en ik, Gillian King, stond hier maar even.
Nou ja, stond is niet de juiste bewoording. Ik zat. In mijn blauwe jurkje. Op de eerste rij. Bloednerveus. Ik keek naar mijn hoofdredacteur die op het podium een praatje hield over het uitgeefproces en over mij. Ik hoorde lovende woorden, maar het kwam totaal niet bij me binnen. Hierna moet jij het podium op. Hierna moet jij. Wat ga je in vredesnaam zeggen? Dat was eigenlijk het enige wat ik op dat moment dacht.
Ik voelde ieders ogen in mijn rug prikken toen ik opstond van mijn stoel en met een geforceerd lachje het podium beklom. Ik keek de zaal in en…
Ik zag mijn lieve kindjes. Wat zagen ze er trots uit. Mijn man met een grote glimlach. Mijn ouders. Mijn broer. Mijn schoonzusjes. Allemaal vrienden en enthousiaste lezers. Iedereen was hier voor mij, wat een mooi gevoel.
Zenuwen? Welke zenuwen. Ik genoot.

Ik kijk nog weleens terug naar de foto’s. Om na te genieten. Of om mezelf te motiveren. Dit is waar je het voor doet! Dit is waarom jij boeken schrijft!
En altijd als ik die foto’s bekijk dan denk ik: wat was het ongelofelijk leuk. Wat was het een geweldige avond. Om voor altijd te koesteren.
Maar pfff, waarom heb je in vredesnaam dat jurkje aangetrokken? Die broek was toch veel leuker.