Gregg Hurwitz: ‘Lezers verdienen een plek op de eerste rij’

Met dank aan…

Hurwitz begint zijn thriller met een dankbetuiging aan een groot aantal uiteenlopende personages afkomstig uit televisieseries, stripboeken en thrillers. ‘Deze personages zijn een ware inspiratie en hebben mijn schrijfwerk zeker beïnvloed,’ zegt Hurwitz, die bekendstaat om zijn uit het leven gegrepen personages. De Amerikaanse thrillerschrijver heeft zelf een verleden als scenarioschrijver en verzorgde eerder teksten voor stripboeken van bijvoorbeeld Batman. Maar zo vanzelfsprekend is dit carrièrepad eigenlijk niet, terugkijkend op zijn verleden. ‘Toen ik jong was, mocht ik van mijn ouders geen televisie kijken omdat ze bang waren dat het mijn brein zou slopen. Ik zocht dus mijn heil in de bibliotheek tot ik elke titel van voren naar achteren had gelezen. Op dat moment wist ik al dat ik schrijver wilde worden.’

Confrontatie met de werkelijke wereld

Met Evan Smoak heeft Hurwitz na het publiceren van vijftien thrillers voor het eerst het gevoel dat hij een succesvol project uitbrengt. De Amerikaanse thrillerschrijver bracht eerder een vierdelige reeks uit rond seriepersonage Tim Rackley, een US Marshal die het recht in eigen hand neemt. Maar na verschillende standalone verhalen, kriebelde het opnieuw bij hem. ‘Ik heb mezelf nu weer vastgelegd op het uitbrengen van een reeks, waardoor ik besef dat ik nog een geruime tijd moet optrekken met dit personage. Maar de elementen van dit verhaal maken dit goed mogelijk: Evan heeft een complexe achtergrond als getrainde moordenaar, opgeleid in een uiterst streng programma. Nu moet hij zich zien te redden in de echte wereld.’  

Enigszins beschaamd geeft hij toe dat hij gemiddeld meer tijd doorbrengt met zijn personages dan met zijn eigen familieleden. ‘Ik zit meer in de plot dan dat ik in de echte wereld verkeer. Onlangs heb ik mijn schrijfkamer volledig geluiddicht gemaakt en alleen de honden mogen al die tijd in mijn gezelschap zijn. Mijn vrouw en kinderen mogen de ruimte niet betreden,’ zegt hij met een glimlach.

Serie zonder einde

Een seriepersonage geeft veel thrillerschrijvers een potentiële succesformule in handen. Maar toch is het wijs om op een zeker moment een laatste deel aan te kondigen. Hurwitz denkt voorlopig nog niet aan dit moment: ‘Ik heb momenteel een contract voor vijf boeken, maar eigenlijk denk ik aan dit project als een serie zonder einde. Ik zou nog jaren met Evan kunnen optrekken.’  

Orphan X sloeg in als een bom op de Amerikaanse boekenmarkt. Twee weken na publicatie in de Verenigde Staten waren de vertaalrechten aan 21 landen verkocht. Hurwitz noemt de publicatie van deze thriller het beste wat hem is overkomen en schroomt niet om zijn succes aan een analyse te onderwerpen: ‘Met deze serie creëer ik een uniek verhaal in combinatie met elementen die lezers al kennen van succesvolle actiethrillers. Maar lezers maken bijvoorbeeld nooit mee dat James Bond na een missie naar huis gaat of dat Jason Bourne in discussie gaat met een alleenstaande moeder.’ Hiermee heeft Hurwitz een uitdagende formule voor zichzelf bedacht door zijn held in een omgeving te zetten die iedere lezer bekend voor zal komen.  

Naast Evan Smoak heeft hij een favoriet personage in dit boek: ‘Candy McClure, zij is mijn voorbeeld van een vrouwelijk badass, met al haar unieke eigenschappen. Alleen blijkt ze tot de slechteriken te behoren, helaas.’

Ervaar zelf, baseer je niet op anderen

Research is een van de leukste dingen in het schrijfproces volgens Hurwitz en hij maakt er geen geheim van dat hij er moeite voor doet. Voor eerdere thrillers zat hij onder andere in stuntvliegtuigen, ging hij undercover bij een ‘mind control’-gemeenschap en zwom hij met haaien. De informatievergaring voor deze thriller was echter het meest veeleisend. ‘Ik kan voor veel vakgebieden terecht in mijn vriendengroep. Zo was een van mijn vrienden betrokken bij de creatie van de allereerste firewall, dus ik val hem lastig met cyberzaken. Daarnaast heb ik een scherpschutter in mijn vriendenkring, die mij ieder vuurwapen afkomstig uit het boek in mijn handen heeft gedrukt. Tot slot nam ik zelf vechtlessen in martial arts, wat niet echt een groot succes was. Ik betaalde eigenlijk om elke week weer afgetroefd te worden en met mijn gezicht in de mat te eindigen.’  

Het komt allemaal neer op de schrijftip die Hurwitz iedereen kan aanraden: ‘Ervaar zo veel mogelijk zelf, baseer je niet op anderen en vermijd zo de clichés die worden gebruikt in veel thrillers. Door mijn eigen ervaringen te vertalen naar de plot, kan ik lezers een plek op de eerste rij geven in deze actiescènes. Want dat verdienen ze.’  

Het neemt niet weg dat Hurwitz zich in de loop van de tijd ging identificeren met zijn hoofdpersonage. Af en toe met vreemde gevolgen. ‘Ik heb zomerse 'Las Vegas'-scènes uit dit manuscript deels geschreven in de winter. Je kunt het niet voorkomen dat je het dan ook werkelijk warm krijgt. Dit gold ook voor het gedrag van Evan. Als hij zich paranoïde voelde in sommige scènes, bleef ik zelf ook wat langer stilstaan bij zaken.’ Na een dag vol met duistere scènes, weet zijn echtgenote precies wat hij gedurende een dag heeft gedaan: ‘Ze vertelt me dan dat ik bijna een grijze gelaatskleur krijg, alsof ik door de mangel ben gehaald.’

Lees verder op de volgende pagina