'Ma' van Hugo Borst is beste non-fictieboek van het jaar

op 27 september 2016 door Hebban Crew 2 reacties

Met 29% van de stemmen is 'Ma' van Hugo Borst de overtuigende winnaar van de Hebban Awards 2016 in de categorie non-fictie, gevolgd door 'Menthol' van selfpubber Frank Krake en 'Neem een geit' van Claudia de Breij. Hier de volledige uitslag.

De beste boeken van het jaar-verkiezing werd voor de tweede keer georganiseerd. Er zijn Hebban Awards in de categorieën Beste roman, Beste thriller, Beste non-fictie en Beste Young Adult. Elke categorie bestond uit een shortlist van tien titels verschenen tussen 1 september 2015 en begin juli 2016. De shortlists werden samengesteld op basis van de statistische gegevens op Hebban.nl en een voorverkiezing onder meer dan 7.000 leden. Bij het stemmen konden lezers ook zelf boeken nomineren. Er werd bijna vijftigduizend keer gestemd.

Het beste non-fictieboek van het jaar

Wie van voetbal houdt, kende Hugo Borst zeker al. Wie niet van voetbal houdt, kent Hugo Borst nu inmiddels ook. Deze columnist en voetbalcriticus brak vorig jaar door met het liefdevolle en indringende relaas over zijn dementerende moeder. Borst is, samen met andere familieleden, mantelzorger voor haar en schrijft columns in het Algemeen Dagblad over de gevolgen van haar aftakelende geest, de onvermijdelijke verhuizing naar een verpleeghuis en de ervaringen daar. Humor en verdriet gaan hand in hand in het boek Ma, dat door de lezers op Hebban verkozen werd tot beste boek in de categorie Non-Fictie.

Een quote uit het boek:

Ma zit hier nu drie weken en elke dag is het raak. Liever zou ik eventjes niet meer gaan. 'Het is hier verschrikkelijk,' zegt ze. Dan zwijgt ze. Ostentatief. Ik leg mijn hand op haar knie. Ze wijst naar de bovenkant van haar hoofd en zegt: 'Je kan beter mijn kop inslaan.' 'Dan kom ik in de gevangenis, ma.' 'Dat is waar', zegt ze en ze peinst en dat doe ik ook, peinzen. Peinzen over haar hunkering naar een genadeklap.

Recensent Willem gaf vijf sterren en zegt: ‘Dan weer heel zakelijk en nuchter, dan weer emotioneel en beladen, raakt Hugo Borst de lezer diep in zijn ziel. Ma Borst wordt onze collectieve moeder, voor even… Met veel charme en ingehouden verdriet en pijn weet de schrijver te vertellen over het opruimen van het appartement van ma, in het stille besef dat ze hier nooit meer terugkeert. Het dagelijks leven in het Verpleeghuis raakt. De oude moeder op bed, slapend, wegkwijnend, dan weer vol levenslust bij tijden, staat op je netvlies gebrand, mede dankzij de waanzinnig mooie close-ups van Ma (geportretteerd door Margi Geerlinks).’