Hebban bespreekt: Wanhoop van Eva Burgers
Recensie: De beste vorm van spanning zit in onverwachte hoek
‘Bloed. Vuur. Autowrak. De geur van verbrand rubber. Gekrijs en gegil.’ De nieuwe roman van Eva Burgers begint ronduit angstaanjagend. Hoewel het flarden uit een droom van Olivia blijken te zijn, voorspellen ze niet veel goeds. De lezer zal ruim tweehonderd bladzijden te maken krijgen met spanning en sensatie, zo doen de eerste zinnen vermoeden. En niets blijkt minder waar. Wanhoop is een aantrekkelijke jeugdthriller die zeker op je leeslijstje zou moeten staan.
Olivia is klaar met haar middelbare school en weet nog niet precies wat voor studie ze wil gaan doen. Wat ze wel weet, is dat ze afstand wil van haar vriendje Roan. In een opwelling vertelt ze aan vriendinnetje Elise wat ze wel van plan is: ‘Olivia glimlachte geheimzinnig, en zonder enige aarzeling zei ze: ‘Ik ga voor een halfjaar naar Parijs.’’
Nauwelijks gewend aan haar eigen doortastende woorden, werpt Olivia zich in een nieuw avontuur. In veel te weinig tijd en overduidelijk veel te ondoordacht regelt ze een verblijf bij haar tante Martine – die toevallig voor drie maanden op reis is, waardoor zij in het huis in Parijs kan zijn – en boekt ze de treinreis. Een tegenstribbelende moeder en een opdringerig vriendje negeert ze, evenals de bedreigende appjes die ze krijgt via een anoniem nummer. Slechts één echte bedreiging in de vorm van een onthoofde kip in de achtertuin brengt haar even echt van haar stuk: ze doet aangifte. Daarna vertrekt ze naar Parijs, op zoek naar het vrije leven.
Wie enigszins twijfels krijgt bij de geloofwaardigheid van het verhaal, kan hier terecht een punt maken. De manier waarop Olivia omgaat met de berichtjes en de eenvoud waarmee ze als zeventienjarige de bezwaren van haar moeder omzeilt, zorgen voor vraagtekens. Alles lijkt simpelweg te makkelijk te gaan. Zulke bedreigingen gaan je toch niet in de koude kleren zitten? Je laat je moeder toch weten wat er speelt?
Toch sta je als lezer niet echt stil bij deze elementen. Olivia’s verhaal wordt namelijk op brute wijze onderbroken met passages vanuit Christian. Deze rechercheur wordt in het begin van het boek geconfronteerd met twee dode jonge vrouwen. Zijn ‘team moordzaken’ moet op volle toeren draaien om de moorden op te lossen en een nieuwe moord te voorkomen. Aandacht voor het jonge meisje dat een bedreiging kwam melden lijkt er dan ook even niet te zijn.
Als lezer heb je het nare voorgevoel dat het ene verhaal met het andere verhaal te maken moet gaan krijgen en dat zorgt voor een bijzonder gevoel van continue dreiging.
Als lezer heb je het nare voorgevoel dat het ene verhaal met het andere verhaal te maken moet gaan krijgen en dat zorgt voor een bijzonder gevoel van continue dreiging. Burgers speelt hier handig op in door Olivia bewust op gevaarlijke en verlaten plekken te brengen en door haar veel alleen te laten zijn. Bovendien werkt ze met de juiste cliffhangers op de juiste momenten. Door Olivia een ‘niet denken maar doen’-karakter te geven, creëert ze een extra spanningsniveau. Je kunt Olivia’s gedrag enigszins voorspellen, maar weet dat ze zeker niet altijd de juiste beslissingen zal maken. Je kunt slechts afwachten tot het fout gaat.
Ook de variatie in de verhaalvorm maakt Wanhoop tot een aantrekkelijk geheel. Het verhalende karakter van de passages vanuit Christian en Olivia, weergegeven in een mooi volwassen en beschrijvende schrijfstijl, staan in scherp contrast met de korte weergaven van politierapporten. Hoewel sommige verhaalelementen ronduit cliché zijn - (‘‘Eet anders gezellig bij mij. Dan kun je meteen mijn man en zoon ontmoeten. Ze zijn nieuwsgierig naar je.’ Anna lachte er geheimzinnig bij. ‘Mijn zoon Pierre is ongeveer net zo oud als jij én nog vrijgezel’’) - is het overgrote deel van het verhaal boeiend door de plotontwikkeling met de (soms onverwachte) wendingen én talloze verdachtmakingen.
Burgers scoort tegen het einde van het verhaal de laatste punten. Waar je als lezer weliswaar in de laatste hoofdstukken een donkerbruin vermoeden krijgt over de afloop van het geheel, weet je het tot het einde niet zeker. Het opgeschroefde tempo in de voorlaatste passages dragen bij aan het toch al spannende geheel. Wanhoop vraagt om een ‘met een zaklamp in bed lezen’-houding.
4 sterren, door Marloes
Wanhoop
Eva Burgers
Uitgeverij De Fontein
juni 2019
