Hebban interviewt Eva García Sáenz de Urturi
De engel van de stad
Eva García Sáenz de Urturi, vertaald door Pieter Lamberts
Een prachtig Venetiaans palazzo brandt af, terwijl daar een bijeenkomst plaatsvindt van de vereniging van Antiquarische Boekverkopers. De lichamen van de gasten zijn echter niet te vinden in het puin. Krakens moeder, Ithaca, was betrokken bij een brand die tientallen jaren eerder onder identieke omstandigheden plaatsvond.
Ondertussen onderzoekt inspecteur Estíbaliz in Vitoria een zaak die mogelijk antwoorden biedt op de overval die een einde maakte aan het leven van Krakens vader. Maar Unai aarzelt om terug te keren naar het onderzoek. Het voelt alsof hij moet kiezen tussen de zoektocht naar wat er met zijn ouders is gebeurd, of zijn gezin.
In een duister, mysterieus Venetië staat inspecteur Unai López de Ayala – alias Kraken – op een kruispunt in zijn leven: eindelijk het verleden oplossen, of zich richten op de toekomst.
In haar nieuwe boek, De engel van de stad, zet Eva Garcia Sáenz de Urturi het verhaal achter de kunstvervalsingen uit de eerdere delen voort. Uiteraard ontbreken de personages Unai en zijn moeder Ítaca niet. 'Dit boek is ontstaan uit mijn liefde voor de stad Venetië,' zegt Garcia Sáenz de Urturi, 'maar ook uit liefde voor de kunstwerken die erin beschreven worden. Ik heb me altijd al erg voor schilderkunst geïnteresseerd. Als kind heb ik jarenlang allerlei workshops gevolgd om te leren schilderen met olieverf of aquarel, maar ook technieken met Chinese inkt. Overal ter wereld bezoek ik graag musea. Voor de beste musea reis ik graag naar plekken af.'
Van kunst op zich mocht Garcia Sáenz de Urturi al veel af weten, maar onderzoek doen naar de kunst van het vervalsen is een stuk lastiger. 'Het vervalsen van kunst laat zich niet gemakkelijk onderzoeken vanwege de aard van het ambacht,' zegt ze. 'Maar ik heb geweldige oude bronnen gevonden over vervalsingstechnieken die door de jaren heen zijn gebruikt.'
Literaire moeder
Tegen die achtergrond speelt de persoonlijke ontwikkeling van het personage Kraken. 'Voor mij als auteur en "literaire moeder" is Kraken altijd een zeer dankbaar personage geweest,' vertelt Garcia Sáenz de Urturi. 'Ik had duidelijk voor ogen dat hij een tragische held zou zijn met een hamartia. Die term gebruikten de oude Grieken voor een fataal gebrek, dat iemand en zijn omgeving naar de ondergang zou leiden. In Krakens geval is dat zijn obsessieve karakter, dat tot uiting kwam nadat zijn zwangere vrouw verongelukte. Hij kampt met overlevingsschuld – waarom zij wel en hij niet – waardoor hij zich vastbijt in zaken rondom seriemoorden. Als hij maar goed genoeg is in zijn werk, denkt hij, dan kan hij de moordenaars stoppen en verdere sterfgevallen voorkomen. Want dat was hem niet gelukt voor zijn eigen jonge gezin. Hij is daardoor heel beschermend geworden: voor zijn nieuwe gezin wil hij alleen maar rust. Maar paradoxaal genoeg saboteert hij dat zelf door zijn karakter en door steeds maar nieuwe zaken te gaan onderzoeken.'
Het is het vijfde boek waarin Kraken de hoofdrol speelt, maar de schrijfster meent dat hij al die tijd in essentie hetzelfde is gebleven. De ontwikkeling van zijn moeder Ítaca vindt ze interessanter. 'Dit personage vertelde het verhaal aan me in tweede persoon enkelvoud, een van de moeilijkste vertelperspectieven. Toch heb ik haar laten begaan en heb ik geduld gehad met haar, want ik wilde ontdekken wat haar verhaal was. Door dat perspectief richt ze zich direct tot de lezer. Ik ben blij dat ik me door haar stem heb laten leiden. Ik geloof dat dit perspectief empathie creëert en daardoor is ze een van de meest geliefde personages in de serie.'
'Hoge eisen stellen aan mezelf heeft me geholpen in mijn literaire carrière.'
Eren van een stad
De stad Vitoria speelt een belangrijke rol in deze thrillers. Het is de plek waar Garcia Sáenz de Urturi tot haar vijftiende gewoond heeft. 'In Vitoria liggen mijn wortels en ik voel me er heel erg thuis,' zegt ze. 'Ik wilde mijn stad eren in mijn romans. Het thrillergenre vond ik de juiste manier om dat te doen. De stad heeft een historisch middeleeuws centrum met prehistorische, Keltische en Renaissanceruïnes, terwijl het vandaag de dag een groene, schone en moderne stad is. Ik ben er erg trots op dat mijn boeken wereldwijd lezers aantrekken en dat sommigen naar Vitoria afreizen om de literaire routes te volgen die langs de echte locaties uit de boeken leiden.'
De populariteit van de serie neemt alleen maar toe nu het eerste deel verfilmd is en inmiddels op Netflix is te zien. 'Het was de eerste keer dat een van mijn werken werd bewerkt tot een film,' zegt de schrijfster. 'Er is een enorm verschil tussen het schrijven van een roman en het maakproces van een film. Het boek maakte ik alleen, terwijl bij een film honderden mensen betrokken zijn. Er moeten dan ook heel andere beslissingen genomen worden. Ik zeg altijd dat ik het zichtbare gezicht ben van een project dat niet langer van mij is. Ik denk dat de film een goede aanvulling is voor degenen die mijn roman gelezen hebben. De personages zijn door geweldige acteurs gespeeld, en hebben nu gezichten gekregen. Ook zijn de historische locaties in de film te zien, wat ook leuk is voor lezers die niet zelf naar Vitoria kunnen of willen reizen.'
Van wetenschap naar thrillers
Garcia Sáenz de Urturi heeft optometrie gestudeerd en gewerkt aan de universiteit. Haar wetenschappelijke achtergrond is altijd aanwezig in haar werk. 'Vooral in boeken als La Saga de los Longevos en Los Hijos de Adán (niet vertaald, red.),' zegt de auteur. 'Omdat in een van de subplots het onderzoek naar het ouderdomsgen wordt beschreven. Mijn werk in de gezondheidszorg heeft me professionaliteit bijgebracht en leerde me om zeer hoge eisen te stellen. In de optometrie moeten oogmetingen zeer nauwkeurig zijn. Je kan je niet te vaak vergissen, want dan verlies je je baan en riskeer je juridische procedures. Dat ik hoge eisen aan mezelf kan stellen heeft me geholpen in mijn literaire carrière.'
Hoewel Garcia Sáenz de Urturi een andere carrière had voor haar schrijverschap, heeft ze van jongs af aan altijd al geschreven. 'Op mijn vijftiende begon ik met schrijven en sindsdien doe ik dat elke dag, wat er ook gebeurt. Daardoor heb ik nu de gewoonte om iedere dag af te dalen naar mijn onderbewustzijn. Ik noem het "mijn grot". Vanaf mijn twintigste heb ik schrijfcursussen in Madrid en Barcelona gevolgd, schreef ik korte verhalen en won ik vaak literaire wedstrijden. In 2009, toen ik aan de universiteit werkte, begon ik 's avonds aan La Saga de los Longevos. Het kostte me drie jaar om te schrijven, maar ik heb het zelf gepubliceerd op Amazon en het werd een enorme hit. Om mijn tweede roman te schrijven, Pasaje a Tahití (niet vertaald, red.), nam ik onbetaald verlof. Sinds 2014 ben ik fulltime schrijver en kan ik daarvan leven.'
'Het schrijverschap is een geweldig beroep [...] maar het is niet altijd rooskleurig.'
Zelfpubben door toeval
Dat haar eerste roman niet op de traditionele manier gepubliceerd werd, was eigenlijk toeval. 'Ik had in 2012 mijn eerste roman afgerond en Amazon was nog maar net gelanceerd in Spanje,' vertelt Garcia Sáenz de Urturi. 'Dus nog niemand had de weg van zelfpublicatie bewandeld. Ik had al wel contact opgenomen met een paar literair agenten en ze konden zich vinden in mijn voorstel en voorschot, maar hadden zes maanden de tijd nodig om het boek te beoordelen en me te antwoorden. Ik was gedurende drie jaar gewend om drie uur per nacht te werken, naast mijn baan aan de universiteit, dus ik moest iets doen terwijl ik op hun antwoord wachtte. Ik besloot het op Amazon te plaatsen om de roman te testen op echte lezers. Ik had nooit gedacht dat zelfpublicatie ervoor zou zorgen dat ik niet op de traditionele manier kon publiceren, zoals toen gebeurde. Ik had niet verwacht dat mensen op het internet de roman zouden aanbevelen en dat deze viraal zou gaan. Aan die lezers ben ik alles verschuldigd.'
Lezen en schrijven
Over haar schrijfroutine wil Garcia Sáenz de Urturi niet al te veel kwijt, want 'het idealiseren of romantiseren van dit beroep kan veel carrières vernietigen voordat ze ook nog maar begonnen zijn. Het enige wat ik nodig heb om een roman af te ronden, is de vastberadenheid om elke dag naar mijn kantoor te gaan, zoveel mogelijk uren te schrijven en de vierhonderd pagina's af te maken. Het schrijverschap is een geweldig beroep en ik heb het gevoel dat ik doe wat bij me past. Maar het is niet altijd rooskleurig: het is een veeleisend beroep, of je nu succesvol bent of niet.'
Niet alleen schrijft Garcia Sáenz de Urturi dagelijks, ook leest ze iedere dag. 'Ik beschouw mezelf als een boekenliefhebber en een alleslezer,' zegt ze. 'Ik kan geen enkele dag zonder lezen. In mijn boekenkast heb ik mijn hoekje met geliefde boeken. Boeken die me hebben geraakt en die ik vaak herlees zijn de romans van Jose Luis Sampedro, Wat de dag verschuldigd is aan de nacht van Yasmina Khadra, La palabra mas hermosa van Margaret Mazzantini en Daar waar de rivierkreeften zingen van Delia Owens. Wat betreft de klassiekers houd ik van Herodotus, De Gallische oorlog van Julius Caeser, Rimas y leyendas van Bécquer en De graaf van Montecristo van Alexandre Dumas.
Leesfragment
Werp alvast een blik in De engel van de stad en laat je meeslepen in een duister, mysterieus Venetië met inspecteur Unai López de Ayala. Hieronder vind je alvast een sneak preview van de vijfde thriller met Kraken in de hoofdrol.
Auteursafbeelding: © Carlos Ruiz via A.W. Bruna Uitgevers
