Hebban interviewt Jackie van Laren
Een goed hart
Jackie van Laren
Na een heftige relatiebreuk reist Floor naar Shetland, waar een vriendin tijdens de zomermaanden fietsvakanties begeleidt. Op de fiets in de woeste natuur hoopt ze over het verraad van haar ex heen te komen, maar haar zelfbeeld laat zich niet zo gemakkelijk repareren, hoe goed ze ook weet te verbergen wat er echt met haar aan de hand is.
Tijdens een storm strandt ze alleen op de afgelegen kampeerplaats van de ontoegankelijke, humeurige Niven, die woont in een kasteelruïne op een klif. In eerste instantie weet Floor niet wat ze van hem moet vinden. Ook hij heeft iets in zijn verleden waar hij liever niet over praat, hoewel ze in de twee weken die volgen toch zo naar elkaar toe groeien dat ze elkaar in vertrouwen nemen. Hun afscheid is ronduit verwarrend, maar de situatie wordt nog ingewikkelder als Floor terug is en ze voor een loodzware keuze komt te staan.
In Een goed hart van Jackie van Laren vertrekt hoofdpersonage Floor na een heftige relatiebreuk naar het Schotse Shetland, waar ze afleiding zoekt door samen met haar beste vriendin fietsvakanties te begeleiden. Ze ontmoet daar de Schotse kasteel- en campingeigenaar Niven, een man met een verleden dat zwaar op hem drukt en waar hij niet over wil praten. Dit norse, onbehouwen personage is een cadeau aan Jacquelines vriendin Evelyn – aan wie het boek is opgedragen – met haar voorliefde voor 'grumpy mannen'. Om Niven zo onbenaderbaar mogelijk te maken, koos Jacqueline voor de Shetlandse setting. 'Mijn hoofdpersonen moeten opgaan in hun omgeving. Dus zette ik hem op een kaal eiland waar hij een kasteelruïne opknapt, om zijn isolatie te versterken.' Hem ziet ze nog weleens terugkomen in een ander boek, als bijfiguur. 'Ik vind het leuk om personages die me na staan te recyclen. Dat scheelt ook, want dan hoef ik die niet opnieuw te bedenken.'
Uit de taboesfeer
Zelf heeft Floor ook iets te verbergen, althans, zo voelt ze dat. Ooit vertelde een stagiaire bij de uitgeverij aan Jacqueline dat ze erover dacht haar borsten preventief te amputeren, omdat het borstkankergen in haar familie voorkwam. Zo'n leuke, mooie, jonge vrouw, die heel praktisch over iets enorm heftigs praatte – ze is Jacqueline altijd bijgebleven. Daar werd het zaadje geplant voor een hoofdpersonage dat een borstamputatie heeft gehad en daardoor worstelt met haar zelfbeeld. 'Die stagiaire praatte er zo nuchter over, terwijl ik alleen maar kon denken: van binnen moet je toch kapotgaan! Jarenlang heb ik dat idee bewaard in een laatje in mijn hoofd, nu is het eruit gekomen.' Dat komt mede doordat Jacqueline inmiddels meerdere vrouwen kent die borstkanker (gehad) hebben of er zelfs aan overleden zijn en dus ook vrouwen die een borstamputatie hebben ondergaan. 'Van de buitenkant lijkt er niets aan de hand. Je doet je prothesebeha aan, trekt je gezicht in de plooi en niemand ziet iets aan je. Maar ondertussen moet je maar dealen met zo'n verminking. Daar wilde ik over schrijven. Over wat dat met je zelfbeeld doet; borsten worden vaak gezien als onderdeel van je vrouw-zijn. Maar ook over hoe je dicht bij jezelf kunt blijven en hoe je er sterker uit kan komen – ik wilde de innerlijke reis beschrijven die een vrouw in deze situatie doormaakt zonder dat het een zelfhulpboek wordt. En ik wilde het onderwerp uit de taboesfeer halen, want daar zit het nog steeds. Wij vrouwen moeten van onszelf nog steeds dat mooie plaatje naar buiten toe laten zien. We zijn nog lang niet zo geëmancipeerd dat we denken: dit is wat het is.'
'Ik schrijf geen romantisch verhaal, ik schilder iemand uit de hoek.'
Dat is ook iets wat Jacqueline zelf heeft moeten leren. Dat Floor in eerste instantie geneigd is zichzelf te zien in het licht van wat ze niet heeft – borsten – is iets wat Jacqueline op een andere manier bij zichzelf herkent. 'Van mezelf was ik vrij onzeker, ik voelde me vaak misplaatst, overweldigd en had last van het impostor syndrome. Ik heb echt moeten leren om nog eens goed te kijken of het glas misschien wel halfvol is in plaats van halfleeg. Om te zien wat ik allemaal wél heb en dat het me vrij staat nog eens anders naar een situatie te kijken. Jezelf streng toespreken en zeggen: keer om die doos! – dat is echt een life skill. Het heerlijke van ouder worden is, merk ik, dat ik steeds minder bezig ben met wat anderen van me denken. Ik kan veel makkelijker denken: fuck you! Dat wens ik alle vrouwen toe.'
Liefde als motor
Schrijven is haar altijd makkelijk afgegaan. Voor ze vertrekt naar haar werk als informatiemanager bij een uitgeverij schrijft Jacqueline in alle vroegte – als haar grote en haar kleine man nog slapen – een uurtje aan de roman van dat moment. In het weekend komen daar nog wat uurtjes bij en voor je het weet ben je twintig romans verder. Van een writer's block heeft ze nog nooit last gehad. 'Ik heb geen schrijfproces, hoef geen leunstoel of kopje thee, ik kan altijd en overal schrijven. Mijn hele leven schrijf ik al verhalen en liedjes, ik ben redacteur geweest en heb eerder te veel ideeën dan te weinig. Soms werk ik aan twee boeken tegelijk.' Zinnen van anderhalve pagina zul je niet aantreffen in haar boeken. 'Dat leidt af van de inhoud. Een tekst moet swingen, vloeien en glad zijn als yoghurt zonder klonten. En daarvoor moet je gewoon heel veel schrijven.' Dat een lezer in een online recensie zei dat ze van die makkelijke, korte zinnen schrijft, beschouwt Jacqueline als een compliment. 'Dat is namelijk niet zo – maar dat het zo overkomt, betekent dat het verhaal toegankelijk en leesbaar is. En dat is waar ik naar streef.'
Dat haar boeken als 'feelgood' worden bestempeld zegt haar niet zo veel. 'Ik heb een hekel aan labels; zelfs van flesjes bier trek ik het etiket af. Het is zo Nederlands om alles te willen benoemen. Ik wil een vrolijk verhaal schrijven voor een groot publiek, met een maatschappelijk onderwerp zonder dat het zwaar wordt. De rest laat ik aan de uitgeverij.' Als mensen bij het dichtklappen van haar boek denken: er is nog hoop in de wereld, dan is haar missie geslaagd. En ze vindt het belangrijk dat haar hoofdpersonage een ontwikkeling doormaakt, 'leeft, leert en groeit', zoals ze schrijft in haar nawoord. Liefde is daarbij een middel om een doel te bereiken. 'Ik ben niet op zoek naar een romance. Het is gewoon zo dat ik het alleen met liefde logisch voor elkaar krijg om iemand langs zijn of haar barrières te helpen. Dat is voor mij de lol: ik schrijf geen romantisch verhaal, ik schilder iemand uit de hoek.' Redelijk treurig noemt ze het, dat boeken waarin de liefde een prominente rol speelt makkelijk worden afgeserveerd. 'Terwijl liefde de sterkste motor is om ons vooruit te manoeuvreren. Zelf was ik vroeger heel onzeker en verlegen, tot ik verliefd werd op een Engelsman. Mijn motivatie om hem op te zoeken ging over mijn angst voor het onbekende heen. Liefde is de sterkste power die we hebben.'
Lees een fragment
Een goed hart is een luchtige feelgood waarin twee mensen met een zwaar verleden troost vinden bij elkaar. Hieronder vind je een sneak preview van de roman.
Winactie
Wil jij het liefst meteen verder lezen in deze zomerse feelgood? Hebban mag in samenwerking met Uitgeverij Boekerij vijf exemplaren van Een goed hart weggeven. Kijk snel hoe je mee kunt doen.
Auteursafbeelding: © Hester Doove via Uitgeverij Boekerij
